Wikipedia

Wikipedysta:Pytek125/brudnopis/Stanisław Strumilin: Różnice pomiędzy wersjami

Przeglądaj historię interaktywnie
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
PYTEK (dyskusja | edycje)
3905 edycji
nowy artykuł, interwiki, , grafika bez linków zewn.
 
m MalarzBOT: regeneracja szablonu {{Biogram infobox}}
 
(Nie pokazano 27 wersji utworzonych przez 21 użytkowników)
Linia 1:
{{Dopracować|styl|język|nierzetelne źródła}}
[[File:Peter Mikhailovich StrumiloPetrushkevich.jpg|thumb|right|200px|Stanisław Gustavovich Strumilin]]
{{Biogram infobox
'''Stanisław Gustavovich Strumilin''' (Strumiłło-Pietraszkiewicz) (ur. [[29 stycznia]] [[1877]], zm. [[25 stycznia]] [[1974]] w Moskwa|Moskwie) - radziecki ekonomista i statystyk pochodzenia polskiego. Członek Akademii Nauk ZSRR (1931), Bohater Pracy Socjalistycznej w (1967). Laureat Nagród Lenina (1958) i Stalin (1942). Jeden z autorów planów uprzemysłowienia Związku Radzieckiego.▼
|imię i nazwisko = Stanisław Gustavovich Strumilin
|grafika = Peter Mikhailovich StrumiloPetrushkevich.jpg
|opis grafiki =
|alt grafiki =
|data urodzenia = [[29 stycznia]] [[1877]]
|miejsce urodzenia =
|data śmierci = [[25 stycznia]] [[1974]]
|miejsce śmierci = [[Moskwa]]
|zawód = ekonomista, statystyk
|odznaczenia =
|commons =
}}
▲'''Stanisław Gustavovich Strumilin''' (Strumiłło-Pietraszkiewicz) (ur. [[29 stycznia]] [[1877]], zm. [[25 stycznia]] [[1974]] w [[Moskwa|Moskwie]]) -– radziecki ekonomista i statystyk pochodzenia polskiego. Członek Akademii Nauk ZSRR (1931), [[Bohater Pracy Socjalistycznej w]] (1967). Laureat Nagród[[Nagroda LeninaLeninowska|Nagrody Leninowskiej]] (1958) i Stalin[[Nagroda Stalinowska|Stalinowskiej]] (1942). Jeden z autorów planów uprzemysłowienia [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|Związku Radzieckiego]].
 
==Biografia Życiorys ==
Karierę publicysty rozpoczął w 1897 roku. Od roku 1897 aktywnie uczestniczył w lewicowym ruchu rewolucyjnym. Bywał oskarżany o nielegalną działalność, dwa razy uciekał z wygnania. W 1899 roku wstąpił do Rosyjskiej Partii Socjaldemokratów i uczestniczył w ruchu rewolucyjnym do 1906 roku. Był delegatem na zebrania Rosyjskiej Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej w Sztokholmie (1906) i w Londynie (1907) oraz jej kongresy. Po rewolucji bolszewickiej zaczął wykorzystywać swoją wiedzę teoretyczną i praktyczną na planowanie pracy dla nowej, socjalistycznej Rosji. W 1921 pracował jako zastępca przewodniczącego i zastępcy szefa Centralnego Biura Planowania oraz zastępcy szefa administracji centralnej Obliczania Gospodarki Narodowej. Członek RKP(b)/WKP(b)/KPZR od 1923 roku.
 
