Lista zawodowych mistrzów świata wagi junior muszej w boksie

Waga junior musza jest jedną z młodszych kategorii boksu zawodowego. Została wprowadzona w roku 1920 z limitem 109 funtów. W roku 1922 NBA a w roku 1929 NYSAC zlikwidowały tę kategorię wagową. Reaktywowana została w roku 1975 przez WBC z limitem 108 funtów a następnie przyjęta przez WBA (1975), IBF (1983) i WBO (1989). Jej limit wynosi 49,0 kg (108 funtów).

Każda z federacji boksu zawodowego uznaje swoich mistrzów świata i prowadzi własne listy bokserów ubiegających się o tytuł. Poniżej zestawiono mistrzów świata czterech podstawowych organizacji boksu zawodowego:

- World Boxing Association (WBA) powstała w roku 1962 na bazie istniejącej od 1921 roku National Boxing Association (NBA),

- World Boxing Council (WBC) założona w roku 1963,

- International Boxing Federation (IBF) założona w 1983,

- World Boxing Organization (WBO) założona w roku 1988.

Zdobycie tytułu	Utrata tytułu	Mistrz		Organizacja	Obrona tytułu
4 kwietnia 1975	kwiecień 1975	Franco Udella	Włochy	WBC	0
Udella został inauguracyjnym mistrzem organizacji WBC po zwycięstwie nad Valentino Martinezem. Pozbawiony tytułu po odmowie walki z Rafaelem Loverem^[1].
23 sierpnia 1975	2 lipca 1976	Jaime Rios	Panama	WBA	1
Rios został pierwszym mistrzem organizacji WBA po zwycięstwie nad Rigoberto Marcano^[2].
13 września 1975	19 lutego 1978	Luis Estaba	Wenezuela	WBC	11
Estaba zdobył wakujący tytuł po zwycięstwie przez KO w 4 r. nad Rafaelem Loverą^[3].
2 lipca 1976	10 października 1976	Juan Antonio Guzmán	Dominikana	WBA	0
10 października 1976	8 marca 1981	Yoko Gushiken	Japonia	WBA	13
19 lutego 1978	6 maja 1978	Freddy Castillo	Meksyk	WBC	0
6 maja 1978	30 września 1978	Netrnoi Sor Vorasingh	Tajlandia	WBC	1
30 września 1978	3 stycznia 1980	Kim Sung-jun	Korea Południowa	WBC	3
3 stycznia 1980	24 marca 1980	Shigeo Nakajima	Japonia	WBC	0
24 marca 1980	6 lutego 1982	Hilario Zapata	Panama	WBC	8
8 marca 1981	19 lipca 1981	Pedro Flores	Meksyk	WBA	0
19 lipca 1981	16 grudnia 1981	Kim Hwan-jin	Korea Południowa	WBA	1
16 grudnia 1981	10 lipca 1983	Katsuo Tokashiki	Japonia	WBA	5
6 lutego 1982	13 kwietnia 1982	Amado Ursua	Meksyk	WBC	0
13 kwietnia 1982	20 lipca 1982	Tadashi Tomori	Japonia	WBC	0
20 lipca 1982	26 marca 1983	Hilario Zapata	Panama	WBC	2
26 marca 1983	27 czerwca 1988	Chang Jung-koo	Korea Południowa	WBC	15
Chang zrezygnował z tytułu ogłaszając zakończenie kariery. Wrócił na ring po roku przerwy.
10 lipca 1983	19 maja 1984	Lupe Madera	Meksyk	WBA	1
10 grudnia 1983	1986	Dodie Boy Penalosa	Filipiny	IBF	3
Penalosa został pierwszym mistrzem organizacji IBF wygrywając z Satoshi Shingaki. Zrezygnował z tytułu przechodząc do kategorii muszej^[4].
19 maja 1984	29 marca 1985	Francisco Quiroz	Dominikana	WBA	1
29 marca 1985	8 grudnia 1985	Joey Olivo	Stany Zjednoczone	WBA	1
8 grudnia 1985	17 grudnia 1991	Yuh Myung-woo	Korea Południowa	WBA	17
