Teledetekcja: Różnice pomiędzy wersjami

'''Teledetekcja''' ([[język angielski|ang.]] ''remote sensing'') to badanie wykonane z pewnej odległości. Badania teledetekcyjne można wykonywać z samolotów, [[Przestrzeń kosmiczna|przestrzeni kosmicznej]] lub z powierzchni ziemi. Metody teledetekcyjne dzielą się na aktywne i pasywne. W aktywnej teledetekcji sygnał jest wysłany z instrumentu, a po odbiciu od obiektu, odbierany i analizowany. Przykładami aktywnej teledetekcji jest [[radar]], -w gdziektórym wysyłane są [[mikrofale]], [[lidar]] – w tym przypadku wysyłane jest [[światło]], czy [[sodar]] – wtedy wysyłane są [[fala akustyczna|fale akustyczne]]. Pasywnymi metodami teledetekcji są metody oparte na analizie sygnału wysyłanego od obserwowanego obiektu. Zdjęcie fotograficzne jest przykładem teledetekcji pasywnej. W nowoczesnej terminologii terminu teledetekcja używa się przy pomiarach z satelitów czy z samolotów. Techniki teledetekcyjne używają tzw. metod odwrotnych do oceny interesujących własności. Dla przykładu, ocena ilości deszczu z chmur może być dokonana na podstawie intensywności sygnału z radaru meteorologicznego.

Aktywne metody teledetekcyjne polegają na wysyłaniu sygnału, który jest następnie analizowany. Przykładem aktywnego systemu teledetekcji jest [[lidar]]. W przybliżeniu [[lidar]] można opisać jako szybko migającą latarkę, która wysyła pulsy światła. Jeżeli światło nie napotyka przeszkody na swojej drodze, to rozchodzi się bez zaburzeń. Natomiast kiedy napotyka przeszkodę, odbija się od niej; intensywność odbicia i szybkość powrotu sygnału umożliwia ocenę odległości do obiektu i o jego własnościach. [[Lidar]] służy np. do oceny ilości zanieczyszczeń w atmosferze. Cząstkami odbijającymi mogą być pyły zawieszone w atmosferze ([[aerozol atmosferyczny]]). Innym przykładem aktywnej teledetekcji jest [[radar]], gdziew którym [[mikrofale]] służą do oceny prędkości obiektu (np. lecącego samolotu obserwowanego z ziemi) lub do oceny jego odległości od radaru.

Metody teledetekcyjne są zazwyczaj metodami odwrotnymi. W dużym skrócie metody odwrotne polegają na zgadnięciu rozwiązania a następnie na stopniowym poprawianiu rezultatów. Wyobraźmy sobie, że zrobiliśmy zdjęcia oceanu w dwóch kolorach (niebieskim i zielonym) i chcemy ocenić ilość chlorofilu[[chlorofil]]u w wodzie. ZgadujemyZakładamy pewną koncentrację chlorofilu i porównujemy, czy kolor oceanu obserwowany na zdjęciach jest zgodny z ilością barwnika (brak chlorofilu to błękitny ocean). Uwzględniamy przy tym, że część sygnału dochodzi z atmosfery ziemskiej (tzw. poprawka atmosferyczna). Jeżeli kolory nie są takie jak byśmy oczekiwali, to zmieniamy koncentrację barwnika i porównujemy ze zdjęciami jeszcze raz. Ten schemat jest używany w rozmaitych wariantach do oceny najrozmaitszych wielkości takich jak: [[refleks słońca|prędkość wiatru]] na powierzchni ziemi, temperatura oceanu i temperatura powietrza, jakość i ilość plonów, ilość i rodzaj zanieczyszczeń w atmosferze.