Jan Oko: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Litwin Gorliwy (dyskusja | edycje)
+kat.
m →‎Dorobek naukowy: pop. linku - art. wkrótce
Linia 20:
Najbardziej jednak cenne w dorobku naukowym Jana Oko są prace oparte na materiałach rękopiśmiennych i starodrukach uzyskanych drogą długotrwałych i szeroko prowadzonych poszukiwań w bibliotekach i archiwach wileńskich. Dotyczą one zarówno autorów starożytnych, jak m. in. ''De Ovidii Sapphus epistulae ad Phaonem fragmento Vilnensi'' ("Eos" 1929), Stare wydanie Wergiliusza w Bibliotece U.S.B. (''Księga Wergiliuszowa'', Wilno 1930), ''De Vergilii Bucolicorum codice Vilnensi'' ("Eos" 1930/1), ''De Ibidis Ovidianae codice Vilnensi'' ("Munera Philologica Ludovico Ćwikliński", P. 1936), jak też pisarzy polsko-łacińskich, w szczególności Sarbiewskiego, któremu poświęcił szkic ''Maciej Kazimierz Sarbiewski, poeta uwieńczony'' (Wilno 1929). Najwięcej wszakże uwagi i serca włożył Jan Oko w badania nad postacią i działalnością naukową i dydaktyczną swego poprzednika na katedrze uniwersyteckiej, Gotfryda Ernesta Grodka, pragnął bowiem wskrzesić na Uniwersytecie Wileńskim tradycję tego uczonego i przypomnieć metodę jego wykładów i seminarium, poświęcając temu szereg prac: ''Seminarium filologiczne G. E. Grodka'' (Wilno 1933), ''Studia G. E. Grodka nad filologią w Polsce'' (Wilno 1935), ''Horacjusz w wykładach G. E. Grodka'' ("Commentationes Horatianae" Kraków 1935 II) i inne.
 
Badaniom nad działalnością dydaktyczno-naukową Uniwersytetu Wileńskiego w 1. poł. XIX w. chciał Jan Oko nadać szerszy rozmach i zakres, wciągając do tej pracy swych uczniów. Rezultatem tego było wydanie pod jego redakcją i z jego wstępem zbiorowego studium ''Z dziejów filologii klasycznej w Wilnie'' (Wilno 1935 - 1937). Już z tego względu można mówić o szkole Jana Oko, ale wyrażała się ona jeszcze bardziej w jego działalności dydaktycznej, która przy współdziałaniu prof. Stefana Srebrnego stworzyła istotnie wileńską szkołę filologiczną, gdyż wywarła duży wpływ na metodę i zakres badań oraz na pracę dydaktyczną takich nauczycieli uniwersyteckich, jak [[Jan Safarewicz]], [[Zofia Abramowicz]], [[Barbara Krysiniel-Józefowiczowa]], [[Stefan Oświecimski]], [[Leokadia MałunowiczMałunowiczówna]] oraz [[Antoni Szantyr]] (1973). Oddany życiu naukowemu był członkiem Komisji Filologicznej PAU i Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Wilnie oraz prezesem Wileńskiego Koła Polskiego Towarzystwa Filologicznego.
 
== Literatura ==