Arkadiusz (cesarz bizantyński): Różnice pomiędzy wersjami

19 stycznia 383 podniesiony przez ojca do rangi [[August (tytuł)|augusta]], czyli współpanującego. Od 395 panował nad wschodnią częścią imperium rzymskiego, gdy jego brat rządził częścią zachodnią. Z polecenia Teodozjusza opiekunem młodego cesarza, był [[Stylicho]]<ref>S. Bralewski, ''Arkadiusz I'', [w:] ''Słownik cesarzy rzymskich'', red. J. Prostko-Prostyński, Poznań 2001, s. 309-310.</ref>.

Był nieudolnym władcą. Znajdował się pod wpływem żony oraz swoich ministrów – najpierw [[Flawiusz Rufin|Flawiusza Rufina]] (do 395 roku), potem [[Eutropiusz (eunuch)|Eutropiusza]] (do 399) i [[Antemiusz (prefekt)|Antemiusza]] (od 404). Podczas jego panowania miały miejsce wyniszczające [[Cesarstwo Rzymskie|cesarstwo rzymskie]] najazdy [[Hunowie|Hunów]] (395) i [[Wizygoci|Wizygotów]] (395–397, 404–408). W 399 roku na skutek buntu [[Gildon]]a cesarstwo wschodniorzymskie utraciło wpływy w prowincji Afryce. Wobec powtarzających się najazdów gockich, z inspiracji Eudoksji i patriarchy konstantynopolitańskiego [[Jan Chryzostom|Jana Chryzostoma]] w 400 dokonano rzezi Germanów, licznych w cesarskich oddziałach przybocznych. W 404 Eudoksja doprowadziła z kolei do wygnania patriarchy i rychło po tym zmarła. Arkadiusz był tylko biernym świadkiem tych wydarzeń, a po śmierci żony całkowicie usunął się w zacisze pałacowe<ref>S. Bralewski, ''Arkadiusz I'', [w:] ''Słownik cesarzy rzymskich'', red. J. Prostko-Prostyński, Poznań 2001, s. 310-313.</ref>.