7 grudnia 1986	4 listopada 1988	Choi Jum-hwan	Korea Południowa	IBF	3
4 listopada 1988	2 maja 1989	Tacy Macalos	Filipiny	IBF	0
11 grudnia 1988	19 marca 1989	German Torres	Meksyk	WBC	0
19 marca 1989	25 czerwca 1989	Lee Yul-woo	Korea Południowa	WBC	0
2 maja 1989	29 lipca 1990	Muangchai Kittikasem	Tajlandia	IBF	3
19 maja 1989	marzec 1992	Jose De Jesus	Portoryko	WBO	3
Jose De Jesus został pierwszym mistrzem federacji WBO pokonując Fernando Martineza. Pozbawiony tytułu za zaniechanie jego obrony^[5].
25 czerwca 1989	19 grudnia 1990	Humberto González	Meksyk	WBC	5
29 lipca 1990	16 marca 1993	Michael Carbajal	Stany Zjednoczone	IBF	7
19 grudnia 1990	25 marca 1991	Rolando Pascua	Filipiny	WBC	0
25 marca 1991	3 czerwca 1991	Melchor Cob Castro	Meksyk	WBC	0
3 czerwca 1991	16 marca 1993	Humberto González	Meksyk	WBC	4
17 grudnia 1991	18 listopada 1992	Hiroki Ioka	Japonia	WBA	2
31 lipca 1992	15 lipca 1994	Josue Camacho	Portoryko	WBO	1
18 listopada 1992	1993	Yuh Myung-woo	Korea Południowa	WBA	1
Yuh Myung-woo zakończył karierę po zwycięskiej obronie tytułu 25 lipca 1993^[6].
16 marca 1993	19 lutego 1994	Michael Carbajal	Stany Zjednoczone	WBC i IBF	2
21 października 1993	4 lutego 1995	Leo Gamez	Wenezuela	WBA	3
19 lutego 1994	15 lipca 1995	Humberto González	Meksyk	WBC & IBF	3
15 lipca 1994	12 listopada 1994	Michael Carbajal	Stany Zjednoczone	WBO	0
Carbajal pozbawiony został pasa za przystąpienie do pojedynku z Humberto Gonzálezem o tytuły WBC i IBF. Przegrał na punkty niejednogłośną decyzją sędziów.
23 listopada 1994	18 listopada 1995	Paul Weir	Wielka Brytania	WBO	1
4 lutego 1995	13 stycznia 1996	Choi Hi-yong	Korea Południowa	WBA	1
15 lipca 1995	12 listopada 1995	Saman Sorjaturong	Tajlandia	WBC i IBF	1
15 lipca 1995 Sorjaturong pokonał Humberto Gonzáleza w walce o pasy WBC i IBF. Pojedynek uznany został przez Ring Magazine za walkę roku. Zrezygnował z tytułu IBF, pozostając posiadaczem pasa WBC, po zwycięskiej obronie z Yuichi Hosono 12 listopada 1995^[7].
12 listopada 1995	17 października 1999	Saman Sorjaturong	Tajlandia	WBC	10
18 listopada 1995	8 lutego 1997	Jacob Matlala	Południowa Afryka	WBO	2
Matlala zrezygnował z tytułu WBO przystępując do walki o tytuł organizacji IBA^[8].
13 stycznia 1996	21 maja 1996	Carlos Murillo	Panama	WBA	1
16 marca 1996	18 stycznia 1997	Michael Carbajal	Stany Zjednoczone	IBF	2
Carbajal zdobył wakujący tytuł pokonując Melchiora Coba Castro^[9].
21 maja 1996	3 grudnia 1996	Keiji Yamaguchi	Japonia	WBA	1
3 grudnia 1996	lipiec 2000	Pichit Chor Siriwat	Tajlandia	WBA	5
Siriwat został pozbawiony tytułu po odmowie walki z oficjalnym pretendentem Rosendo Alvarezem.
18 stycznia 1997	29 sierpnia 1998	Mauricio Pastrana	Kolumbia	IBF	1
Pastrana stracił tytuł nie mając wymaganego limitu wagi w wygranym pojedynku z Carlosem Murillo^[10].
31 maja 1997	25 sierpnia 1997	Jesus Chong	Meksyk	WBO	0