Ukończył w Piotrogrodzie Instytut Politechniczny (1914). Pracował tam jako kierownik działu specjalnego handlującego paliwem w Piotrogrodzie (1916). Był komisarzem pracy Oddziału Regionalnego Statystyki w Piotrogrodzie (1918-1919). Był zastępcą kierownika oddziału Ludowego Komitetu Pracy (1919-1923), a także przewodniczącym i członkiem prezydium oraz zastępcą szefa administracji centralnej Gospodarki Rachunkowości (TSUNHU) Gosplanu ZSRR. Ponadto był członkiem naukowej i technicznej wiedzy fachowej Gosplanu ZSRR (1921-1937, 1943-1951). Znane jest jego stwierdzenie, że „lepiej się gra o wysokie stawki, niż siedzi na niskim poziomie”. Przez długie lata był członkiem wydziału historii Gospodarki Narodowej Instytutu Ekonomii w Akademii Nauk ZSRR (1947-1952), a następnie profesorem Katedry Ekonomii Stosowanej oraz wydziału teorii i technik statystycznych i statystyki gospodarczej na Moskiewskim Uniwersytecie Stołecznym (1921-1923). Nauczał również w Instytucie Gospodarki Narodowej im. Plechanowa (1929–1930) i w Moskiewskim Państwowym Instytucie Ekonomii (1931-1950). Prowadził ponadto prace naukowe i pedagogiczne na Akademii Nauk Społecznych w ramach Komitetu Centralnego KPZR (1948-1974).
Naukowy publicysta karierę rozpoczął w 1897 roku. Od roku 1897 aktywnie uczestniczył w ruchu rewolucyjnym lewicy, został oskarżony o nielegalną działalność, dwa razy uciekł z wygnania. W 1899 roku wstąpił do Rosyjskiej Partii socjaldemokratów i uczestniczył w ruchu Rewolucyjna z partii aż do 1906 roku. Był delegatem do (Sztokholmu) (1906) i (Londynu) (1907) oraz na kongresy RSDRP.
Po rewolucji bolszewickiej zaczął używać swojego talentu na planowanie pracy dla Rosji. W 1921 pracował jako zastępca przewodniczącego i zastępcy szefa Centralnego Biura Planowania oraz zastępcy szefa administracji centralnej obliczania Gospodarki Narodowej. Członek KPZR od 1923 roku.
 
== Nagrody i tytuły ==▼
Ukończył w Piotrogrodzie Instytut Politechniczny (1914). Pracował tam jako kierownik działu specjalnego sprzedającego paliwo w Piotrogrodzie (1916). Był komisarzem Pracy Oddziału Regionalnego statystyki w Piotrogrodzie (1918-1919) Prowadził Oddział Narkomtruda i VTSPS (1919-1923) będąc zastępcą. Był przewodniczącym, członkiem Prezydium, zastępcą szefa administracji centralnej Gospodarki Rachunkowości (TSUNHU) Gosplan ZSRR, członkiem naukowej i technicznej wiedzy fachowej Gosplan ZSRR (1921-1937, 1943-1951). Znane jego stwierdzenie, że "lepiej się gra o wysokie stawki, niż siedzieć na niskim poziomie".
Członek zagraniczny Polskiej Akademii Nauk (1967), Rumuńskiej Akademii Nauk. Doktor honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie (Polska, 1966), Akademii Nauk Ekonomicznych (Rumunia, 1971), a także Uniwersytetu Warszawskiego. Honorowy członek wydziału demografii Czechosłowackiej Akademii Nauk.Czterokrotnie odznaczony [[Order Lenina|Orderem Lenina]] (1945, 1953, 1957, 1967), [[Order Rewolucji Październikowej|Orderem Rewolucji Październikowej]] (1971), [[Order Czerwonego Sztandaru Pracy|Orderem Czerwonego Sztandaru Pracy]] (1936), oraz innymi medalami. Odbiorca Nagrody Stalina pierwszej klasy – za zbiorową pracę pod tytułem „Rozwój gospodarki narodowej na Uralu podczas wojny" (1942). W 1958 roku otrzymał Nagrodę Lenina za książkę „Historia Metalurgii Żelaza w ZSRR”.
Był członkiem sektora historii Gospodarki Narodowej Instytut Ekonomii, Akademii Nauk ZSRR (1947-1952), a następnie profesorem, Katedry Ekonomii Stosowanej, wydziału teorii i technik statystycznych i statystyki gospodarczej, MSU (1921-1923). Nauczanych w Instytucie Gospodarki Narodowej im. Г. В. Плеханова (1929—1930) i przez Moskiewski Państwowy Instytut Ekonomii (1931-1950). Prowadził prace naukowe i pedagogiczne na Akademii Nauk Społecznych w ramach Komitetu Centralnego KPZR (1948-1974).
 
