Karat (zespół)

Karat – niemiecki zespół rockowy, powstały w 1975 roku we Wschodnim Berlinie. Zyskał uznanie także w Berlinie Zachodnim, kiedy w 1982 ich album Der blaue Planet zyskał miano najlepiej sprzedającego się albumu w obu częściach Niemiec, sprawiając, że Karat stał się jednym z najwybitniejszych zespołów w niemieckojęzycznego rocka.

Karat

Rok założenia	1975
Pochodzenie	Niemcy
Gatunek	rock, metal progresywny
Aktywność	od 1975
Wydawnictwo	Basen Records, Teldec
Odznaczenia
Strona internetowa

Historia

Karat wyewoluował we Wschodnim Berlinie z jazz-rockowej grupy Panta Rhei. Początkowo składał się z wokalisty Hansa-Jochima „Nuemi” Neumanna, klawiszowca i komposytora Ulricha „Eda” Swillmsa, basisty Henninga Protzmana, perkusisty Konrada „Conniego” Burkerta, gitarzysty akustycznego Herberta Dreilicha i gitarzysty elektronicznego Ulricha Pexa.

W 1976 Burkert został zastąpiony przez Michaela Schwandta, a Pexa przez Berna Römera. Neumann opuścił zespół w 1977 roku z powodu służby wojskowej. Do roku 1978, Karat wydał kilka singli, które ukazały się z kilkoma innymi utworami na debiutanckim albumie o nazwie „Karat”. Zawierał on utwór o tytule „König der Welt”, piosenkę która ustanowiła styl zespołu jako psychodeliczny rock.

Wydany w 1979 drugi album zatytułowany Über sieben Brücken (Poprzez siedem mostów) przyniósł zespołowi rozgłos. Zawierał siedmiominutowy utwór „Albatros”, którego tekst („...der Albatros kennt keine Grenzen.”/... albatros nie zna żadnych granic), którego autor w sposób merytoryczny krytykuje NRD oraz nałożone przez Mur Berliński ograniczenia. Tytułowa piosenka „Über sieben Brücken mußt Du geh’n” nadal jest najbardziej znanym utworem grupy.

Trzeci album Schwanenkönig wydany w 1980, przyniósł zespołowi rozgłos zarówno we Wschodnich, jak i Zachodnich Niemczech.

W przeciwieństwie do poprzednika, płyta Der blaue Planet (Niebieska Planeta) z 1982 roku, została sprzedana w ponad 1,3 milionach egzemplarzy. Jej promocja była napędzana radiowym utworem tytułowym, odnoszącym się do zagrożeń nuklearnego i ekologicznego kataklizmu. Ta piosenka, nadal puszczana w niemieckim radiu, spowodowała, że „Der Blaue Planet” stał się nie tylko najlepiej sprzedającym się album Karata, ale najlepiej sprzedającym się albumem spośród płyt wszystkich artystów Wschodnich Niemiec, wewnątrz i na zewnątrz kraju.

Bernd Römer, Claudius Dreilich

Michael Schwandt

Claudius Dreilich, Bernd Römer, Christian Liebig

Martin Becker

Kolejny nadchodzący album Die sieben Wunder der Welt z 1983, został ogłoszony największym sukcesem zespołu, znajdując odbiorców zarówno w całych Niemczech, jak i innych krajów wschodniej i zachodniej Europy, a nawet w ZSRR. W 1984 roku, Karat i kompozytor Norbert Kaiser zostali uhonorowani Państwową Nagrodą NRD w dziedzinie Sztuki i Literatury. Po wystąpieniu w znanym programie telewizyjnym „Wetten dass...?” Karat otrzymał „Złotą Europę”, najstarszą nagrodę telewizyjną w Zachodnich Niemczech.

