William Boyle: Różnice pomiędzy wersjami

'''William Henry Dudley Boyle''' ([[30 listopada]] [[1873]] w Hale w Farnham - [[19 kwietnia]] [[1967]] w [[Londyn]]ie), brytyjski arystokrata i wojskowy, syn12. [[pułkownikhrabia Cork]]a Geralda Boyle'a i lady Elizabeth Pepys, córki [[Christopher Pepys, 1Orrery. hrabia Cottenham|1. hrabiego Cottenham]].

Był drugim z czterech synów pułkownika Geralda Boyle'a i prawnukiem [[Edmund Boyle, 8. hrabia Cork|8. hrabiego Cork]], jego matką była lady Elizabeth Pepys, córka [[Christopher Pepys, 1. hrabia Cottenham|1. hrabiego Cottenham]]. Do Marynarki Brytyjskiej [[Royal Navy]] wstąpił w wieku 11 lat. Dwa lata pływał na okręcie szkoleniowymszkolnym HMS ''"Britannia''". W swój pierwszy rejs dalekomorski wyruszył w [[1888]] r. na pokładzie [[pancernik]]a HMS ''"Monarch''". Służbę odbywał na [[Morze Śródziemne|Morzu Śródziemnym]], później w [[Anglia|Anglii]]. W [[1894]] r. znalazł się w [[Chiny|Chinach]], podczas I [[wojna japońsko-chińska 1894-1895|wojny chińskojapońsko-japońskiejchińskiej]]. W [[1895]] r. został wysłany do [[Australia|Australii]]. W tym samym roku uzyskał awans na stopień [[porucznik]]a. W [[1902]] r., podczas [[Powstanie bokserów|powstania bokserów]] służył w eskadrze chińskiejna wodach Chin.

[[24 lipca]] [[1902]] r. poślubił lady Frances Cecilię Keppel ([[24 lutego]] [[1871]] - [[30 czerwca]] [[1963]]), córkę [[William Keppel, 7. hrabia Albemarle|Williama Keppela, 7. hrabiego Albemarle]] i Sophii MacNab, córki sir Alana MacNaba, 1. baroneta. William i Frances byli szczęśliwym i zgodnym małżeństwem, ale nie doczekali się razem potomstwa.

Jeszcze w [[1902]] r. Boyle objął swoje pierwsze samodzielne dowództwo nad okrętem torpedowym[[niszczyciel]]a HMS ''"Spitfire''". Rychło został przeniesiony na [[niszczyciel]] HMS ''"Hazard''". Jego kolejną nominacją było stanowisko zastępcy dowódcy [[krążownik]]a HMS ''"Astraea''". Na jego pokładzie służył na Morzu Śródziemnym i w Chinach. [[31 grudnia]] [[1906]] r.awansował zostałdo stopnia [[komandor porucznik|komandora porucznika]]em i rozpoczął służbę na [[pancernik]]upancerniku HMS ''"Hibernia''", służącemusłużącym we Flocie Kanału (działającej na kanale [[La Manche]]). Rok później został dowódcą krążownika opancerzonegopancernego [[HMS Good Hope (krążownik pancerny)|HMS ''"Good Hope''"]] i został przydzielony do stacjonującej w [[Gibraltar]]ze Floty Atlantyckiej.

Wkrótce Boyle wrócił do Anglii i objął dowodzenie nad okrętem patrolowym HMS ''"Skirmisher''". [[30 czerwca]] [[1913]] r. otrzymał awans na stopień [[kapitankomandor (stopień)|komandora]]a. Niewiele wcześniej został mianowany [[attaché]] morskim ambasady brytyjskiej w [[Rzym]]ie. Obserwował i relacjonował do [[Londyn]]u przebieg [[II wojna bałkańska|II wojny bałkańskiej]]. W Rzymie pozostał do wybuchu [[I wojna światowa|I wojny światowej]] w [[czerwiec|czerwcu]] [[1914]] r.

Boyle pozostawał na placówce w Rzymie jeszcze przez rok, nim został odwołany do Londynu [[11 listopada]] [[1915]] r. Otrzymał wówczas dowodzeniedowództwo nadstarego starym i powolnym krążownikiemkrążownika II klasy operującymoperującego na [[Morze Czerwone|Morzu Czerwonym]], HMS ''"Fox''". W [[1916]] r. został pierwszymstarszym oficerem marynarki(''senior Naval Officer'') w eskadrze patrolowej Morza Czerwonego.

