Tak, panie ministrze: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Thijs!bot (dyskusja | edycje)
m ort.
Linia 2:
 
{{spoiler}}
Fabułę rozpoczynają wybory parlamentarne. W ich wyniku Jim Hacker (w tej roli [[Paul Eddington]]), dotąd poseł opozycji, trafia do brytyjskiego rządu na stanowisko ministra spraw administracyjnych. Już pierwszego dnia w resorcie poznaje swoich dwóch najbliższych współpracowników: szefa [[służba cywilna|służby cywilnej]] w ministerstwie, Sir Humphrey'aHumphreya Appleby ([[Nigel Hawthorne]]) i swojego sekretarza osobistego, Bernarda ([[Derek Fowlds]]). Odtąd w każdym odcinku śledzić będziemy ich pełne humoru perypetie i wzajemne fortele.
 
Główną oś fabuły stanowią zmagania dwóch przeciwstawnych sił: polityki i biurokracji. Minister robi wszystko wyłącznie z myślą o własnej popularności i wyniku najbliższych wyborów. Z kolei Sir Humphrey troszczy się głównie o zachowanie [[status quo]], tak aby nie stracić choćby jednego urzędniczego etatu i nie oddać politykom rzeczywistej władzy.
Linia 12:
W grudniu [[1984]], ponad dwa lata po zakończeniu emisji trzeciej i ostatniej serii, BBC wyemitowało godzinny odcinek specjalny, w którym minister Hacker zostaje premierem, a Sir Humphrey szefem całej brytyjskiej służby cywilnej. Jednorazowy pomysł chwycił i stał się podstawą kolejnego serialu - [[Tak jest, panie premierze]] - emitowanego aż do [[1988]].
 
Nigel Hawthorne trzykrotnie otrzymywał za rolę Sir Humphrey'aHumphreya nagrodę BAFTA w kategorii najlepszy aktor komediowy (''Best Light Entertainer''). W [[1999]], na dwa lata przed śmiercią, został także uhonorowany tytułem szlacheckim w uznaniu zasług dla brytyjskiej kultury.
 
Obecnie jedynym żyjącym aktorem z głównej obsady serialu jest [[Derek Fowlds.]]