|
Ogólnie rzecz biorąc, aksjomat nieagresji można uznać za zakaz wszczęcia siły lub groźby użycia siły wobec osób (tj. bezpośredniej przemocy, napadu, morderstwa) lub mienia (tj. oszustwa, włamania, kradzieży, opodatkowania)<ref>{{Cytuj |autor = Murray Rothbard |tytuł = For a New Liberty: The Libertarian Manifesto |data = 1973 |s = 24–25}}</ref>. „Zapoczątkowanie użycia siły” rozumiane jest zazwyczaj jako akt agresji lub przymusu. Różnica między anarchokapitalistami a libertarianami polega w znacznej mierze na stopniu zaakcentowania tego aksjomatu. Minarchiści, stanowiący zazwyczaj większość członków partii libertariańskich, optują za pozostawieniem państwa w jakiejś mniejszej i mniej inwazyjnej formie, pozostawiając w ostateczności takie jego organy jak policja, sądy i wojsko. W kontrze – anarchokapitaliści odrzucają wszelką formę państwowej interwencji, definiując państwo jako monopol na przymus i – z uwagi iż państwo jest jedynym bytem w społeczeństwie uzyskującym swoje zyski z zalegalizowanej agresji – jako twór z samej swej natury naruszający swym istnieniem aksjomat nieagresji – będący centralnym aksjomatem ideologii libertariańskiej<ref>{{Cytuj |autor = kanopiadmin |tytuł = The Ethics of Liberty {{!}} Murray N. Rothbard |czasopismo = Mises Institute |data = 2014-08-18 |data dostępu = 2018-09-01 |url = https://mises.org/library/ethics-liberty |język = en}}</ref>.
== Nurty anarchokapitalizmu ==
Przy ocenie współczesnego anarchokapitalizmu należy zważać na postępujący rozwój tego nurtu myśli i aktywności [[polityka|politycznej]]. W ciągu kilkudziesięciu lat od wykrystalizowania się tej [[koncepcja|koncepcji]], przeszła ona poważne zmiany. Poglądy anarchokapitalistów zdają się obecnie mocno polaryzować. Obecnie sami anarchokapitaliści mają zwyczaj dzielić się na „lewicę” i „prawicę”. Różnice między tymi odłamami zdają się dotyczyć zarówno kwestii ideologicznych, jak i strategicznych.
„Prawicowcy” sprawiają wrażenie zwolenników zarówno bardziej tradycyjnych wartości (dotyczących rodziny, hierarchizacji społeczeństwa, kultury), a ich krytyka tzw. „kapitalizmu państwowego” nie wydaje się tak wyraźna. Częściej też gotowi są do wsparcia metod politycznych w celu przeprowadzenia postulowanych zmian (uczestnictwo w [[wybory|wyborach]], wsparcie dla kandydatów o odpowiadającym założeniom nurtu programom), choć zdarzają się również zwolennicy secesji jako strategii zdobywania wolności.
„Lewica” anarchokapitalistyczna, zwłaszcza tzw. [[Agoryzm|agoryści]], w sposób zdecydowany odrzuca metody polityczne, a także bardzo wyraźnie podkreśla różnicę między kapitalizmem wolnorynkowym a [[Kapitalizm państwowy|kapitalizmem państwowym]], upatrując przyczyn współczesnych problemów ekonomicznych tylko w tym drugim. „Lewica” jest także zdecydowanie bardziej otwarta na dialog z innymi odłamami szeroko rozumianej myśli [[wolność|wolnościowej]], czyli także z przedstawicielami tzw. „lewicowego” anarchizmu, oraz inaczej widzi kształt wolnorynkowego społeczeństwa bezpaństwowego – „lewicowcy” nie uważają systemu pracy najemnej za najbardziej pożądany, w niektórych wypowiedziach (np. [[Samuel Edward Konkin|Samuela Konkina]]) otwarcie wyrażają nadzieję, że, w warunkach umożliwiających swobodną działalność [[gospodarka|gospodarczą]], praca najemna zaniknie. Bardzo zbliża to obraz społeczeństwa anarchokapitalistycznego (a właściwie agorystycznego, bo mianem agorysty określał się Konkin) do ideału anarchoindywidualistycznego – świata [[samozatrudnienie|samozatrudnionych]].
== Główni przedstawiciele ==
|
