'''Bitwa pod Domazlicami''' (niem. Schlacht bei Taus) stoczona została dnia [[14 sierpnia]] [[1431]] r. w trakcie V wojny husyckiej.
Po niepowodzeniach rozmów pokojowych pomiędzy [[husyci|husytami]] z jednej strony a kościołem i [[Zygmunt Luksemburski|Zygmuntem Luksemburskim]] z drugiej, w sierpniu [[1431]] r. armia krzyżowców Fryderyka I Brandenburskiego w ilościliczbie 130 000 rycerzy zebrała się w okolicach miejscowości Weiden w górnym [[Palatynat|Palatynacie]]. Oddziałami cesarskimi dowodził legat papieski, kardynał Giuliano Cesarini. Na początku sierpnia armia krzyżowców wtargnęła na ziemie [[Czechy|Czech]] i rozpoczęłyrozpoczęła oblężenie miasteczka Domazlice, zajętego kilka lat wcześniej przez husytów.
Dnia 14 sierpnia w pobliże miasta nadciągnęły z odsieczą liczące 50 000 ludzi oddziały husytów pod wodzą [[Prokop Wielki|Prokopa Wielkiego]]. Nadciągnięcie armii [[taboryci|taborytów]] spowodowało paniczną ucieczkę części armii krzyżowców, już sam okrzyk wojenny husytów siał przestrach wśród oblegających. Atak husytów przyniósł im wielki sukces. Bitwa zakończyła się rzezią wojsk cesarskich. Bojąc się śmierci ze strony własnych wojsk, kardynał Cesarini zbiegł z pola bitwy w przebraniu żołnierza. W ręce husytów dostały się m.in. jego szaty oraz bulla papieska.
Klęska pod Domazlicami odebrana została w Europie jako blamaż armii cesarskiej. Pojawiły się obawy przed wtargnięciem husytów na ziemie Cesarstwa. Była też punktem wyjściowym do rozpoczęcia rozmów w kwestii husyckiej.
