|
Historia rugby w klubie „LECHIA” Gdańsk sięga roku [[1956]], kiedy powstała sekcja sportowa [[rugby (sport)|rugby]] w ramach [[Lechia Gdańsk|BKS „LECHIA” Gdańsk]]. Jej historię tworzyło wielu doskonałych zawodników. Wśród nich, co ciekawe, było wielu lekkoatletów. Czołową postacią był [[Władysław Komar]] – późniejszy mistrz olimpijski w [[pchnięcie kulą|pchnięciu kulą]] z [[Letnie Igrzyska Olimpijskie 1972|Monachium (1972)]], [[Jerzy Klockowski]] – wielokrotny reprezentant Polski w [[rzut dyskiem|rzucie dyskiem]], czy [[Kazimierz Jaremczak]] – późniejszy trener kadry narodowej w [[judo]]. Ponadto barwy klubu reprezentowało wielu innych znanych atletów, którzy pragnęli sprawdzić się w tej męskiej dyscyplinie sportu. Od roku [[2002]] w wyniku reformy KS „LECHIA” Gdańsk klub działa jako samodzielny, prawnie zarejestrowany Rugby Club „LECHIA” Gdańsk.
Dziś Klub prowadzi też szkolenie dzieci i młodzieży.
Historia "krok po kroku" (skład, medale, osiągnięcia, trenerzy etc.)
'''NIEKTÓRE FAKTY DOTYCZĄCE HISTORII RUGBY CLUB LECHIA GDAŃSK'''
RC Lechia Gdańsk należy do najstarszych klubów rugby w Polsce. Początki rugby w powojennej Polsce sięgają przełomu lat 1955/56. Na Pomorzu pierwszy klub, AZS Politechnika Gdańsk, powstał zimą w grudniu 1955r. W gdańskiej Lechii sekcję rugby założono w maju 1956r. Pierwszym trenerem zespołu został Henryk Hodiak. W 1956r. zespół Lechii wziął udział w rozgrywkach o Puchar gazety „Sportowiec” oraz w Gdańsko-Bydgoskiej lidze okręgowej. Ligę tą wygrał zespół AZS Gdańsk, który rok później grał w lidze krajowej. Zespół Lechii do ligi krajowej awansował w roku następnym, zajmując drugie miejsce w lidze okręgowej (za Posnanią Poznań). Od roku 1958 zespół gdańskiej Lechii, jako jedyny klub rugby w Polsce, gra nieprzerwanie w I lidze. Pierwszy sezon Lechia zakończyła na 10 miejscu, następny zakończyła już na 7 miejscu. W latach 1960 i 1961 drużyna gdańskiej Lechii zdobywa dwa razy tytuł Mistrza Polski. W kwietniu 1961 roku drużyna Lechii debiutuje w europejskich rozgrywkach klubowych o Puchar Europy FIRA. Rozgrywa dwa mecze z zespołem AZKG Spartak Praga. W Pradze przegrywa 0:12, w Gdańsku remisuje 0:0. Następne lata są nieco mniej udane, w roku 1962 medal brązowy, w 1963 srebrny. W latach 1964-66 są poza podium. Od 1967 roku systematyczny postęp, trzy razy medal brązowy a w 1970 roku po raz trzeci zdobywają medal złoty. Lata 1971-73 to trzy medale srebrne. Późniejsze lata to pewnego rodzaju regres i stagnacja, Lechia jest w czołówce, ale przez wiele lat nie może zdobyć pierwszego miejsca w kraju. Do 1992 roku drużyna Lechii zdobywa cztery tytuły wicemistrza Polski (1982, 1985, 1986 i 1991) i pięć medali brązowych (1974, 1977, 1981, 1987 i 1988). Duże sukcesy drużyna odnosi w rozgrywanych od 1974 roku zawodach o Puchar Polski zdobywając go do 1992 roku cztery razy: w 1977, 1984, 1985 i 1986 roku. Lata 1993-2002 można śmiało nazwać złotą dekadą. W dziesięciu sezonach gdańska Lechia zdobywa siedem razy tytuł Mistrza Polski (1994-96, 1998, 2000-02), dwa razy są wicemistrzami Polski (1993, 1997) a raz zdobywają brązowy medal (1999). Ani razu w tym okresie nie schodzą z podium. Zdobywają również trzykrotnie Puchar Polski (1994, 1996 i 1997). Po zmianach w 2002 roku Lechia ciągle jest w czołówce: medal brązowy w 2004 roku oraz trzykrotnie zdobywa Puchar Polski w latach 2004-06. W maju 2007 roku drużynie gdańskich „lwów” minęło 50 lat. W tabeli wszechczasów Lechia zajmuje pierwsze miejsce, w 49 sezonach w I lidze drużyna Lechii rozegrała 705 meczów, z czego 439 wygrała, 31 zremisowała i w 235 przegrała, zdobyła łącznie 1608 punktów, bilans małych punktów wynosi 14123 – 8168 (stan na koniec rozgrywek 2005/06). Również w klasyfikacji Pucharu Polski Lechia jest na czele, 17 razy drużyna Lechii grała w finałach PP, z czego dziesięciokrotnie go wygrywała. Zawodnicy gdańskiej Lechii byli i są podporą polskiej reprezentacji. Pierwszy raz reprezentacja Polski w rugby zagrała w sierpniu 1958 roku, zawodnik Lechii pojawił się w jej składzie po raz pierwszy 25 października 1959 roku w meczu towarzyskim z RFN. Był to Maciej Kamiński. Do czasów dzisiejszych blisko 60 zawodników gdańskiej Lechii reprezentowało nasz kraj w oficjalnych meczach międzypaństwowych. Przegląd najważniejszych sukcesów Rugby Club Lechii Gdańsk
'''Seniorzy:'''
złote medale mistrzostw Polski: 1960 (trener Janusz Rusinowicz), 1961 (trenerzy Janusz Rusinowicz i Eugeniusz Rogatka), 1970 ((trenerzy Edward Hodura i Bolesław Brzoskowski), 1994, 1995 (trener Jerzy Jumas), 1996 (trener Jerzy Klockowski), 1998, 2000, 2001, 2002 (trener Stanisław Zieliński) – razem 10 złotych medali;
