|
[[Grafika:Emp.fr.jpg|60px|centre|Herb cesarski Bonapartów]]
[[Grafika:Napoléon Joseph Charles Paul Bonaparte painting.jpg|thumb|Napoleon Józef Bonaparte (Portret pędzla Jean-Hippolyte Flandrin'a, 1860)]]
Książę '''Napoleon Józef Bonaparte''' ([[język francuski|fr.]] ''Napoléon Jérôme Joseph Charles Paul, PrinceSon Altesse Impériale le prince Napoléon, Prince français, Duc de Montfort, Altessecomte Impérialede Moncalieri'', ''comte de Meudon''), zwany ''Plonplon'', po utworzeniu cesarstwa podpisywał się ''Napoléon (Jérôme)'' * [[Triest]], [[9 września]] [[1822]], † [[Rzym]], [[17 marca]] [[1891]], zwany ''Plonplon'' . byłBył synem ks. [[Hieronim Bonaparte|Hieronima Bonaparte]], najmłodszego brata [[Napoleon I|Napoleona I]], i [[Katarzyna Wirtemberska (Bonaparte)|Katarzyny Wirtemberskiej]], córki tamtejszego króla [[Fryderyk I Wirtemberski|Fryderyka I]].
W przeciwieństwie do kuzyna, [[Napoleon III|Napoleona III]], szalenie podobny do rodu Bonapartych i dumny ze swego pochodzenia od prastarej dynastii wirtemberskiej, Napoleon Józef krytykowany był gwałtownyza igwałtowność, brutalnylibertynizm oraz bardzo nielubiany przez członkówi rodzinyantyklerykalizm. Odznaczał się przy tym wysoką inteligencją, był świetnym mówcą i zręcznym politykiem, gdyby los nie odsunął go na drugi plan po kuzynie Napoleonie III, być może zapisałby się w historii. Od [[1840]] służył w siłach zbrojnych Wirtembergii,. Do Francji przybył po zwycięstwie rewolucji we[[1848]] Francjiroku wi r.jako reprezentant [[1848Departament|departamentu]] powrócił[[Korsyka|Korsyki]], doa ojczyznyw inastępnym roku departamentu [[Sarthe (departament)|Sarthe]], został wybrany na posła do [[Zgromadzenie Narodowe|Zgromadzenia Narodowego]]. jakoZajął reprezentantw [[Departament|departamentu]]nim [[Korsyka|Korsyki]]miejsce na lewicy i zyskał przydomki ''prince rouge'' i ''prince de la Montagne''. PoPoczątkowo ogłoszeniunie kuzynapoparł cesarzemzamachu jakostanu NapoleonLudwika IIINapoleona, byłpóźniej przezjednak jakiśpogodził czassię z nowym systemem, po ustanowieniu cesarstwa został mianowany senatorem i do czasu narodzin późniejszego [[Napoleon IV Bonaparte|Napoleona IV]] w r. [[1856]] był następcą tronu Cesarstwa. FrancuskiegoCzęsto jednak pozostawał w opozycji do rządu cesarskiego kuzyna.
W czasie [[Wojna Krymska|Wojny Krymskiej]] zgłosił się na ochotnika do wojska i w [[1854]] roku został wysłany na Wschód jako dowódca III dywizji wojsk francuskich, gdzie odznaczył się w czasie bitwy nad rzeką Almą. Nie zgadzając się ze sposobem prowadzenia wojny (zbyt mała agresywność, układy z Austrią etc.), skłócony z nowym głównodowodzącym Canrobertem i chory, bez zezwolenia powrócił do Francji. Zarzucano mu [[Dezercja|dezercję]], jego dziecięce przezwisko Plon-Plon złośliwi przerobili na Craint-Plomb (bojący się [[Ołów|ołowiu]]).
W roku [[1854]] został wysłany jako generał do wojsk francuskich biorących udział w [[Wojna Krymska|Wojnie Krymskiej]], ale po krótkim czasie znużyła go rzeczywistość wojny i powrócił bez zezwolenia do Francji, co mu zarzucano jako [[Dezercja|dezercję]]. Prawdopodobnie z tych czasów pochodziło jego przezwisko ''Plonplon'' - unikający kul (z [[Ołów|ołowiu]], [[język francuski|fr.]] ''plombe''), mogło też powstać w r. [[1859]], gdy samowolnie oddalił się z pola [[Bitwa pod Solferino|Bitwy pod Solferino]], ale inni historycy twierdzą, że jako dziecko przeinaczał imię ''Napoleon'' na Plonplon. Podobno osobistej odwagi nie było mu brak, ale zbyt lubił wygodne i luksusowe życie.
Po powrocie do Francji książę Napoleon przewodniczył Wystawie Światowej w Paryżu w [[1855]] roku, funkcję tę pełnił także w czasie następnej paryskiej wystawy w [[1867]] roku. W [[1858]] roku objął utworzone dla niego Ministerstwo Algierii i [[Kolonie|kolonii]], jednak ze względu na brak wyraźnie określonych prerogatyw, po kilku miesięcach zrezygnował z tej funkcji.
Po powrocie do Francji Plonplon został ministrem [[Kolonie|kolonii]] i kierował przygotowaniami do Wystawy Światowej z roku [[1855]], wielkiego triumfu reżymu bonapartystowskiego. Działał także cały czas jako liberalny polityk: był razem z kuzynem [[Aleksander Colonna-Walewski|Aleksandrem Walewskim]] gorącym zwolennikiem pomocy dyplomatycznej i militarnej dla Polaków w czasie [[Powstanie styczniowe|powstania styczniowego]], ale Napoleon III, bojąc się powikłań międzynarodowych, odmówił wszelkiego zaaangażowania. ▼
▲Po powrocie do Francji Plonplon został ministrem [[Kolonie|kolonii]] i kierował przygotowaniami do Wystawy Światowej z roku [[1855]], wielkiego triumfu reżymu bonapartystowskiego. Działał takżePrzez cały czas działał jako liberalny polityk: był razem z kuzynem [[Aleksander Colonna-Walewski|Aleksandrem Walewskim]] był gorącym zwolennikiem pomocy dyplomatycznej i militarnej dla Polaków w czasie [[Powstanie styczniowe|powstania styczniowego]] ,. aleJego Napoleonmowa w Senacie w obronie Polaków w marcu [[1863]] roku doprowadziła do konfliktu z Napoleonem III , który, bojąc się powikłań międzynarodowych, po dłuższym czasie odmówił wszelkiegozaangażowania w polskie zaaangażowaniapowstanie.
W [[1859]] Napoleon III w zamian za pomoc przy zjednoczeniu [[Italia|Italii]] pod berłem dynastii sabaudzkiej zażądał dla Plonplona ręki szesnastoletniej córki [[Wiktor Emanuel II|Wiktora Emanuela II]], [[Klotylda Maria Sabaudzka|Klotyldy Marii]], która znając reputację cesarskiego kuzyna jako libertyna i rozpustnika opierała się tak długo jak mogła, ulegając w końcu presji ojca i hrabiego [[Camillo Cavour|Cavoura]]. Małżonkowie są przodkami wszystkich żyjących dzisiaj ([[2007]]) Bonapartych z prawego łoża.
|
