Charles Henri d’Estaing: Różnice pomiędzy wersjami

Mający świetne [[arystokracja|arystokratyczne]] pochodzenie D'Estaing początkowo robił karierę w [[armia|armii]] lądowej, zostając od razu [[pułkownik]]iem, a już w [[rok]]uroku [[1757]] [[generał]]em [[brygada|brygady]]. W [[Wojna siedmioletnia|wojnie siedmioletniej]] walczył w [[Indie|Indiach]], i został wzięty do [[Wielka Brytania|brytyjskiej]] niewoli podczas [[oblężenie|oblężenia]] [[Madras]]u w [[rok]]uroku [[1759]]. Zwolniony na słowo honoru, że nie będzie walczył na terytorium [[Indie|Indii]], wyekwipował na własny koszt dwa [[okręt]]yokręty i we [[wrzesień|wrześniu]] [[1759]] [[rok]]uroku wyruszył w 22 [[miesiąc|miesięczny]] [[korsarz|korsarski]] rejs, w trakcie którego przemierzył cały [[Ocean Indyjski]] od [[Zatoka Perska|Zatoki Perskiej]] po [[Sumatra|Sumatrę]], paląc [[Wielka Brytania|brytyjskie]] [[faktoria|faktorie]] i niszcząc napotkane [[statek wodny|statki]]. W spragnionej jakiegokolwiek [[morze|morskiego]] sukcesu [[Francja|Francji]] D'Estaing został obwołany bohaterem, i w [[rok]]uroku [[1761]] otrzymał [[etat]] [[kontradmirał|kontradmiralski]].

Podczas [[Wojna siedmioletnia|wojny siedmioletniej]] D'Estaing nie wyruszył już do walki, jednak dzięki umiejętnym zabiegom na dworze w [[rok]]uroku [[1777]] specjalnie dla niego utworzono trzeci [[etat]] [[admirał|admiralski]] - obok tradycyjnych [[admirał|admirałów]] [[Ocean Atlantycki|Atlantyku]] i [[Morze Śródziemne|Morza Śródziemnego]] D'Estaing został tytularnym dowódcą sił [[morze|morskich]] w [[Azja|Azji]] i [[Ameryka|Ameryce]] - ''Viceamiral d'Asie et d'Amerique''. Tytuł ten zaczął mieć powiązanie z rzeczywistością kiedy w [[kwiecień|kwietniu]] [[1778]] [[rok]]uroku D'Estaing z 12 [[okręt liniowy|liniowcami]] opuścił [[Tulon]] w celu wspomożenia [[rewolucja amerykańska|amerykańskiej rewolucji]], a następnie udania się na [[Antyle]]. W dniach [[12 sierpnia|12]] i [[13 sierpnia]] [[1778]] [[rok]]uroku D'Estaing stoczył na wysokości [[Rhode Island]] [[bitwa|bitwę]] z siłami [[admirał|adm.]] [[Richard Howe|Richarda Howe'a]], nie dała ona jednak rozstrzygnięcia, ponieważ drugiego [[dzień|dnia]] walki obie [[flota|floty]] zostały rozproszone przez [[sztorm]]. Następnie [[Francja|francuski]] [[admirał]] udał się na [[Antyle]], gdzie we [[wrzesień|wrześniu]] nie zdołał zapobiec upadkowi [[wyspa|wyspy]] [[Saint Lucia]], jednak na przełomie [[1778]] i [[1779]] [[rok]]uroku opanował praktycznie nie bronione [[wyspa|wyspy]] [[Saint Martin]], [[Saint Barthélemy]] i [[Saint Vincent]], a [[4 lipca]] [[1779]] [[rok]]uroku, wzmocniony w międzyczasie do 24 [[okręt liniowy|liniowców]], zdobył [[Barbados]]. Dwa [[dzień|dni]] później D'Estaing stoczył zwycięską [[bitwa|bitwę]] ze spóźnioną [[Wielka Brytania|brytyjską]] odsieczą dowodzoną przez [[kontradmirał]]akontradmirała [[John Byron|Johna Byrona]], w której zadowolił się jednak jedynie odparciem ataku nieprzyjaciela, który błędnie szacował wielkośċ [[Francja|francuskiej]] [[flota|floty]], opieszałością i niezdecydowaniem swojego pościgu zaprzepaszczając szanse na zniszczenie czterech pozbawionych masztów nieprzyjacielskich [[okręt liniowy|liniowców]]. Po tejże [[bitwa|bitwie]] D'Estaing udał się na wody [[Ameryka|amerykańskie]], gdzie wspólnie z [[Jerzy Waszyngton|Waszyngtonem]] próbował odebraċ [[Wielka Brytania|brytyjczykom]] [[Savannah]]. Mimo początkowego sukcesu w postaci opanowania nieprzyjacielskiego [[okręt liniowy|liniowca]] i [[fregata|fregaty]], natarcie przeprowadzone [[9 października]] zakończyło się dużymi stratami (zginął w nim m. in. [[Kazimierz Pułaski]]), tak że ranny i zniechęcony D'Estaing zdecydował się wracaċ do [[Tulon]]uTulonu . Jego długa [[Ameryka|amerykańska]] [[kampania (wojskowość)|kampania]] przyniosła zatem w sumie ograniczone sukcesy, co było spowodowane przede wszystkim ostrożnością [[admirał]]aadmirała, który, chociaż osobiście odważny, nie bez racji nie był zbyt pewny swoich czysto [[morze|morskich]] kwalifikacji.

D'Estaing nie wziął udziału w dalszych etapach [[Wojna o niepodległość Stanów Zjednoczonych|wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych]], i zajął się [[polityka|polityką]]. W [[rok]]uroku [[1787]] został wybrany do [[Zgromadzenie Notabli|Zgromadzenia Notabli]], a jego akceptacja dla ideałów [[Wielka Rewolucja Francuska|rewolucji]] była jednym z powodów dla których w [[rok]]uroku [[1792]] [[Zgromadzenie Narodowe we Francji|Zgromadzenie Narodowe]] wybrało go [[admirał]]emadmirałem [[Francja|Francji]]. Bedąc lojalnym wobec [[Wielka Rewolucja Francuska|rewolucji]], D'Estaing chciał też jednak być lojalnym wobec [[monarchia|monarchii]]. W czasie [[proces (prawo)|procesu]] [[Maria Antonina|Marii Antoniny]] nie wahał się zeznawać na jej korzyść, co w połączeniu z odnalezieniem przyjaznych listów jakie wymieniał z królową było dla zaciekle [[rojalizm|antyrojalistycznych]] [[Jakobini|jakobinów]] wystarczającym powodem do zaprowadzenia go pod [[gilotyna|gilotynę]]. Prowadzony na miejsce egzekucji powiedział: "Poślijcie moją głowę [[Anglia|Anglikom]], drogo wam za nia zapłacą"<ref>Ch. de La Roncière, G. Clerc-Rampal ''Histoire de la Marine Française'', Paris 1934, s . 156 za: Paweł Piotr Wieczorkiewicz ''Historia wojen morskich. Wiek żagla'', Wydawnictwo Puls, Londyn 1995, s. 428.</ref>.

* [[Lucie Madeleine d'Estaing]]

* [[Francuska Marynarka Wojenna]]

* [[Pierre André de Suffren]]

* Edmund Kosiarz ''Bitwy Morskie'', Wydawnictwo Lampart, Warszawa 1994, ISBN 83-901273-0-X

* Paweł Piotr Wieczorkiewicz ''Historia wojen morskich. Wiek żagla'', Wydawnictwo Puls, Londyn 1995, ISBN 1-85917-030-7 (vol. I & II)