srebrne medale mistrzostw Polski: 1963 (trenerzy Janusz Rusinowicz i Eugeniusz Rogatka), 1971 (trener Edward Hodura), 1972, 1973 (trener Andrzej Tempczyk), 1982 (trenerzy Jerzy Klockowski i Ryszard Banaczek), 1985 (trener Stefan Stasiołek), 1986, 1991 (trener Stanisław Zieliński, 1993 (trener Jerzy Jumas), 1997 (trener Stanisław Zieliński) – razem 10 srebrnych medali;
brązowe medale mistrzostw Polski: 1962 (trenerzy Janusz Rusinowicz i Eugeniusz Rogatka), 1967, 1968, 1968 (trener Janusz Rusinowicz), 1974 (trener Andrzej Tempczyk), 1977, 1981 (trener Stefan Stasiołek), 1987 (trener Stanisław Zieliński), 1988, 1999 (trener Stanisław Zieliński), 2004 (trener Marek Płonka) – razem 11 brązowych medali; Puchar Polski: 1977, 1984, 1985 (trener Stefan Stasiołek), 1986 (trener Stanisław Zieliński), 1994 (trener Jerzy Jumas), 1996 (trener Jerzy Klockowski), 1997 (trener Stanisław Zieliński), 2004, 2005 (trener Marek Płonka), 2006 (trenerzy Janusz Urbanowicz i Marek Płonka) – razem 10 zdobytych Pucharów Polski; Reprezentanci Polski: blisko 60 zawodników – m.in. Maciej Kamiński, Leon Dzieruń, Jan Elzanowski, Krystyn Walor, Ryszard Wojciechowski, Krystyn Grabowski, Henryk Dzikiewicz, Kazimierz Sasin, Jerzy Krzyżewski, Edward Hodura, Grzegorz Dzieruń, Andrzej Tempczyk, Mieczysław Opieka, Wiesław Baranowski, Jerzy Klockowski, Stanisław Zieliński, Ryszard Banaczek, Stefan Stasiołek, Kazimierz Adam, Marian Borowski, Waldemar Chęć, Andrzej Langner, Mieczysław Hirszler, Andrzej Pęchorzewski, Ryszard Krauze, Antoni Kowalczuk, Andrzej Walas, Jerzy Jumas, Stefan Torkowski, Wojciech Kołodziejczyk, Stefan Kałużny, Marek Płonka, Wiesław Woronko, Jarosław Szycik, Andrzej Zasoński, Andrze Jermakow, Dariusz Marciniak, Tomasz Sokołowski, Jacek Grebasz, Rafał Kochański, Wojciech Jeryś, Robert Jumas, Mariusz Niespodziany, Janusz Urbanowicz, Zbigniew Górniewicz, Andrzej Potarowicz, Rafał Zyskowski, Stanisław Więciorek, Maciej Szymański, Paweł Lipkowski, Rafał Wojcieszak, Rafał Sajur, Sławomir Kaszuba, Tomasz Fedde, Grzegorz Śliwiński, Maciej Szablewski, Łukasz Doroszkiewicz, Piotr Piszczek.
„Siódemki”: srebrny medal mistrzostw Polski – 1995 (trener Jerzy Jumas);
brązowe medale: 1996 (trener Jerzy Klockowski), 1997 (trener Stanisław Zieliński).
'''Juniorzy:'''
złote medale mistrzostw Polski: 1960 (Janusz Rusinowicz), 1967 (Janusz Rusinowicz), 1980 (trener Walenty Michalak), 1998 (trener Stanisław Zieliński) – razem 4 złote medale;
srebrne medale mistrzostw Polski: 1959 (trener Bolesław Brzoskowski), 1961, 1962 (trener Janusz Rusinowicz), 1976 (trener Jerzy Klockowski) – razem 4 złote medale;
brązowe medale mistrzostw Polski: 1988 (trener Jerzy Jumas), 1991, 1992 (trener Antoni Kowalczuk), 1996 (trener Stanisław Zieliński) – razem 4 brązowe medale;
'''Kadeci:'''
złote medale mistrzostw Polski: 1995, 1996, 1997 (trener Stanisław Zieliński) – razem 3 złote
brązowe medale mistrzostw Polski: 1993 (trener Antoni Kowalczuk) 1994 (trenerzy Antoni Kowalczuk i Zbigniew Wrycza) – razem 2 brązowe medale;
'''ZARYS HISTORII RUGBY CLUB LECHIA GDAŃSK'''
'''Część pierwsza lata 1956 – 1973'''
RC Lechia Gdańsk należy do najstarszych klubów rugby w Polsce. Początki rugby w powojennej Polsce sięgają przełomu lat 1955/56. Na Pomorzu pierwszy klub, AZS politechnika Gdańsk, powstał zimą w grudniu 1955r. W gdańskiej Lechii sekcję rugby założono w maju 1956r. Pierwszym trenerem zespołu został Henryk Hodiak. 1956r. zespół Lechii wziął udział w rozgrywkach o Puchar gazety „Sportowiec” gdzie awansował do półfinału, w którym przegrał z Czarnymi Szczecin oraz w Gdańsko-Bydgoskiej lidze okręgowej. Ligę tą wygrał zespół AZS Gdańsk, który rok później grał w lidze krajowej. Zespół Lechii do ligi krajowej awansował w roku następnym, zajmując drugie miejsce w lidze okręgowej (za Posnanią Poznań). Od roku 1958 zespół gdańskiej Lechii, jako jedyny klub rugby w Polsce, gra nieprzerwanie w I lidze. Pierwszy sezon Lechia zakończyła na 10 miejscu, rozegrała 18 meczów, z których 3 wygrała, 2 zremisowała i 13 przegrała (w tym jeden walkowerem).
Pierwszy pierwszoligowy mecz Lechia rozegrała w Kochłowicach przegrywając z miejscowym Górnikiem 0:13. Warto przytoczyć skład, w jakim w tym historycznym meczu wystąpiła gdańska Lechia: Jan Jorke, Zdzisław Grabeusz, Jerzy Barkowski – Henryk Jakimowicz, Jan Elzanowski – Henryk Kowalewski, Jan Bobczyk, Stefan Czarnowski – Zenon Strzębała – Bolesław Brzoskowski – Krystyn Walor, Jerzy Krzyżewski, Kazimierz Sasin, Wiesław Baranowski – Bolesław Kulikowski oraz Jerzy Kowalkowski, który wszedł na boisko jako zmiennik. Grającym trenerem i jednocześnie kapitanem tego zespołu był Bolesław Brzoskowski.
