Księga Pieśni
Księga Pieśni (chiń. trad. 詩經; pinyin Shījīng, transkrypcja PAU: Szy-king) jest kompilacją chińskiej poezji pochodzącej z okresu między XI a VII wiekiem p.n.e. Zaliczana jest do Pięcioksięgu konfucjańskiego.
| |||||||||||
| Nazwa chińska | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||
Za redaktora księgi tradycja uznaje Konfucjusza, jednak zachowana do naszych czasów redakcja księgi wyszła spod ręki Mao Henga (stąd bywa także nazywana 毛詩 Mao shi).
Składa się z 305 wierszy. Pierwotna wersja księgi obejmowała 311 wierszy, jednak 6 z nich nie zachowało się i są znane jedynie z tytułu. Ze względu na liczbę wierszy księga bywa czasem nazywana Shi sanbai (诗三百) - Trzysta pieśni.
Wiersze przeważnie składają się z czteroznakowych (czterosylabicznych) wersów. Obecne są w nich trzy środki poetyckie: opisy bezpośrednie, porównania i aluzje.
Podzielona jest na cztery części:
- Guofeng (國風) – Obyczaje państw (160 wierszy) zawiera pieśni ludowe
- Xiaoya (小雅) – Małe ody (74 wierszy) – pieśni i wiersze biesiadne
- Daya (大雅) – Wielkie ody (31 wierszy) – pieśni rytualne
- Song (頌) – Hymny (40 wierszy) – pieśni o charakterze religijnym, związane z kultem przodków, głównie domu rządzącego rodu
Przekład polski edytuj
Kompletny przekład polski z oryginału chińskiego:
- Księga Pieśni. Szy-cing, Konfucjusz, przeł. Marzenna Szlenk-Iliewa, wstęp Mieczysław Jerzy Künstler, Warszawa : „Alfa-Wero” 1995, stron: 457, ISBN 83-7001-912-9.
Zobacz też edytuj
Bibliografia edytuj
- Edward Kajdański: Chiny. Leksykon. Warszawa: Książka i Wiedza, 2005. ISBN 83-05-13407-5.