Dmitrij Pawłow: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
data urodzenia wg nowego i starego stylu, drobne redakcyjne, poprawa linków |
m drobne redakcyjne |
||
Linia 34:
== Atak na ZSRR ==
21 czerwca 1941 został mianowany dowódcą [[Front Zachodni (1941)|Frontu Zachodniego]], powstałego na bazie dowodzonego przez niego okręgu wojskowego. W pierwszych dniach [[Atak Niemiec na ZSRR|operacji "Barbarossa"]], pozbawiony należytej oceny sytuacji, rozpoznania sił przeciwnika oraz wsparcia lotnictwa (radzieckie samoloty zostały zniszczone na lotniskach w czasie pierwszego dnia agresji) i zaopatrzenia, wykonywał nieskoordynowane kontrataki, z których największy miał miejsce 22 czerwca po południu siłami [[4 Armia (ZSRR)|4 Armii]] gen. [[Aleksandr Korobkow (generał)|Korobkowa]] i jeszcze tego samego dnia został zatrzymany zmasowanymi atakami niemieckiego lotnictwa. Rozkazy kontrataków wydawał w następnych dniach, pomimo przerwania frontu przez [[Heinz Guderian|Guderiana]] na północnym i południowym skrzydle. Działania te osłabiły nieznacznie napór niemiecki (na krótko), jednak powodowały olbrzymie straty własne, ostatecznie zaś 30 czerwca radzieckie siły zostały rozbite w [[Bitwa białostocko-mińska|kotle białostocko-mińskim]]. Pawłow został usunięty ze stanowiska, a 4 lipca aresztowany.
== Aresztowanie i proces ==
Pawłow zgodnie ze stalinowską "tradycją" został po odwołaniu ze stanowiska wezwany do Moskwy, gdzie [[Wiaczesław Mołotow|Mołotow]] zakomunikował mu, że sprawa podejmowanych przez niego decyzji jako d-cy frontu jest rozpatrywana przez Biuro Polityczne. W drodze powrotnej do kwatery głównej frontu w [[Mohylew]]ie, został aresztowany w [[Smoleńsk]]u. W czasie przesłuchań i procesu prokurator próbował uzyskać od Pawłowa przyznanie się do spisku i zdrady. Usiłowano go również wrobić w "sprawę" [[Michaił Tuchaczewski|marsz. Tuchaczewskiego]]. Pawłow zaprzeczył jednak tym zarzutom i uznał jedynie swoje niedociągnięcia w dowodzeniu frontem. Przyznał się do niedopilnowania wykonania wydawanych przez siebie rozkazów i nazbyt swobodnej interpretacji rozkazów Sztabu Generalnego. Ostatecznie zrezygnowano wobec niego z zarzutu zdrady i spisku. Oskarżono go o tchórzostwo, nieudolność, utratę broni oraz składów, samowolne wycofanie oddziałów, co w konsekwencji doprowadziło do załamania frontu radziecko-niemieckiego<ref>Spahr..., s. 261-262.</ref>.
22 lipca 1941 wyrokiem Kolegium Wojskowego Sądu Najwyższego ZSRR został zdegradowany i skazany na śmierć oraz konfiskatę mienia w całości. Oprócz niego osądzono: szefa sztabu Frontu – gen. [[Władimir Klimowskich|Władimira E. Klimowskicha]], szefa łączności – gen. Andrieja T. Grigoriewa, szefa artylerii – gen. Nikołaja A. Klicza, dowódcę [[14 Korpus Zmechanizowany (ZSRR)|14. Korpusu Zmechanizowanego]] – gen. Stiepana I. Oborina, dowódcę [[4 Armia (ZSRR)|4. Armii]] – gen. [[Aleksandr Korobkow (generał)|Aleksandra A. Korobkowa]], skazując wszystkich na karę śmierci. Rozstrzelany na poligonie [[NKWD]] pod Moskwą. Cała jego rodzina została zesłana do [[Krasnojarsk]]a. Zrehabilitowany 31 lipca 1957 z przywróceniem stopnia wojskowego.
Był najwyższym stopniem i funkcją radzieckim dowódcą rozstrzelanym za niepowodzenia radzieckie początkowego okresu wojny z Niemcami.
| |||