Pierwszy mecz w I lidze Lechia wygrała 22 czerwca 1958 pokonując u siebie lubelski AZS 9:0. Jako ciekawostkę należy podać fakt, że był to pierwszy mecz rozgrywany na boisku Lechii, poprzednie mecze Lechia jako gospodarz grała na boisku gdańskiej Polonii, AZS-u a nawet jeden mecz rozegrała w Kwidzynie. Pierwsze zwycięstwo na wyjeździe Lechia odniosła nieco później - 5 października 1958 w Szczecinie pokonując miejscowy AZS 14:6. W następnym roku gdańska Lechia grała już z większym powodzeniem. Liga została podzielona na dwie grupy, w grupie północnej obok Lechii grały: AZS Gdańsk, AZS AWF W-wa, Posnania Poznań i Pionier Szczecin. Po dwóch kolejkach Lechia prowadziła w grupie, po czterech razem z AZS AWF W-wa miały po 11 punktów. Później było nieco gorzej ostatecznie Lechia zajęła 3 miejsce w grupie z identyczną ilością punktów, co drugi AZS Gdańsk ale z gorszą różnicą małych punktów. Jesienią Lechia grała o miejsca 5-8 i ostatecznie zajęła 7 lokatę.
Oprócz rozgrywek ligowych zespół seniorów zagrał w Pucharze PZR, rozgrywanego po raz pierwszy i niestety ostatni. W pierwszym meczu Lechia pokonała lokalnego rywala AZS 6:3 i awansowała do półfinału, w którym zmierzyła się z warszawskim AZS AWF
przegrywając 6:21. Rok 1959 był rokiem, w którym rozegrano pierwsze mistrzostwa Polski juniorów w rugby. W tych rozgrywkach zespół juniorów Lechii odniósł duży sukces awansując do finału. Finał rozegrano na stadionie AZS AWF na Bielanach. Zespół Lechii zmierzył się w nim z drużyną Włókniarza Łódź. Rozstrzygnięcie padło w ostatniej minucie meczu, w której Włókniarz zdobył z rzutu karnego zwycięskie punkty (wygrał 6:5). O tym meczu pisał korespondent angielskiej gazety „The Guardian”w numerze z 25.IX.1959 roku: „Pierwszy mecz, jaki oglądałem, było spotkanie juniorów poniżej 21 lat. Grano w wielkim parku na przedmieściach Warszawy. Grano 2×40 minut, a szybkość nie malała mimo gorąca i twardego boiska. Drużyny były z Łodzi i Gdańska.
Ta ostatnia była drużyną młodszą i – jak mi się zdaje – lepszą, lecz przegrała 5:6 na skutek łatwego karnego w ostatniej minucie gry, wykorzystanego przez przeciwników. Pokonani byli przygnębieni i ich trener, mówiąc łagodnie, był niezadowolony. Ale zrobili mimo to wrażenie, co najmniej na jednym widzu, który tak szybko nie zapomni doskonale niskich szarż jasnowłosego łącznika ataku drużyny gdańskiej oraz bezbłędnych chwytów i kopnięć ich obrońcy”. Angielskiemu korespondentowi prawdopodobnie chodziło o Wiesława Baranowskiego (łącznik ataku) i Henryka Jakimowicza (obrońca w tym meczu). W latach 1959-60 do gdańskiej Lechii trafiło kilkunastu zawodników z różnych klubów, głównie z Pomorza. Trafili wtedy do Lechii m.in. tacy zawodnicy jak: Jan Elzanowski (z TKW Zryw Gdańsk, w 1958), Zbigniew Kulenty, Maciej Kamiński (z AZS Gdańsk, w 1959), Leon Dzieruń (z AZS Gdańsk, w 1960) czy Janusz Rusinowicz i Zdzisław Koniarz (z AZS W-wa, w 1960). Janusz Rusinowicz był przez wiele lat grającym trenerem, trenował również juniorów.
Sezon 1960 roku był pierwszym wielkim sezonem gdańskiej Lechii. Mistrzostwo Polski wywalczyły wtedy zespoły zarówno seniorów jak i juniorów. Seniorzy najpierw wygrali grupę północną. Rywalizowali w niej zacięcie z dwoma zespołami a mianowicie z warszawskim AZS AWF oraz z lokalnym rywalem z AZS Gdańsk. Lechiści zdobyli w 8 meczach 19 punktów i o jeden punkt wyprzedzili AZS Warszawa, zaś o dwa gdański AZS. Drugim etapem rywalizacji była gra w grupie grającej o miejsca 1-4.
Grupę tę zdecydowanie wygrali lechiści tylko jeden mecz remisując a pozostałe wygrywając. W sześciu meczach zdobyli 17 punktów i o 5 wyprzedzili następny zespół Czarnych Bytom. Razem w całym sezonie rozegrali 14 meczów, z których 10 wygrali, 2 zremisowali i 2 przegrali. W ówczesnym zespole grali: w formacji młyna – Tadeusz Romanis, Andrzej Pieszkur, Janusz Brejnakowski, Erwin Kogga, Zbigniew Kulenty, Krystyn Grabowski, Jan Elzanowski, Maciej Kamiński, Henryk Hodiak, Jan Pankowski, Wiesław Baranowski, Zygmunt Matracki, Henryk Kurowski, Edmund Błażejewski, Michał Kamiński, Stefan Kapka, w formacji ataku – Janusz Rusinowicz, Kazimierz Sasin, Krystyn Walor, Leon Dzieruń, Jerzy Krzyżewski, Zdzisław Koniarz, Henryk Jakimowicz, Zdzisław Grabeusz, Kazimierz Jaremczuk, Stefan Halulko. Zespół juniorów wygrał finał rozegrany 19 czerwca w Pucku z zespołem Włókniarza Łódź 8:3, rewanżując się tym samym za porażkę z poprzedniego roku. Zespół MPJ 1960 stanowili: Henryk Cyranowicz, Erwin Kogga, Edward Waszkiewicz, Wiesław Klimaszewski, Edwin Gierak, Zygmunt Matacki, Henryk Kurowski, Witold Cwalina, Jan Gołyński, Kazimierz Sasin - kapitan, Krystyn Walor, Stefan Halulko, Jerzy Krzyżewski, Wiesław Baranowski, Henryk Jakimowicz, Zdzisław Szkutnik, Jan Pankowski, Andrzej Pieszkur. Jak widać wielu zawodników tego zespołu grało jednocześnie w zespole seniorów.
