Jim Corbett: Różnice pomiędzy wersjami

Urodził się [[1 września]] [[1866]] r. w [[San Francisco]] w wielodzietnej rodzinie [[Irlandia|irlandzkiego]] [[migracja|imigranta]] z [[Galway]]. Jego ojciec miał przedsiębiorstwo wynajmu koni, stać go więc było na zapewnienie edukacji dzieciom. Po ukończeniu szkoły Jim zaczął pracować jako urzędnik w banku. Uczęszczał do Olympic Club w San Francisco, gdzie zetknął się z boksem. W [[1888]] r. porzucił pracę i został zawodowym bokserem. W owym czasie mistrzem świata był [[John L. Sullivan]], który rzadko wychodził na ring uważając, że nie ma godnych siebie rywali bądź zasłaniając się [[bariera rasowa|barierą rasową]]. Corbett pokonał wielu groźnych pięściarzy m.in. [[jake Kilrain|Jake'a Kilraina]], [[Joe Choynski|Joe Choynski'ego]], a [[21 maja]] [[1891]] zremisował w 61 rundach z [[Peter Jackson (bokser)|Peterem Jacksonem]], którego tak obawiał się Sullivan. W ten sposób wyrósł na głównego pretendenta do tytułu.

 

 

Walka z Sullivanem odbyła się [[7 września]] [[1892]] r. w [[Nowy Orlean|Nowym Orleanie]]. Jej stawką był tytuł mistrza świata oraz 25000 dolarów. Sullivan miał 34 lata, 178 cm wzrostu i ważył 96 kg; Corbett odpowiednio: 26 lat, 186 cm i 81 kg. Przebieg walki całkowicie udokumentował przewagę pięknego, technicznego boksu w wykonaniu Corbetta nad siłowym, jednostajnym dążeniem do zadania nokautującego ciosu w wykonaniu Sullivana. Mistrz nie mógł trafić Corbetta, stopniowo opadał z sił, aż wreszcie w 21. rundzie został [[nokaut|znokautowany]]. Oznaczało to koniec pewnej epoki w dziejach boksu, odszedł ostatni wielki mistrz walki na gołe pięści.

 

 

 

 

Potem doszło między tymi rywalami do jeszcze jednej walki. [[14 sierpnia]] [[1903]] w [[San Francisco]]. Tym razem jednak pojedynek nie był tak emocjonujący. Corbett miał już 37 lat i dawnej szybkości pozostało tylko wspomnienie. Jeffries szybko znalazł sposób na starego mistrza. W 10 rundzie Corbett został znokautowany. Ta walka zakończyła jego sportową karierę.