Punkt zwrotny nadszedł w 1987, kiedy Ulrich „Ed” Swillms, opuścił zespół ze względów zdrowotnych. Drugi klawiszowiec, Thomas Kurzhals, został przyjęty w 1984 i pozostał w stałym składzie grupy. Pierwszy album zespołu po odejściu Swillmsa, ... im nächsten Frieden został wydany w 1990, krótko po upadku Muru Berlińskiego. Odzwierciedla on zmianę muzycznych zainteresowań muzyków formacji, która odtąd sterowała w stronę radiowego Pop rocka. Kiedy zachodnie zespoły weszły na rynek niemiecki, Karat stracił popularność.

Po wydaniu kolejnego albumu w 1991, którego tytuł Karat miał oznaczać nowy początek, zespół nie wydał ani jednej płyty przez cztery lata.

W 1993-1994 albumy Karata zostały ponownie wydane w wersji płyt kompaktowych przez DSB, prywatną wytwórnię AMIGA.

W 2000 roku zespół wydał płytę Ich liebe jede Stunde złożoną z kilku remake’ów i kilku nowych piosenek. Album z 2003 roku Licht und Schatten zawierał pierwszą i jedyną piosenkę zespołu w języku angielskim, "Someone got hurt". W tym samym roku zmarł Dreilich, w wieku 62 lat.

Z powodu pozwu sądowego ze strony żony Dreilicha, która postawiła się w roli właścicielki nazwy „Karat”, ze względu na to, że jej mąż zarejestrował go jako znak towarowy w 1998 roku, zespół zmienił w 2006 r. nazwę na K...!. Po wygraniu procesu przez zespół, sędzia przyznał wcześniejszą nazwę członkom, którzy powrócili do nazwy Karat.

W kwietniu 2010 zespół obchodził trzydziestopięciolecie. Z tej okazji dał dwa koncerty w „Alte Oper Erfurt”. W tym też roku została wydana książka „Weitergeh’n”, opowiadająca historię Karata.

Zespół nadal koncertuje oraz okazjonalnie nagrywa i publikuje pojedyncze utwory.

Członkowie

Aktualny skład

• Ulrich "Ed" Swillms – klawisze (1975–1987, od 2004)
• Bernd Römer – gitara prowadząca (od 1976)
• Michael Schwand – perkusja (od 1976)
• Christian Liebig – gitara basowa (od 1986)
• Martin Becker – instrument klawiszowy (od 1992)
• Claudius Dreilich – wokal (od 2004)

Byli członkowie

• Herbert Dreilich – główny wokalista, gitara akustyczna (1975–2004)
• Henning Protzmann – gitara basowa, menadżer (1975–1986)
• Hans-Joachim „Neumi” Neumann – wokal (1975–1977)
• Ulrich Pexa – główny wokalista (1975-1976)
• Konrad Burkert – perkusja (1975-1976)
• Thomas Natschinski – instrument klawiszowy (1981–1984)
• Thomas Kurzhals – klawisze (1984–1992; zmarł w 2014)

Dyskografia

Płyty

• 1978 Karat
• 1979 Über sieben Brücken
• 1979 Albatros
• 1980 Schwanenkönig
• 1982 Der blaue Planet
• 1983 Die sieben Wunder der Welt
• 1985 10 Jahre Karat – Auf dem Weg zu Euch – Live
• 1987 Fünfte Jahreszeit
• 1990 ... im nächsten Frieden
• 1991 Karat
• 1995 Die geschenkte Stunde
• 1997 Balance
• 2000 Ich liebe jede Stunde
• 2001 25 Jahre Karat – Das Konzert
• 2003 Licht und Schatten
• 2005 30 Jahre Karat
• 2010 Weitergeh’n
• 2010 Ich liebe jede Stunde
• 2013 Symphony
• 2015 Seelenschiffe
• 2015 40 Jahre Karat - Live
• 2018 Labyrinth

Filmy

• 2001 25 Jahre Karat – Das Konzert (VHS, DVD)
• 2007 Ostrock in Klassik (DVD)
• 2010 Live aus der Alten Oper Erfurt (DVD)
• 2011 Albatros (DVD)
• 2015 40 Jahre Karat - Live von der Waldbühne Berlin (DVD)

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona
• Biografia. deutsche-mugge.de. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-02-11)].