Napoleon Józef Bonaparte: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m robot dodaje: it:Napoleone Giuseppe Carlo Paolo Bonaparte |
m poprawa linków |
||
Linia 1:
[[Grafika:Emp.fr.jpg|60px|centre|Herb cesarski Bonapartów]]
[[Grafika:Napoléon Joseph Charles Paul Bonaparte painting.jpg|thumb|Napoleon Józef Bonaparte (Portret pędzla Jean-Hippolyte Flandrin'a, 1860)]]
Książę '''Napoleon Józef Bonaparte''' ([[język francuski|fr.]] ''Napoléon Jérôme Joseph Charles Paul, Son Altesse Impériale le prince Napoléon, Prince français, Duc de Montfort, comte de Moncalieri'', ''comte de Meudon''), zwany ''Plonplon'', po utworzeniu cesarstwa podpisywał się ''Napoléon (Jérôme)'' ur. [[Triest]], [[9 września]] [[1822]], zm. [[Rzym]], [[17 marca]] [[1891]]. Był synem ks. [[Hieronim Bonaparte|Hieronima Bonaparte]], najmłodszego brata [[Napoleon
W przeciwieństwie do kuzyna, [[Napoleon III Bonaparte|Napoleona III]], szalenie podobny do rodu Bonapartych i dumny ze swego pochodzenia od prastarej dynastii wirtemberskiej, Napoleon Józef krytykowany był za gwałtowność, libertynizm i antyklerykalizm. Odznaczał się przy tym wysoką inteligencją, był świetnym mówcą i zręcznym politykiem, gdyby los nie odsunął go na drugi plan po kuzynie Napoleonie III, być może zapisałby się w historii. Od [[1840]] służył w siłach zbrojnych Wirtembergii. Do Francji przybył po zwycięstwie rewolucji [[1848]] roku i jako reprezentant [[departament|departamentu]] [[Korsyka|Korsyki]], a w następnym roku departamentu [[Sarthe (departament)|Sarthe]], został wybrany na posła do [[Zgromadzenie Narodowe|Zgromadzenia Narodowego]]. Zajął w nim miejsce na lewicy i zyskał przydomki ''prince rouge'' i ''prince de la Montagne''. Początkowo nie poparł zamachu stanu Ludwika Napoleona, później jednak pogodził się z nowym systemem, po ustanowieniu cesarstwa został mianowany senatorem i do czasu narodzin późniejszego [[Napoleon IV Bonaparte|Napoleona IV]] w r. [[1856]] był następcą tronu Cesarstwa. Często jednak pozostawał w opozycji do rządu cesarskiego kuzyna.
W czasie [[wojna krymska|wojny krymskiej]] zgłosił się na ochotnika do wojska i w [[1854]] roku został wysłany na Wschód jako dowódca III dywizji wojsk francuskich, gdzie odznaczył się w czasie bitwy nad rzeką Almą. Nie zgadzając się ze sposobem prowadzenia wojny (zbyt mała agresywność, układy z Austrią etc.), skłócony z nowym głównodowodzącym Canrobertem i chory, bez zezwolenia powrócił do Francji. Zarzucano mu [[dezercja|dezercję]], jego dziecięce przezwisko Plon-Plon złośliwi przerobili na Craint-Plomb (bojący się [[ołów|ołowiu]]).
Po powrocie do Francji książę Napoleon przewodniczył Wystawie Światowej w Paryżu w [[1855]] roku, funkcję tę pełnił także w czasie następnej paryskiej wystawy w [[1867]] roku. W [[1858]] roku objął utworzone dla niego Ministerstwo Algierii i [[
Przez cały czas działał jako liberalny polityk: razem z kuzynem [[Aleksander Colonna-Walewski|Aleksandrem Walewskim]] był gorącym zwolennikiem pomocy dyplomatycznej i militarnej dla Polaków w czasie [[powstanie styczniowe|powstania styczniowego]]. Jego mowa w Senacie w obronie Polaków w marcu [[1863]] roku doprowadziła do konfliktu z Napoleonem III, który, bojąc się powikłań międzynarodowych, po dłuższym czasie odmówił zaangażowania w polskie powstanie.
| |||