Przed rozpoczęciem następnego sezonu wiosną 1961 roku do Lechii zgłosiło akces 9 podstawowych zawodników AZS Gdańsk, byli to: Andrzej Wiński, Tadeusz Jodkowski, Henryk Dzikiewicz, Roman Grubba, Janusz Rychłowski, Ryszard Wojciechowski, Władysław śukowski, Wiesław śurawski oraz Grzegorz Dzieruń. Większość tych zawodników przez następne lata było podporą zespołu gdańskiej Lechii. Przejście tych zawodników do Lechii spowodowało rozwiązanie sekcji rugby w AZS Gdańsk. Stawiane były wtedy zarzuty o kaperowanie zawodników AZS-u przez Lechię, prowadzono nawet dochodzenie, ale Komisja PZR badająca sprawę ich nie potwierdziła. Sezon 1961 roku potwierdził pozycję Lechii w krajowym rugby. Seniorzy obronili tytuł Mistrzów Polski, zaś juniorzy zagrali w finale, w którym przegrali z Czarnymi Bytom. W rozgrywkach seniorów wrócono do gry w jednej grupie. W rozgrywkach wzięło 9 zespołów (w tym zespół Pioniera Szczecin, który wycofał się w połowie rozgrywek). Zespół gdańskiej Lechii rozegrał 15 meczów, 14 wygrywając ponosząc tylko 1 porażkę. Jako ciekawostkę warto podać, że w gdańskiej drużynie 6 spotkań rozegrał Władysław Komar. Znany polski lekkoatleta, złoty medalista na Igrzyskach Olimpijskich w Monachium w pchnięciu kulą, grał potem przez kilka sezonów w zespole Lechii. Ostatnie spotkania rozgrywał w połowie lat siedemdziesiątych. Grał głównie na środku i na skrzydle ataku, ale występował także w II i III linii młyna (szczególnie w późniejszych latach). Tytuł Mistrza Polski w 1961 roku zdobyli: w formacji młyna – Tadeusz Romanis, Erwin Kogga, Andrzej Wiński, Zbigniew Kulenty, Krystyn Grabowski, Roman Grubba, Maciej Kamiński, Władysław Komar, HenrykKurowski,
Henryk Cyranowicz, Roman Łuczewski, Ryszard Wojciechowski, Tadeusz Jodkowski, Edwin Gierak, Stanisław Kowalczyk, w formacji ataku – Henryk Dzikiewicz, Leon Dzieruń, Wiesław Baranowski, Krystyn Walor, Kazimierz Sasin, Jerzy Krzyżewski, Wiesław śurawski, Janusz Rychłowski, Józef Wójcicki, Władysław śukowski, Zygmunt Matacki. W drugiej połowie 1961 roku do Lechii trafił z Lotnika Warszawa Bogusław Kamecki, który zdążył jeszcze rozegrać trzy mecze. W kwietniu 1961 roku rugbiści Lechii zadebiutowali w europejskich rozgrywkach klubowych. W roku tym zainaugurowano rozgrywki o Puchar Europy FIRA. Ze względu na bardzo zróżnicowany poziom rugby w różnych krajach zrzeszonych w FIRA postanowiono podzielić część zespołów na cztery grupy eliminacyjne (po 2-3 zespoły). Zwycięskie zespoły miały następnie grać ze sobą w ćwierćfinałach. Mistrzowskie zespoły Rumuni i Włoch przystąpiły do rozgrywek w półfinałach, zaś mistrz Francji dopiero w finale. Gdańska Lechia trafiła do grupy C, gdzie czekał na nią mistrz Czechosłowacji zespół AZKG Spartak Praga. Pierwszy mecz rozegrano w niedzielę 2 kwietnia w Pradze. Gdańszczanie niestety przegrali 0:12 (0:3). Większość punktów zawodnicy zespołu czechosłowackiego zdobywali po kopach z rzutów karnych. Rugbiści Lechii przebywając w Pradze zagrali także drugie spotkanie, tym razem towarzyskie ze Spartakiem Praga Sokolovo (dzisiaj Sparta Praga), przegrywając 16:36 (8:19). Rewanż z AZKG Praga rozegrano w Gdańsku 9 kwietnia. Mecz zakończył się remisem 0:0. Sprawozdawca Przeglądu Sportowego o spotkaniu napisał: „spotkanie stało na przeciętnym poziomie i nie mogło zadowolić licznej widowni.
Goście zagrali wyraźnie na remis, rozgrywając piłki na auty. Brak było ciągłości akcji, klasycznych wachlarzyków i szarż. Lechia niemal przez cały czas posiadała przewagę, jednak pozwoliła sobie narzucić sposób gry drużyny czechosłowackiej, nie mogąc przełamać bardzo dobrze grającej defensywy gości”. W meczu tym wystąpili: Grzegorz Dzieruń, Erwin Kogga, Maciej Kamiński – Krystyn Grabowski, Jan Elzanowski – Władysław Komar, RyszardWojciechowski,
Henryk Kurowski – Janusz Rusinowicz – Henryk Dzikiewicz – Krystyn Walor, Józef Wójcicki, Leon Dzieruń, Jerzy Krzyżewski – Kazimierz Sasin. Mecze z drużynami czechosłowackimi nie były jedynymi spotkaniami w 1961 roku z zagranicznymi zespołami. Pod koniec lipca w Gdańsku odbył się międzynarodowy turniej rugby z udziałem: rumuńskiego zespołu Dynamo Bukareszt, wschodnioniemieckiego HSG Wissenschaft Lipsk oraz Lechii.
