Ludwik I de Bourbon-Condé: Różnice pomiędzy wersjami

W tym samym czasie doszło do rozruchów ikonoklastycznych we Flandrii, król Hiszpanii [[Filip II]] zdecydował się wysłać większą liczbę wojsk do zbuntowanej prowincji, ich trasa przemarszu stykała się z granicami Francji na długim odcinku od Sabaudii do Niderlandów. Wywołało to poruszenie wśród francuskich hugenotów, obawiających się, że wojska hiszpańskie mogą zostać użyte przeciwko nim. Już wcześniej dochodziły wieści, że król hiszpański domaga się od Katarzyny pojmania i ścięcia przywódców protestanckich, wśród nich księcia de Condé<ref name="S26"/>. Ludwik postanowił wyprzedzić spodziewany cios i na posiedzeniu Rady królewskiej w lipcu 1567 roku ogłosił, że w ciągu kilku dni zgromadzi pod swą komendą od 4 do 5 tysięcy jazdy, w celu zabezpieczenia granicy. W swoim mniemaniu miał do tego prawo, gdyż po śmierci brata objął nie tylko pozycję pierwszego księcia krwi, a także zajął jego miejsce jako generalny namiestnik królestwa<ref>Grzybowski 1985, s. 44.</ref>. Ruch ten spotkał się ostrą reakcją młodszego brata króla [[Henryk Walezy|Henryka d'Anjou]], który publicznie zrugał Ludwika za wkraczanie w kompetencja króla i jego samego, jako generalnego namiestnika królestwa, choć on również nie został oficjalnie powołany na to stanowisko<ref>Grzybowski 1985, s. 44.</ref><ref>Skrzypietz 2019, s. 27.</ref>. Po aresztowaniu 9 września 1567 roku w Niderlandach przywódców protestanckich [[Lamoral Egmont|Egmonta]] i [[Filip van Montmorency|Horna]], Ludwik postanowił działać - ruszył na Montceaux, gdzie przebywał dwór, aby pojmać króla i braci królewskich, i rządzić w ich imieniu<ref>Grzybowski 1985, s. 45.</ref>. Królowa jednak uniknęła pojmania, dotarła z królem do Paryża, gdzie dowództwo nad wojskiem powierzyła [[Anne de Montmorency]], który ruszył wkrótce stłumić rebelię.

 

 

=== Trzecia wojna religijna ===