25 sierpnia 1997	17 stycznia 1998	Melchor Cob Castro	Meksyk	WBO	0
17 stycznia 1998	5 grudnia 1998	Juan Domingo Córdoba	Argentyna	WBO	1
5 grudnia 1998	31 lipca 1999	Jorge Arce	Meksyk	WBO	1
18 grudnia 1998	2 października 1999	Will Grigsby	Stany Zjednoczone	IBF	1
31 lipca 1999	sierpień 1999	Michael Carbajal	Stany Zjednoczone	WBO	0
Carbajal zakończył karierę po zwycięskiej walce z Jorge Arce 31 lipca 1999.
2 października 1999	28 listopada 2002	Ricardo López	Meksyk	IBF	2
Ricardo López pozostawił wakujący tytuł po ogłoszeniu zakończenia kariery 28 listopada 2002. W ostatniej walce w obronie tytułu pokonał Zolani'ego Petelo 29 września 2001^[11].
17 października 1999	6 lipca 2002	Choi Yo-sam	Korea Południowa	WBC	3
19 lutego 2000	lipiec 2000	Masibulele Makepula	Południowa Afryka	WBO	0
Makepula zdobył wakujący tytuł po pokonaniu Jacoba Matlali. Stracił tytuł przechodząc do kategorii muszej^[12].
12 sierpnia 2000	3 marca 2001	Beibis Mendoza	Kolumbia	WBA	0
3 marca 2001	2 października 2004	Rosendo Álvarez	Nikaragua	WBA	3
Álvarez został pozbawiony pasa, nie mając wymaganego limitu wagi w wygranej walce w obronie tytułu z Beibisem Mendozą^[13].
14 kwietnia 2001	30 kwietnia 2005	Nelson Dieppa	Portoryko	WBO	5
6 lipca 2002	2005	Jorge Arce	Meksyk	WBC	7
Arce pozostawił wakujący tytuł przechodząc do kategorii muszej^[14].
15 lutego 2003	14 maja 2005	Victor Burgos	Meksyk	IBF	2
11 marca 2005	10 września 2005	Eric Ortiz	Meksyk	WBC	0
29 kwietnia 2005	20 maja 2006	Roberto Vásquez	Panama	WBA	3
Vásquez zdobył wakujący tytuł pokonując Beibisa Mendozę. Zrezygnował z tytułu przechodząc do kategorii muszej^[15].
30 kwietnia 2005	25 września 2007	Hugo Fidel Cázares	Meksyk	WBO	5
14 maja 2005	7 stycznia 2006	Will Grigsby	Stany Zjednoczone	IBF	0
10 września 2005	10 sierpnia 2006	Brian Viloria	Stany Zjednoczone	WBC	1
7 stycznia 2006	19 kwietnia 2009	Ulises Solís	Meksyk	IBF	8
2 sierpnia 2006	18 stycznia 2007	Kōki Kameda	Japonia	WBA	1
Kameda pozostawił wakujący tytuł przechodząc do kategorii muszej.
10 sierpnia 2006	2 lutego 2007	Omar Niño Romero	Meksyk	WBC	1
Romero został pozbawiony tytułu po pozytywnym teście antydopingowym, wykonanym po rewanżowej walce z Brianem Vilorią 18 listopada 2006^[16].
14 kwietnia 2007	21 listopada 2009	Édgar Sosa	Meksyk	WBC	10
22 czerwca 2007	8 grudnia 2007	Juan Carlos Reveco	Argentyna	WBA	1
8 grudnia 2007	2008	Brahim Asloum	Francja	WBA	0
Asloum zawiesił tytuł, a następnie 6 września 2009 ogłosił zakończenie kariery.
25 września 2007	28 sierpnia 2010	Iván Calderón	Portoryko	WBO	6
19 kwietnia 2009	23 stycznia 2010	Brian Viloria	Stany Zjednoczone	IBF	1
6 maja 2009	28 sierpnia 2010	Giovani Segura	Meksyk	WBA	3
Segura 14 marca 2009 po zwycięstwie nad Cesarem Conchilą został przejściowym mistrzem WBA. 6 maja został uznany mistrzem regularnym.
21 listopada 2009	19 czerwca 2010	Rodel Mayol	Filipiny	WBC	1