Turniej zakończył się zwycięstwem drużyny Dynama, która uzyskała 6 punktów wygrywając dwa spotkania, przed drużyną z NRD i Lechią. Gdańszczanie przegrali obydwa spotkania: z drużyną HSG 0:3 oraz z Dynamo Bukareszt 11:24.
Sezon następny w 1962 roku był już nieco gorszy dla zespołów Lechii. Juniorzy zdobyli srebrny medal a seniorzy medal brązowy. W sezonie tym decyzją PZR drużyny występowały w składach trzynastoosobowych (bez skrzydłowych młyna). W pierwszej rundzie rozgrywanej wiosną brało udział 6 zespołów, Lechia z 5 meczów wygrała 4 przegrywając jedynie z najlepszą drużyną tej rundy AZS Warszawa 6:11. Jesienią do rozgrywek przystąpiły tylko cztery zespoły, zagrano rewanże, nie uwzględniano jednak wyników meczy z drużynami, które się wycofały po rundzie wiosennej. W tej rundzie Lechii poszło już nieco gorzej z 3 meczy 2 przegrała i tylko 1 wygrała. Ostatni mecz z Posnanią Poznań decydował o srebrnym medalu, mecz ten wygrała Posnania 14:3. W tym sezonie zadebiutował w drużynie seniorów Edward Hodura, jedna z największych postaci gdańskiego zespołu i całego polskiego rugby. W Lechii grał do 1979 roku. Był etatowym reprezentantem Polski, w reprezentacji rozegrał 16 spotkań, zdobywając 8 punktów. Występował w II i III linii młyna. Przez wiele lat był trenerem, szkolił w Lechii zarówno seniorów jak i juniorów. Największe jednak sukcesy trenerskie odniósł w sopockim Ogniwie, które pod jego kierunkiem na
przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych było najlepszym klubem rugby w Polsce. Następne lata 1963 – 1966 były dla sekcji rugby Lechii latami chudszymi. Nie tylko dla Lechii, ale i całego polskiego rugby. Spowodowane było to przede wszystkim marginalizacją rugby przez ówczesne polskie władze sportowe. Brak środków spowodował na początku lat sześćdziesiątych rezygnację z działalności wielu sekcji rugby. W 1962 roku rozgrywki ligowe rozpoczęło 6 zespołów a ukończyły tylko 4 zespoły. W roku następnym w całych rozgrywkach grały tylko 4 zespoły. Lata 1964 – 1966 były tylko nieco lepsze – 5-6 zespołów w rozgrywkach ligowych. Najlepszym przykładem kryzysu polskiego rugby w tym czasie było nie rozgrywanie w tych latach Mistrzostw Polski Juniorów. Drużyna seniorów Lechii w tym okresie zdobyła jeden medal, srebrny w 1963 roku. W następnych latach trzykrotnie zajmowała 4 lokatę. Ze spraw kadrowych tego okresu należy wspomnieć odejście po sezonie 1964 roku z zespołu Lechii dwóch podstawowych zawodników: do AZS AWF W-wa przeszedł Kazimierz Sasin (do Lechii wrócił on w 1970 r) zaś do Posnanii Poznań odszedł Jan Elzanowski.
W 1964 roku część zawodników Lechii ze Zbigniewem Kulentym próbowało założyć nową sekcję rugby przy Ogniwie Sopot. Od lipca 1964 do maja 1965 były prowadzone treningi z 30 osobową grupą, prowadził je zawodnik Lechii Edward Hodura. Grupa ta została rozwiązana z powodu braku dotacji, kilku zawodników trafiło do Gdańska. Reaktywowanie sekcji rugby w Ogniwie Sopot nastąpiło pod koniec 1966. Pierwszym trenerem został Henryk Dzikiewicz – zawodnik Lechii. Do drużyny Ogniwa trafiło wtedy kilku innych zawodników z Gdańska m.in. Tadeusz Romanis, Andrzej Wiński, Maciej Kamiński czy Krystyn Walor. Pierwsze oznaki poprawy sytuacji w polskim rugby można było zaobserwować w 1965 roku, kiedy wreszcie zwiększono nieco dotację GKKFiT. Skutkuje to m.in. możliwością udziału reprezentacji Polski w rozgrywkach Pucharu Narodów FIRA (na razie bez sukcesów) oraz zwiększeniem liczby klubów rugby. W roku 1967 w lidze wzięło już udział 7 drużyn, reaktywowano również rozgrywki wśród juniorów. Wśród drużyn biorących udział w walce o Mistrzostwo Polski po raz pierwszy jest klub Ogniwa Sopot, do którego jak już wcześniej wspomniano przeniosło się kilku zawodników z Lechii. Lechia oddała kilku zawodników
sąsiadowi, ale jednocześnie kilku doszło z klubów z głębi Polski. Najważniejsze nazwiska to reprezentanci Polski: Mieczysław Opieka - zawodnik formacji ataku - przyszedł z zespołu Czarnych Bytom oraz Andrzej Tempczyk - zawodnik formacji młyna – poprzednio AZS AWF Warszawa.
Lechia sezon 1967 roku rozpoczęła od zwycięstwa w meczu z lokalnym rywalem Ogniwem Sopot 22:3, potem jeszcze 3 zwycięstwa. W meczu 5 kolejki zawodnicy Lechii zeszli z boiska pokonani (przegrali z Posnanią 16:24), zaś w ostatniej kolejce rundy wiosennej przegrali nieznacznie 8:9 ze Skrą Warszawa, drużyną, która od 1964 roku nieprzerwanie zdobywała tytuł Mistrza Polski. Po pierwszej rundzie Lechia zajmowała trzecie miejsce. Również w rundzie rewanżowej Lechia spisywała się nieźle, 3 mecze wygrane i 3 przegrane i utrzymała miejsce na podium. Jeszcze lepiej spisali się juniorzy w rozgrywanych po 4 letniej przerwie Mistrzostwach Polski zajęli pierwsze miejsce. W rozgrywce finałowej pokonali zespoły Polonii Poznań, Olimpu Mińsk Mazowiecki oraz warszawskiego Orła. Sezon następny drużyna seniorów rozpoczęła przeciętnie, zajmowała dłuższy okres czasu 4 lub 5 miejsca. Dopiero po trzeciej kolejce rundy rewanżowej lechiści awansowali na 3 miejsce i tego miejsca nie oddali już do końca rozgrywek. Razem na 12 rozegranych meczów Lechia zanotowała 6 zwycięstw, 1 remis i 5 porażek. Ligę wygrała drużyna warszawskiej Skry przed innym stołecznym zespołem Orłem. Niestety nastąpił spadek notowań zespołu juniorów, który znalazł się poza podium. Również w następnych latach juniorzy nie należeli do najlepszych w Polsce, do finałowych rozgrywek trafiały zespoły lokalnych konkurentów.