== Poglądy naukowe ==▼
▲==Nagrody i tytuły==
Autor ponad 700 prac z dziedziny ekonomii, statystyki, zarządzania gospodarki narodowej, planowania, prognozowania populacji, ekonomii politycznej socjalizmu, historii gospodarczej, naukowego komunizmu, socjologii i filozofii. Jest autorem jednej z metod konstruowania wskaźnika wydajności pracy, zwanego indeksem Strumilina. Pod jego kierownictwem, opracowano pierwszy na świecie system bilansów materiałowych. Badając problem efektywności ekonomicznej edukacji, sformułował prawo zmniejszającej się wydajności nauki, mówiące, że wraz ze wzrostem poziomu edukacji, stopa jej rentowności ekonomicznej dla państwa i kwalifikacji pracowników, rośnie wolniej niż liczba lat spędzonych na ich szkoleniu.
 
ZależnośćObliczona zależność między stopniem wykwalifikowanychwykwalifikowania pracowników, ia okresem ich okres studiów., Sąposłużyła toStrumlinowi metodydo określaniaokreślenia optymalnejoptymalnego okresokresu nauki szkolnej, a także kosztyoptymalnych kosztów kształcenia każdego warsztatu, biorąc pod uwagę wzrost dochodu narodowego. Wg -Strumilina wprowadzenie powszechnej edukacji na poziomie podstawowym w Związku Radzieckim ma skutków ekonomicznych, wprzyniosło 43 razy większe dochody niż koszty jej organizacji,. W przypadku efektywnośćefektywności kształcenia na poziomie podstawowym dla osób fizycznych, wydajność pracy wbyła 28 razy wyższywyższa niż koszt nauki i koszt kapitału wnoszony do niego spłacanekształcenia w przeciągu 1,5 roku.▼
Członek zagraniczny Polskiej Akademii Nauk (1967), w Rumunii Akademii Nauk.
Honorowy doktor Nauki Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie (Polska, 1966), Akademia Nauk Ekonomicznych (Rumunia, 1971), Uniwersytet Warszawskiego. Honorowy członek demograficznej społeczeństwa Akademii Nauk w CSSR.
Odznaczony Orderem Lenina (1945, 1953, 1957, 1967), w październiku Revolution (1971), Czerwonego Sztandaru Pracy (1936), oraz innymi medalami.
Odbiorca Nagrody Stalina pierwszej klasy - do zbiorowego pracy "na rozwój gospodarki narodowej na Uralu w środku wojny» (1942). Nagrodę Lenina otrzymał (1958, za jego książki "Historia Metalurgii Żelaza w ZSRR").
 
Wnioski Strumilina odotyczące wysokiej rentowności nauki w instytucjach szkolnictwa wyższego, głównie ludziodnośnie do biednych pracowników i chłopów, mająprzyczyniły uwzględnićsię wynagrodzenierównież wolnegodo szkolnictwawprowadzenia wyższegometody orazwynagrodzania treśćabsolwentów szkół wyższych, studentówstudiujących na koszt publiczny,. jak równieżByły byłyteż okazją do uzasadnienia obowiązkowyobowiązkowego 3-lataletniego okresu pracy absolwentów uczelni w dystrybucji towarów, ustalanieprzy ustaleniu ich wynagrodzenia na poziomie nie niższym niż pracowników wykwalifikowanych pracowników.▼
▲==Poglądy naukowe
 
