P-5 (pocisk): Różnice pomiędzy wersjami

Pocisk został opracowany jako broń do strategicznych ataków na cele lądowe z wynurzonych okrętów podwodnych. Skonstruowany został w biurze OKB-52 głównego konstruktora [[Władimir Czełomiej|Władimira Czełomieja]], który wcześniej zebrał doświadczenia opracowując pocisk 10Ch – radziecką kopię niemieckiego [[Fieseler Fi 103|V-1]]{{odn|Asanin|2006|s=13-17, 21}}. Wstępne prace nad projektem Czełomiej prowadził już w 1954 roku, a 8 sierpnia 1955 roku opracowanie pocisku zostało zlecone oficjalnie postanowieniem władz{{odn|Asanin|2006|s=21}}. Równolegle pocisk takiego samego przeznaczenia P-10 opracowywało biuro [[Berijew]]a, lecz okazał się znacznie gorszy, a przy tym większy, i jego rozwój został zarzucony{{odn|Asanin|2006|s=21}}. Nowością przyjętą w konstrukcji pocisku P-5 był start bezpośrednio z kontenera o niewielkiej średnicy i rozkładanie skrzydeł w locie, nie wymagające procedur przygotowania pocisku do startu z wyrzutni{{odn|Asanin|2006|s=22-23}}. Rozwój odrzutowego silnika marszowego został zlecony biuru OKB-300 głównego konstruktora Tumanskiego, a później został przeniesiony do OKB-26 W. Sorokina w [[Ufa|Ufie]]{{odn|Asanin|2006|s=22-23}}.

* '''S-5''' (2K17) – wersja ziemia-ziemia na bazie P-5D, o zasięgu 80-500 km, odpalana z samobieżnej wyrzutni kontenerowej 2P30 na podwoziu [[ZiŁ-135]], przyjęta na uzbrojenie 30 grudnia 1961 roku{{odn|Asanin|2006|s=34-3536}}.

* '''S-5M''' (2K17M) – zmodernizowana wersja ziemia-ziemia z 1964 roku z pociskiem 9M78 omijającym przeszkody terenowe i wyrzutnią 9P123, nie produkowana{{odn|Asanin|2006|s=34-3536}}.