Rok 1969 przyniósł kilka zmian po pierwsze zwiększenie liczby drużyn ligowych do ośmiu (po raz pierwszy zagrali rugbiści Budowlanych Łódź), po drugie drużyna seniorów sopockiego Ogniwa przeniosła się do klubu Spójni Gdańsk. Zespół ten okazał się potem rewelacją rozgrywek ligowych. Reaktywacja drużyny seniorskiej w Ogniwie nastąpiła w 1971 roku. Jak już wspomniano drużyna Spójni była czarnym koniem rozgrywek roku 1969. Przez kilka kolejek prowadziła w lidze, wygrywając m.in. z mistrzem Polski Skrą W-wa. Drużyna Lechii zajmowała miejsca 3-4. Rundę wiosenną wygrali zawodnicy Spójni przed Czarnymi Bytom, warszawską Skrą i gdańską Lechią. Lechia zgromadziła 15 punktów o 4 mniej niż ich lokalny rywal. W rundzie rewanżowej rozgorzała zacięta walka o medale. Dobrze ją zaczęli lechiści, którzy na wyjeździe pokonali wicelidera zespół Czarnych 16:12. Potem wygrali dwa następne mecze i w czwartej rundzie pojechali do Warszawy gdzie minimalnie przegrali ze Skrą 11:12. Następnie wygrali dwa mecze i przed ostatnią kolejką sytuacja w lidze przedstawiała się następująco: 1. Skra 35 punktów, 2. Lechia 32 punktów i 3. Spójnia 31 punktów.
W ostatniej kolejce Skra przegrała w Poznaniu z Posnanią i miała 36 punktów o podziale medali decydował mecz bezpośrednich rywali Spójni i Lechii. Mecz rozegrano na stadionie w Sopocie przy ul. Jana z Kolna. Był to bardzo zacięty pojedynek, który toczył się w bardzo nerwowej atmosferze. Wysoka stawka meczu spowodowała, że gra chwilami była brutalna. Sędzia usunął z boiska dwóch zawodników Lechii. Mecz pomimo prowadzenia do przerwy 8:6 zakończył się porażką zespołu Lechii 8:9. Spowodowało to, że drużyna Lechii musiała zadowolić się tylko brązowym medalem, choć apetyty były większe. Warto wspomnieć, że w tym samym roku Lechia rozegrała też mecze z drużynami zagranicznymi. W październiku rugbiści Lechii przebywali na Litwie gdzie rozegrali dwa spotkania towarzyskie z zespołem Stakles Kowno. W pierwszym zremisowali 11:11, w drugim zdecydowali wygrali 18:5. Następny sezon został wreszcie ukoronowany zdobyciem złotego medalu, trzeciego w historii sekcji. Drużyna osiągnęła to w imponującym stylu, detronizując sześciokrotnego mistrza Skrę Warszawa. Już w pierwszej kolejce spotkały się te dwa zespoły. Mecz rozegrany w Warszawie zakończył się nieoczekiwanym, ale zdecydowanym zwycięstwem Lechii. Gdańszczanie rozegrali bardzo dobre spotkanie, imponowali ambicją i wielką wolą walki, pokonali rywali 11:0. Zostali liderem i tego prowadzenia nie oddali już do końca rozgrywek. W drugiej kolejce pokonali 18:9 lokalnego rywala Spójnię rewanżując się za zeszłoroczną porażkę na finiszu ligi. Pierwszą i jedyną porażkę lechiści ponieśli dopiero w 7 kolejce w Łodzi z miejscowym klubem Budowlanych. W rundzie rewanżowej wygrali wszystkie mecze. Tytuł zapewnili sobie już w październiku zwycięskim meczem ze Spójnią (wygrana 19:6). Tytuł Mistrza Polski zdobyli następujący zawodnicy: w formacji młyna – Grzegorz Dzieruń, Jan Przytuła, Andrzej Turczyn, Ryszard Krauze, Jerzy Klockowski, Henryk Jakimowicz, Andrzej Opiela, Edward Hodura, Zdzisław Dudek, Marian Borowski, Władysław Komar, Andrzej Kucio Roman Markowski, w formacji ataku – Zbigniew Karbowniczek, Wiesław Baranowski, Mieczysław Opieka, Leon Dzieruń, Stanisław Zieliński, Kazimierz Sasin, Eugeniusz Kubacki, Andrzej Szymeczko, Zbigniew Chyła oraz Zbigniew Kuczmierczyk. Zwraca uwagę fakt ponownego pojawienia się w składzie Lechii Kazimierza Sasina, który przed rozpoczęciem się sezonu wrócił do Lechii. Warto również zatrzymać na krótko przy dwóch innych nazwiskach. Są to Jerzy Klockowski i Stanisław Zieliński. Oboje należą do najważniejszych, najbardziej zasłużonych postaci w historii rugby gdańskiej Lechii. Jerzy Klockowski pierwszy mecz ligowy rozegrał już w 1963 roku, ale grał przez kilka sezonów sporadycznie dopiero od 1968 roku był podstawowym zawodnikiem drużyny. Do rugby trafił z lekkiej atletyki gdzie osiągał duże sukcesy jako dyskobol. Przez wiele lat był etatowym reprezentantem Polski, w reprezentacji rozegrał 20 spotkań, zdobywając 51 punktów.