PopierałWspierał arabskie powstanie przeciwko [[Imperium OsmańskiemuOsmańskie]]mu. Uczestniczył w konferencji na pokładzie HMS ''"Dufferin''", gdzie ustalono szczegóły wybuchu powstania. Dowodził następnie ostrzałem tureckich pozycji w porcie [[Dżudda]] w czerwcu [[1916]] r. Po nieudanym szturmie Arabów kontynuował ostrzał jeszcze przez 6 dni, dopóki Turcy nie opuścili miasta. W [[lipiec|lipcu]] [[1916]] r. zbombardował port Kunfuda, zmuszając Turków do opuszczenie jeszcze tego miasta. Resztę czasu na Morzu Czerwonym Boyle spędził na blokadzie tureckich portów oraz niespodziewanych atakach na te porty. W lipcu [[1917]] r. zdobył port Salif.

Podczas powstania arabskiego Boyle współdziałał z [[Thomas Edward Lawrence|T.E. Lawrencem]], chociaż obaj nie przypadli sobie do gustu po pierwszym spotkaniu. Współpracował również z brytyjskim dyplomatą [[Mark Sykes|Markiem Sykesem]] i jego francuskim kolegą po fachu, [[François Georges-Picot|Françoisem Georges-Picotem]] przy układzie ustalającym strefy wpływów [[Francja|Republiki Francuskiej]] i [[Wielka Brytania|Zjednoczonego Królestwa]] mana [[Bliski Wschód|Bliskim Wschodzie]] po zwycięstwie nad [[Turcja|Turcją]].

W [[listopad]]zielistopadzie [[1917]] r. Boyle powrócił do Anglii i objął dowodzenie nad krążownikiem liniowym [[HMS Repulse (krążownik liniowy)|HMS ''"Repulse''"]]. PoPod koniec miesiąca dowodził okrętem podczas krótkiej akcji przeciwko niemieckim pancernikom i krążownikom, zwanej "drugą bitwą w zatoce Helgoland". ''"Repulse''" wdał się tam w walkę z pancernikami [[SMS ''Kaiser''|SMS "Kaiser"]] i SMS ''"Kaiserin''", ale niebez skutków po odniósłżadnej żadnychze sukcesówstron. Do końca wojny Boyle i jego okręt nie uczestniczyli w większych starciach.

Po zakończeniu I wojny światowej przez pewien czas pracował wna Sztabiestanowiskach Royal Navysztabowych. Później objął dowodzeniedowództwo nadkrążownika krążownikiemliniowego liniowymHMS [[HMS ''Tiger''|"Tiger"]]. W [[1923]] r., w stopniu [[kontradmirał]]a, został przeniesiony do Floty Atlantyckiej. Jego okrętem flagowym został [[HMS ''Resolution''|HMS "Resolution"]]. [[9 września]] [[1926]] r. objął dowodzenie nad 1 eksardąeskadrą krążowników we Flocie Śródziemnomorskiej. Jego okrętem flagowym był wówczas HMS ''[[HMS Frobisher''|"Frobisher"]].

Wkrótce Boyle wraz z eskadrą zostali wysłani do Chin, gdzie trwała wojna domowa, a [[Kuomintang]] podsycał antybrytyjskie nastroje. EskardraEskadra na wodach chińskich zajmowała się zwalczaniem piractwa i ochroną brytyjskich statków handlowych.

W [[grudzień|grudniu]] [[1928]] r. został naczelnym dowódcą rezerwy floty. Wkrótce objął przewodnictwo nad Royal Naval College w [[Greenwich]]. W [[1931]] r. otrzymał Krzyż Komandorski [[Order Łaźni|Orderu Łaźni]], a w [[1932]] r. otrzymał awans na stopień [[admirał]]a. W [[marzec|marcu]] [[1933]] r. objął dowodzenie nad [[Home Fleet]] (dawną Flotą Atlantycką). Jego okrętem flagowym został pancernik [[HMS ''Nelson''|HMS "Nelson"]]. Boyle pozostał na tym stanowisku do [[31 sierpnia]] [[1936]] r.