WJako czasie planowaniaplanista Strumilin byłareprezentował częściąszkołę "teleologiczna" szkoły„teleologiczną”. W szkole Strumilin uważaUważał, że planowanie powinno rozpocząć się od ostatecznego wskazania celów produkcyjnych, a nie od początkowych możliwości. MyślałSądził, oże plannerplanista powinien znaleźćkonstruować linkiwiodące prowadząceścieżki międzybranżowe w gospodarce, które mogłyby służyć osiągnięciu pożądanego poziomu rozwoju, zarówno politycznychjak i społecznychpolitycznym korzyści. Wtedy to wykonał rysunek co celów produkcji , stwierdzając że powinna być, a gospodarka musiałabyi jespołecznym osiągnąćkorzyściom.▼
Autor ponad 700 prac z dziedziny ekonomii, statystyki, zarządzania gospodarki narodowej, planowania, prognozowania populacji, z ekonomii politycznej socjalizmu, historii gospodarczej, naukowej komunizmu, socjologii, filozofii.
Jest autorem jednej z metod konstruowania wskaźnik wydajności pracy, Sc. Strumilina indeksu.
Pod jego kierownictwem, opracował pierwszy na świecie system bilansów materiałowych.
Eksplorowanie problemu efektywności ekonomicznej edukacji, sformułował prawo zmniejsza wydajność nauki, że wraz ze wzrostem poziomu edukacji ograniczonej liczby jej rentowności ekonomicznej dla państwa i kwalifikacji pracowników rośnie wolniej niż liczba lat spędzonych na jego szkolenie.
 
Głównymi zainteresowaniami Strumlina były praktyczne i teoretyczne problemy planowania ekonomicznego, ekonomiki pracy, statystyki przemysłowej i historii gospodarczej. Często brał udział debatach ekonomicznych. Podczas debat gospodarczych, w latach dwudziestych XX wieku, był radykalnym zwolennikiem planowania gospodarczego i stał się odpowiedzialny za sporządzanie pierwszego planu pięcioletniego. W okresie [[wielki terror (ZSRR)|wielkiego terroru]] uniknął represji.
▲Zależność między stopniem wykwalifikowanych pracowników i ich okres studiów. Są to metody określania optymalnej okres nauki szkolnej, a także koszty kształcenia każdego warsztatu, biorąc pod uwagę wzrost dochodu narodowego - wprowadzenie powszechnej edukacji na poziomie podstawowym w Związku Radzieckim ma skutków ekonomicznych, w 43 razy większe niż koszty jej organizacji, efektywność kształcenia na poziomie podstawowym dla osób fizycznych pracy w 28 razy wyższy niż koszt nauki i koszt kapitału do niego spłacane w 1,5 roku.
 
== Publikacje ==▼
▲Wnioski Strumilina o wysokiej rentowności nauki w instytucjach szkolnictwa wyższego głównie ludzi biednych pracowników i chłopów mają uwzględnić wynagrodzenie wolnego szkolnictwa wyższego oraz treść studentów na koszt publiczny, jak również były okazją do uzasadnienia obowiązkowy 3-lata pracy absolwentów uczelni w dystrybucji, ustalanie ich wynagrodzenia na poziomie nie niższym niż wykwalifikowanych pracowników.
* „Bogactwo i Praca” (1905)
* „Problemy Ekonomiki Pracy” (1925)
* „Uprzemysłowienie Związku Radzieckiego” (1927)
* "Selected„Prace Works"wybrane” (t. 1-8, 1963-1968)▼
* „Postęp społeczny w ZSRR w ciągu 50 lat” (1969, "Gospodarka" nr 11)
* "Problemy„Problemy socjalizmu i komunizmu w ZSRR." М.,ZSRR” (1961, M)., 1961, ▼
 
== Bibliografia ==▼
▲W czasie planowania Strumilin była częścią "teleologiczna" szkoły. W szkole Strumilin uważa, że planowanie powinno rozpocząć się od ostatecznego wskazania celów produkcyjnych, a nie początkowych możliwości. Myślał o planner powinien znaleźć linki prowadzące w gospodarce, które mogłyby służyć osiągnięciu pożądanego poziomu rozwoju zarówno politycznych i społecznych korzyści. Wtedy to wykonał rysunek co celów produkcji , stwierdzając że powinna być, a gospodarka musiałaby je osiągnąć.
* [http://www.knowbysight.info/SSS/08235.asp Przewodnik po historii Partii Komunistycznej i ZSRR (ros.)]
* http://www.warheroes.ru/hero/hero.asp?Hero_id=14433 (ros.)
* Nove, Alec. Nove, Alec. (1969). The Soviet Economy. (1969). RadzieckiSoviet GospodarkiEconomy. An Introduction, 2nd ed. An Introduction, 2nd ed. New York: Praeger. New York: Praeger.▼
* tłumaczone z wikipedii angielskiej i rosyjskiej ▼
 