Występował w II linii młyna, jego silną stroną było znakomite kopanie rzutów karnych, z których zdobywał wiele punktów. Po zakończeniu kariery zawodniczej przez wiele lat był trenerem, szkolił w Lechii zarówno seniorów jak i juniorów. Stanisław Zieliński zaczął występować w pierwszym zespole w 1968 roku i podobnie jak Jerzy Klockowski do rugby trafił z lekkiej atletyki, był sprinterem. Również on był przez wiele lat reprezentantem Polski, rozegrał 16 oficjalnych spotkań międzypaństwowych, w których zdobył 16 punktów. Występował najczęściej na pozycji skrzydłowego ataku. Jest przykładem długowieczności, grał do 1992 roku, kończył karierę mając prawie 47 lat. Jeszcze jako zawodnik rozpoczął karierę trenerską, jest obecnie najbardziej utytułowanym trenerem gdańskiej Lechii i dotyczy to zarówno trenerów seniorów jak i juniorów. W 1970 roku miał miejsce również bardzo ciekawy i istotny historycznie fakt. A mianowicie gdańska drużyna została zaproszona do Bukaresztu, gdzie rozegrała zwycięski mecz z rumuńską drużyną Sportul Bukareszt (12:9 dla Lechii). Mecz ten został rozegrany z okazji meczu finałowego o Puchar Narodów FIRA, w którym zmierzyły się reprezentacje Francji i Rumunii. Spotkanie to obserwował m.in. dyrektor techniczny Angielskiego Związku Rugby RFU, który pisał potem do PZRugby: ''„kiedy byłem w Rumunii, byłem zachwycony widokiem polskiej drużyny grającej z akademicką drużyną Bukaresztu. Polska drużyna wygrała a jej gra stała na wysokim poziomie”''.
'''Znany angielski sędzia międzynarodowy kmdr Lamb powiedział po meczu:'''
''„Nie spodziewałem się, że w Polsce macie tak dobrą drużynę''”. Można więc zaryzykować stwierdzenie, że drużyna Lechii z sezonu 1970 prezentowała najwyższy poziom w całym rozpatrywanym okresie (1956 – 1973). W następnych trzech sezonach zespół Lechii nadal utrzymywał wysoką dyspozycję, zdobywając trzy srebrne medale. W dwóch przypadkach do złota brakowało niewiele, bardzo niewiele. Ale po kolei. Sezon 1971 roku był nietypowym sezonem. PZRugby postanowił zmienić system rozgrywek z wiosna – jesień na jesień – wiosna, dlatego rozgrywki sezonu 1971 ograniczono do jednej rundy. Rozgrywki te nazwano Pucharem Polski, pomimo ich czysto ligowego charakteru, ich zwycięzca zdobywał tytuł Mistrza Polski ’71. Jednocześnie Puchar Polski był eliminacją rozgrywek o mistrzostwo Polski 1971/72. Sześć najlepszych drużyn pucharu, utworzyć miało grupę A, zaś pozostałe walczyć będą w grupie B. Można powiedzieć, że tym samym wprowadzono drugą ligę. W rozgrywkach wzięło udział 10 zespołów, w tym 3 zespoły z Pomorza. Oprócz drużyn Lechii i Spójni do rozgrywek zgłosił się reaktywowany zespół Ogniwa Sopot. O tytule zaważyły mecze pomiędzy czwórką zespołów: Lechii, Skry Warszawa, Polonii Poznań i AZS AWF W-wa. Pierwszy mecz Lechia wygrała u siebie z warszawskim Orłem, w drugiej kolejce pojechała do Warszawy na mecz ze Skrą. Niestety zakończył się on porażką gdańszczan 3:6. W trzeciej, czwartej i piątej kolejce Lechia odnosiła zwycięstwa ze słabszymi zespołami. W szóstej kolejce, która potem okazała się decydującą, do Gdańska przyjechał zespół AZS AWF W-wa. Do przerwy lechiści prowadzili 6:3, niestety po przerwie zagrali słabiej i całe spotkanie przegrali 12:16. W siódmej kolejce drużyna Lechii wyjechała do Poznania na mecz z niepokonaną do tej pory drużyną Polonii. Mecz ten zakończył się nieoczekiwanym zwycięstwem zespołu gdańskiego 9:6. W ostatnich dwóch kolejkach Lechia wygrała swoje mecze. Niestety z 23 punktami drużyna Lechii o 2 oczka przegrała z Polonią Poznań. Zabrakło tych 2 punktów za zwycięstwo z AZS AWF.
Sezon 1971/72 trzymał w napięciu do samego końca. Dwie drużyny gdańskiej Lechii i warszawskiego AZS-u walczyły zaciekle o tytuł MP. Ze względu na fakt, że grupa A liczyła 6 zespołów rozgrywki jesienne i potem wiosenne składały się z dwóch rund, każdy z zespołów grał cztery meczy z pozostałymi zespołami. Na jesieni zespół gdański na 10 rozegranych meczy odniósł 7 zwycięstw, 1 remis i 2 porażki. Lechia wygrała dwa mecze z najgroźniejszym przeciwnikiem AZS W-wa, u siebie 13:8 i na wyjeździe 12:6. Niestety poniosła też dwie niespodziewane porażki na własnym stadionie: z Czarnymi Bytom oraz ze Skrą Warszawa. Po rozegraniu rozgrywek jesiennych na czele tabeli z 25 punktami była Lechia, która wyprzedzała o 1 punkt drużyny z Warszawy (AZS i Skra). Na wiosnę trwała zacięta rywalizacja na linii Gdańsk – Warszawa. Pierwszy mecz na wiosnę i porażka z AZSem 13:20. Później jest już lepiej, m.in. zwycięstwa w Warszawie ze Skrą 13:8 (3. kolejka) i w Poznaniu z Polonią 10:9 (5. kolejka). 18 czerwca w Warszawie odbył się mecz na szczycie AZS W-wa kontra gdańska Lechia. Stołeczni rugbiści wykazali się zdecydowanie lepszą kondycją, do przerwy prowadzili nieznacznie 10:6, aby po przerwie zdobyć 24 punkty nie tracąc żadnego. Po tym meczu AZS miał 49 punktów zaś Lechia 48. W ostatniej kolejce Lechia wygrała z poznańską Polonią 12:10 a w warszawskich derbach Skra zremisowała z AZS-em. Lechia zrównała się dużymi punktami z AZS, ale o mistrzostwie zadecydowała różnica małych punktów, Lechia miała +98 a AZS +168, stąd dla Lechii „tylko” srebrny medal.