23 stycznia 2010	29 maja 2010	Carlos Tamara	Kolumbia	IBF	0
29 maja 2010	30 kwietnia 2011	Luis Alberto Lazarte	Argentyna	IBF	2
19 czerwca 2010	6 listopada 2010	Omar Niño Romero	Meksyk	WBC	1
28 sierpnia 2010	2010	Giovani Segura	Meksyk	WBA Super i WBO	0
Segura po pokonaniu Ivana Calderóna zdobył tytuł WBO oraz został super mistrzem WBA. Walka ta została uznana przez Ring Magazine za walkę roku. Zrezygnował z obrony tytuły WBA.
2010	kwiecień 2011	Giovani Segura	Meksyk	WBO	1
Segura pozostawił wakujący tytuł przechodząc do wyższej kategorii.
6 listopada 2010	30 kwietnia 2011	Gilberto Keb Baas	Meksyk	WBC	1
luty 2011	listopad 2012	Román González	Nikaragua	WBA	5
Gonzalez 24 października 2010 po pokonaniu Francisco Rosasa został mistrzem tymczasowym WBA, a następnie w lutym 2011 awansowany na mistrza regularnego. W listopadzie 2012 po piątej skutecznej obronie tytułu otrzymał tytuł supermistrza.
kwiecień 2011	30 kwietnia 2011	Jesús Géles	Kolumbia	WBO	0
Géles od 5 lutego 2011 był mistrzem tymczasowym. Po rezygnacji z tytułu Giovaniego Segury został mistrzem pełnoprawnym.
30 kwietnia 2011	8 października 2011	Ramón García Hirales	Meksyk	WBO	0
30 kwietnia 2011	lipiec 2012	Ulises Solís	Meksyk	IBF	1
Solis został pozbawiony tytułu ze względu na niemożność jego obrony spowodowaną przewlekłą kontuzją (złamana szczęka)^[17].
30 kwietnia 2011	23 grudnia 2011	Adrián Hernández	Meksyk	WBC	1
8 października 2011	Nadal	Donnie Nietes	Filipiny	WBO	6
23 grudnia 2011	6 października 2012	Kompayak Porpramook	Tajlandia	WBC	1
lipiec 2012	2 maja 2014	John Riel Casimero	Filipiny	IBF	4
Casimero 10 lutego 2012 zdobył tytuł mistrza tymczasowego, zwyciężając Luisa Alberto Lazarte. Został awansowany na mistrza regularnego po pozbawieniu tytułu Ulisesa Solisa^[17]. Został pozbawiony tytułu mistrza 2 maja 2014.
6 października 2012	6 kwietnia 2014	Adrián Hernández	Meksyk	WBC	4
listopad 2012	14 stycznia 2014	Román González	Nikaragua	WBA Super	0
González zrezygnował z tytułu.
31 grudnia 2012	8 lipca 2014	Kazuto Ioka	Japonia	WBA	3
Ioka zdobył wakujący tytuł mistrza regularnego WBA, zwyciężając przez techniczny nokaut w szóstej rundzie José Alfredo Rodrigueza^[18]. Zrezygnował z tytułu w lipcu 2014.
6 kwietnia 2014	3 listopada 2014	Naoya Inoue	Japonia	WBC	1
Inoue zrezygnował z tytułu w listopadzie 2014.
8 lipca 2014	31 grudnia 2014	Alberto Rossel	Peru	WBA	0
Rossel 14 kwietnia 2012 zdobył tytuł mistrza tymczasowego, zwyciężając José Alfredo Rodrigueza. Został awansowany na mistrza regularnego po rezygnacji Kazuto Ioki.
20 września 2014	Nadal	Javier Mendoza	Meksyk	IBF	1
Mendoza zdobył wakujący tytuł mistrza IBF, zwyciężając na punkty Ramóna Garcíę Hiralesa^[19].
30 grudnia 2014	Nadal	Pedro Guevara	Meksyk	WBC	1
Guevara zdobył wakujący tytuł mistrza WBC, zwyciężając przez nokaut w 7. rundzie Akirę Yaegashiego^[20].
31 grudnia 2014	Nadal	Ryoichi Taguchi	Japonia	WBA	1