{{Kontrola autorytatywna}}
Strumilin opublikowane na planowanie ekonomiczne, ekonomika pracy, statystyk przemysłowych i gospodarczych historii i wziął stronach we wszystkich debatach gospodarczych. Jego łączne teoretyczne argumenty z empirycznych statystyk, a także włączyć perspektywy socjologicznej (np. w jego pionierskie badania budżetu czasu). Podczas debaty gospodarczej upolityczniony z 1920s był zwolennikiem radykalnych planowanej gospodarki i odpowiedzialny za sporządzanie pierwszym pięcioletnim-plan. On zdecydował się na teleologiczna metoda planowania, które podejmuje ostateczną (produkcja) cele jako punkt wyjścia. Jego prace demograficzne, m.in. prognozy dotyczące liczby i wieku - płeć skład ludności Rosji do 1921 - 1941, było wpływowych w Związku Radzieckim i zyskał międzynarodową uwagę.
 
[[Kategoria{{DEFAULTSORT:Zmarli w 1974|Strumilin, Stanisław]]}}▼
Strumilinowi udało się przetrwać Józefa Stalina w okresie i korzystał z rehabilitacji z ekonomistów po II wojnie światowej. Potem skoncentrował się na kwestii pracy i edukacji na temat wpływu różnicy płac, aktywnie uczestniczył w debatach gospodarczych z lat 1960 i 1950 r., i opublikowanych do 1973 roku. Reprezentował pierwszego pokolenia radzieckich marksistów - ekonomistów.
[[:Kategoria:Bohaterowie Pracy Socjalistycznej]]
 
[[:Kategoria:Laureaci Nagrody Leninowskiej]]
Strumilin także napisał wiele książek i artykułów na temat planowania ekonomicznego, ekonomiki pracy, statystyki i historii gospodarczej.
[[:Kategoria:Laureaci Nagrody Stalinowskiej]]
 
[[:Kategoria:Odznaczeni Orderem Czerwonego Sztandaru Pracy]]
▲==Publikacje==
[[:Kategoria:Odznaczeni Orderem Lenina]]
 
[[:Kategoria:Odznaczeni Orderem Rewolucji Październikowej]]
* "Bogactwo i Pracy" (1905)
[[:Kategoria:Rosyjscy ekonomiści|Strumilin, Stanisław]]▼
* "Problemy Labor Economics" (1925)
[[:Kategoria:Rosyjscy statystycy]]
* "Uprzemysłowienia Związku Radzieckiego" (1927)
[[:Kategoria:Urodzeni w 1877|Strumilin, Stanisław]]▼
▲* "Selected Works" (t. 1-8, 1963-1968)
[[:Kategoria:Zmarli w 1974]]
* "Postępu społecznego w ZSRR do 50 lat" (gospodarki. 1969, № 11)
[[:Kategoria:Radzieccy ekonomiści]]
▲* "Problemy socjalizmu i komunizmu w ZSRR." М., 1961, M., 1961,
 
▲==Bibliografia==
 
▲* Nove, Alec. Nove, Alec. (1969). The Soviet Economy. (1969). Radziecki Gospodarki. An Introduction, 2nd ed. An Introduction, 2nd ed. New York: Praeger. New York: Praeger.
▲* tłumaczone z wikipedii angielskiej i rosyjskiej
 
▲[[Kategoria:Rosyjscy ekonomiści|Strumilin, Stanisław]]
▲[[Kategoria:Urodzeni w 1877|Strumilin, Stanisław]]
▲[[Kategoria:Zmarli w 1974|Strumilin, Stanisław]]
 
[[en:Stanislav Gustavovich Strumilin]]
[[ru:Струмилин, Станислав Густавович]]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/wiki/Wikipedysta:Pytek125/brudnopis/Stanisław_Strumilin”