W sezonie 1972/73 podobnie jak w poprzednich o mistrzostwo walczyły AZS W-wa, Lechia oraz poznańska Polonia. Sezon rozpoczął się od meczu na szczycie Lechia : AZS. Niestety nie udał się rewanż lechistom za ostatnią porażkę z AZS-em (6:34). Na własnym boisku ulegli mistrzom Polski 7:16. W drugiej kolejce Lechia odniosła wysokie zwycięstwo 90:6 nad Bałtykiem Gdynia. Zespół ten w poprzednim sezonie przejął rugbistów gdańskiej Spójni. Potem przyszły zwycięstwa nad Budowlanymi z Łodzi, Skrą Warszawa i Polonią Poznań. Runda rewanżowa w rozgrywkach jesiennych zaczęła się od meczu w Warszawie z AZS. Niestety i tym razem lechistom się nie udało zwyciężyć. Po wyrównanym meczu przegrali 9:14. W dwóch następnych meczach wygrali i na ostatni mecz jesienią pojechali do Poznania. Ostatnie mecze Lechii i Polonii rozstrzygali na swoją korzyść zawodnicy z Gdańska i oni byli uważani za faworytów tego spotkania. Pojedynek był bardzo interesujący i stał na niezłym poziomie. Do przerwy wynik brzmiał 9:4 dla Lechii, po przerwie do huraganowych ataków przystąpili poznaniacy. Zawodnicy Lechii nie wytrzymali meczu kondycyjnie i przegrali cały mecz 12:23. W zespole gdańskim grało wtedy niewielu młodych zawodników, a trzon zespołu stanowili dojrzali zawodnicy jak Edward Hodura, Jerzy Klockowski, Kazimierz Sasin czy Andrzej Tempczyk, którzy pod koniec rozgrywek grali już mniej skutecznie niż na początku sezonu, po prostu to już „nie to zdrowie”. Lechia po jesieni zajmowała 3 pozycję za AZS W-wa i Polonią Poznań. W rundzie wiosennej zespół zaprezentował się lepiej. Na 10 meczów wygrali 7, 1 zremisowali i 2 przegrali. Przegrane mecze to u siebie z AZS-em (7:12) i w Warszawie ze Skrą (10:20). Na podkreślenie zasługuje wygrana w Warszawie z AZS 16:0. W meczach decydujących o drugim miejscu wygrali (16:3) i zremisowali (16:16) z poznańską Polonią. Zawodnicy gdańskiej Lechii byli i są podporą polskiej reprezentacji. Pierwszy raz reprezentacja Polski w rugby zagrała w sierpniu 1958 roku, zawodnik Lechii pojawił się w jej składzie po raz pierwszy 25 października 1959 roku w meczu towarzyskim z RFN. Był to Maciej Kamiński. W następnym meczu kadry z Belgią zadebiutował Leon Dzieruń, który okrasił swój debiut w reprezentacji zdobyciem 4 punktów. Były to pierwsze punkty zdobyte dla reprezentacji przez zawodnika Lechii. Od tej pory zawodnicy Lechii pojawiali się w prawie wszystkich meczach rozgrywanych przez reprezentację. W rozpatrywanym okresie, do 30. VI. 1973 roku, 16 zawodników gdańskiej drużyny przywdziewało koszulkę z białym orłem. Grali z reprezentacją na początku lat sześćdziesiątych w rozgrywkach Pucharu Pokoju, zaś od 1965 w rozgrywkach Pucharu Narodów FIRA oraz w wielu meczach towarzyskich.
Zawodnicy Lechii, którzy reprezentowali nasz kraj to: Kazimierz Sasin siedemnaście meczy, Edward Hodura czternaście meczy, po dziewięć meczy rozegrali Leon Dzieruń, Mieczysław Opieka, Andrzej Tempczyk, Jerzy Klockowski i Stanisław Zieliński, pięć meczy rozegrał Grzegorz Dzieruń, cztery Ryszard Wojciechowski, po dwa mecze Maciej Kamiński, Krystyn Grabowski, Henryk Dzikiewicz i Wiesław Baranowski, zaś jeden mecz rozegrali Jan Elzanowski, Krystyn Walor i Jerzy Krzyżewski. Punkty zdobywali: Jerzy Klockowski 29, Kazimierz Sasin 21, Edward Hodura i Stanisław Zieliński po 8, Leon Dzieruń 7, po 3 punkty zdobyli Ryszard Wojciechowski, Andrzej Tempczyk, Mieczysław Opieka i Wiesław Baranowski. Wszystkie przedstawione dane dotyczą tylko meczów, w których wyżej wymienieni zawodnicy byli zawodnikami gdańskiej Lechii. Podsumowując pierwszy okres historii rugby na gdańskiej Lechii (1956 – 1973) należy jednoznacznie stwierdzić, iż gdański klub należał wtedy do najlepszych klubów rugby w Polsce. Jako jedyny, z chwilą zadebiutowania w krajowych rozgrywkach, grał w nich nieprzerwanie. Zespół seniorów w tym czasie zdobył 3 złote medale mistrzostw Polski (1960,1961 i 1970), 4 srebrne medale (1963, 1971, 1972 i 1973) oraz 4 medale brązowe (1962, 1967, 1968 i 1969). Szesnastu zawodników zagrało w drużynie reprezentacyjnej Polski. Również juniorzy gdańskiego zespołu to ścisła krajowa czołówka, w latach 1959 – 73 zdobyli 2 złote medale (1960 i 1967) oraz 3 srebrne (1959,1961 i 1962).
autor historii: '''Damian Bocheński'''
tekst wstawił: '''Szpila'''
==Zobacz również==
==Linki zewnętrzne==
* [http://www.lechiarugby.pl/ Oficjalna Strona Klubu lechiarugby.pl]
[[Kategoria:Lechia Gdańsk|!]]
'''NIE CZEKAJ, JAK NAJSZYBCIEJ WSTĄP W SZEREGI LECHII GDAŃSK'''
--[[Wikipedysta:212.77.105.139|212.77.105.139]] 16:04, 31 lip 2007 (CEST)Łukasz Jurczak 31.07.2007r, godzina 16.00
|