[[Lipiec]] [[1937]] r. przyniósł hrabiemu Cork nominację na głównodowodzącego bazy w [[Portsmouth]]. W tym samym roku był wymianiany jako kandydat na stanowisko [[Admiralicja|Pierwszego Lorda Morskiego]]. Poparcia udzielili mu admirałowiadmirałowie [[Reginald Tyrwhitt]] i [[Roger Keyes, 1. baron Keyes|Roger Keyes]], jednak Corkowi nie udało się uzyskać tego stanowiska. Keyes opisał hrabiego jako "człowieka silnego charakteru i silnej determinacji". Tyrwhitt, który był dowódcą Boyle'a podczas jego służby w Chinach w latach 20., napisał, że admirał był "po prostu wspaniały, absolutnie pierwsza klasa". Admirał Boyle miał rude włosy i był dość niski. Nosił [[monokl]]. Był popularny wśród podwładnych, mimo iż wielką wagę przywiązywał do dyscypliny na pokładzie.

W [[1938]] r. Cork został awansowany do stopnia admirała floty. [[30 czerwca]] [[1939]] r. odzszedłodszedł na emeryturę.

Po wybuchu [[II wojna światowa|II wojny światowej]] Cork zgłosił chęć powrotu do służby, ale usłyszał, że nie ma dla niego odpowiedniego stanowiska. Jednak już [[21 września]] [[1939]] r. został zatrudniony w [[Admiralicja|Admiralicji]] przez [[Winston Churchill|Winstona Churchilla]] i otrzymał zadanie opracowania planu brytyjskiej ofensywy morskiej na [[Morze Bałtyckie|Bałtyku]]. Projekt ten uzyskał kryptonim "Katarzyna" i był nawiązaniem do pochodzącego jeszcze z czasów I wojny projektu Churchilla wspólnej, brytyjsko-rosyjskiej, operacji morskiej, polegającej na wysadzeniu destantu na niemieckim Pomorzu i odcięcia Niemiec od dostaw surowców ze [[Skandynawia|Skandynawii]], zwłaszcza [[Szwecja|szwedzkiej]] rudy żelaza.

Lord Cork błyskawicznie przystąpił do wykonywania zadania i już [[26 września]] przedstawił projekt operacji. Zakładał on użycie pancerników, ale z powodu braku czasu na budowę odpowiednio ciężkich jednostek, zdecydowano się wykorzystać unowocześnionezmodyfikowane pancerniki klasytypu "Revange"[[pancerniki typu R|''Revenge'']] ze specjalnie wzmocnioną ochroną przed atamiatakami lotnictwa i okrętów podwodnych. Do udziału w operacji przewidziano jeszcze 5 krążowników, flotyllę niszczycieli, oddział okrętów podwodnych i kilka jednostek naprawczychokrętów-baz. Ukończenie przygotowań planowano na wiosnę [[1940]] r. Dowódcą zespołu miał zostać lord Cork. Zakładane straty przy przekraczaniu cieśnin duńskich miały wynieść 30% stanów.

Plan ten nie doczekał się realizacji, gdyż nie zdążono na czas przygotować okrętów, zwłaszcza pancerników. Również [[operacja Weserübung|niemiecki atak]] na [[Dania|Danię]] i [[Norwegia|Norwegię]] w znaczny sposób uniemożliwił przejście okrętów brytyjskich przez cieśniny. W [[maj]]umaju [[1940]] r. ostatecznie zrezygnowano z wykonania planu.

Admirał dostał w międzyczasie nowe zadanie. Miał dowodzić działaniami morskimi aliantów w rejonie norweskiego portu [[Narwik]]. Był ''de facto'' naczelnym dowódcą połączonych sił brytyjskich, francuskich, polskich i norweskich, jako najwyższy stopniem. Jego okrętem flagowym był krążownik [[HMS ''Aurora''|HMS "Aurora"]]. Cork był zwolennikiem zmasowanego ataku na Narwik przy użyciu całości sił lądowych i morskich, ale musiał ustąpić ostrożniejszym działaniom [[generał]]agenerała [[P.J. Mackesy|P.J. Mackesy'ego]]. Narwik został zdobyty w czerwcu [[1940]] r., ale niepomyślny przebieg kampanii francuskiej zmusił aliantów do wycofania się z Norwegii.

Po powrocie do Anglii otrzymał stanowisko dowodzącego oficera na [[Szetlandy|Szetlandach]]. Miał za zadanie ochronić ten region przed niemiecką inwazją. Pozostawał na tym stanowisku do listopada [[1940]] r., kiedy niebezpieczeństwo inwazji uznano za nierealne. Lord Cork udał się jeszcze z misją do Gibraltaru i służył w [[Home Guard]]. W [[1941]] r. odszedł na emeryturę.