Wikipedia

Wybory generalne w Nikaragui w 1990

Wybory generalne w Nikaragui w 1990 – wybory prezydenckie i parlamentarne, które odbyły się 25 lutego 1990[1]. W ich wyniku rządzący od 1984 prezydent Daniel Ortega został zastąpiony przez Violetę Chamorro, a zdominowany przez Sandinistowski Front Wyzwolenia Narodowego parlament został przejęty przez Narodową Unię Opozycyjną.

Wybory generalne w Nikaragui w 1990
Państwo

 Nikaragua

Rodzaj

wybory prezydenckie, wybory parlamentarne

Data przeprowadzenia

25 lutego 1990

Głosowanie
poprzednie:
1984 		następne:
1996

Tło historyczne edytuj

W 1979 rządzący Nikaraguą dyktator Anastasio Somoza został obalony w wyniku zamachu stanu. Daniel Ortega był częścią rządzącej od tej pory krajem junty, a w 1984 wygrał pierwsze po przewrocie wybory prezydenckie[2]. Parlament natomiast był zdominowany przez Sandinistowski Front Wyzwolenia Narodowego[3]. W 1990 prezydent Ortega ubiegał się o reelekcję[1].

Najstarszy dziennik nikaraguański „La Prensa” założony w 1926 był krytyczny zarówno w stosunku do Anastasio Somozy, jak i Daniela Ortegi[3]. Obu przywódców gazeta nazywała dyktatorami[4]. Somoza kilka razy nakazywał zamknięcie dziennika, a w 1978 na jego polecenie redaktor naczelny Pedro Joaquina Chamorro został zabity. Rok później samoloty i artyleria ostrzelały redakcję w Managui. Również Ortega w czasie swojej prezydentury podejmował próby przejęcia lub uciszenia dziennika[3]. W wyborach prezydenckich w 1990 Narodowa Unia Opozycyjna poparła kandydaturę Violety Chamorro[1], dziennikarki i wdowy po Pedro Joaquínie Chamorro[4].

Wyniki wyborów edytuj

Wyniki wyborów prezydenckich[1]
Kandydat Partia Głosy %
Violeta Barrios de Chamorro Narodowa Unia Opozycyjna 777 552 54,74
Daniel Ortega Sandinistowski Front Wyzwolenia Narodowego 579 886 40,82
Erick Ramírez Beneventes Społeczna Partia Chrześcijańska 16 751 1,18
Issa Moisés Hassán Morales Ruch Jedności Rewolucyjnej 11 136 0,78
Bonifacio Miranda Bengoechea Partia Rewolucyjna Robotnicza 8 590 0,60
Isidro Téllez Toruño Marksistowsko-Leninowski Ruch Akcji Ludowej 8 115 0,57
Fernando Bernabé Agüero Rocha Społeczna Partia Konserwatywna 5 798 0,41
Blanca Rojas Echaverry Środkowoamerykańska Partia Unionistyczna 5 065 0,36
Eduardo Molina Palacios Demokratyczna Partia Konserwatywna Nikaragui 4 500 0,32
Rodolfo Robelo Herrera Niezależna Partia Liberalna na rzecz Jedności Narodowej 3 151 0,22
Głosy nieważne 90 249 –
Razem 1 510 838 100
Zarejestrowani wyborcy / frekwencja 1 752 088 86,23
Wyniki wyborów parlamentarnych[1]
Partia Głosy % Miejsca
Narodowa Unia Opozycyjna 764 748 53,88 51
Sandinistowski Front Wyzwolenia Narodowego 579 723 40,84 39
Społeczna Partia Chrześcijańska 22 218 1,57 1
Ruch Jedności Rewolucyjnej 13 995 0,99 1
Partia Rewolucyjna Robotnicza 10 586 0,75 0
Marksistowsko-Leninowski Ruch Akcji Ludowej 7 643 0,54 0
Społeczna Partia Konserwatywna 6 308 0,44 0
Środkowoamerykańska Partia Unionistyczna 5 565 0,39 0
Demokratyczna Partia Konserwatywna Nikaragui 5 083 0,36 0
Niezależna Partia Liberalna na rzecz Jedności Narodowej 3 515 0,25 0
Głosy nieważne 90 249 –
Razem 1 510 838 100 92
Zarejestrowani wyborcy / frekwencja 1 752 088 86,23 –

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d e Jan Rybak, Eine sehr besondere Revolution, die ich kennenlernen wollte: Die österreichische Nicaragua-Solidaritätsbewegung 1979-1990, BoD – Books on Demand, 5 marca 2015, s. 108, ISBN 978-3-944690-26-1 [dostęp 2020-04-13] (niem.).
  2. ↑ Associated Press, Nicaragua’s Ortega Does Virtually Nothing to Fight Virus [online], 9 kwietnia 2020 [dostęp 2020-04-13] (ang.).
  3. ↑ a b c Maciej Stasiński, Dyktatura w Nikaragui chce zadusić wolne media [online], Gazeta Wyborcza, 8 sierpnia 2019 [dostęp 2020-04-13] (pol.).
  4. ↑ a b CarlosJavier Jarquín, Violeta Barrios de Chamorro [online], La Prensa Panamá, 20 października 2019 [dostęp 2020-04-13] (hiszp.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wybory_generalne_w_Nikaragui_w_1990&oldid=72217544”