Rostołty: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
drobne redakcyjne
Konarski (dyskusja | edycje)
drobne merytoryczne, drobne redakcyjne
Linia 36:
[[podział administracyjny Polski 1975-1998|W latach 1975-1998]] miejscowość administracyjnie należała do [[województwo białostockie|województwa białostockiego]].
 
Wieś w przeszłości była królewszczyzną. Istnieją wzmianki o udziale chłopów w wystąpieniach w okresie panowania króla [[Zygmunt III Waza|Zygmunta III Wazy]]{{Fakt|data=2010-01}}.
Na wschód od wsi, w końcu lat 30. i latach 1960 – 62, prowadzono prace wykopaliskowe. W kurhanach, od nazwy miejscowości określanych jako "typu rostołckiego", należących do kultury wielbarskiej, odkryto pochówki z bogatymi ozdobami i przedmiotami codziennego użytku. Znaleziska są w posiadaniu Muzeum Podlaskiego w Białymstoku.
W okresie międzywojennym istniała we wsi, w domu prywatnym, szkoła podstawowa. Rozpoczęta budowa szkoły przed wojną zakończyła się na fundamentach.
W 1961 roku oddano do użytku parterowy budynek szkoły podstawowej. Pierwszą kierowniczką 4-klasowej Szkoły Podstawowej była Władysława Samosiewicz. Szkoła funkcjonowała do początku lat 70.
Mimo wielu zabiegów władz nigdy nie udało się utworzyć we wsi komórki POP. Wies oparła się kolektywizacji.
W latach 70. w budynku b. szkoły działał Klub "Ruch".
Wieś miała zlewnię mleka i remizę Ochotniczej Straży Pożarnej.
Organizacje działające we wsi do lat 80.: kółko rolnicze, Koło Gospodyń Wiejskich, Ludowy Zespół Sportowy "Pogrom", Związek Młodzieży Wiejskiej.
W okresie "błotostrady" /określenie z reportaży Edwarda Redlińskiego w "Gazecie Białostockiej"/ dużo młodych wyprowadziło się "do miasta".
Wydarzenia:
1961 r. – zakończono elektryfikację wsi;
1 czerwca 1965 r. – trąba powietrzna zniszczyła część zabudowań, głównie gospodarczych. Po odbudowie strzechy zniknęły ze wsi.
 
 
Na wschód od wsi, w końcu lat 30. i latach 1960 – 62, prowadzono prace wykopaliskowe. W 5 kurhanach z III wieku n.e., od nazwy miejscowości określanych jako "typu rostołckiego", należących do [[Kultura wielbarska|kultury wielbarskiej]], odkryto splądrowane w dawnych czasach pochówki z bogatymi ozdobami i przedmiotami codziennego użytku. Znaleziska są w posiadaniu Muzeum Podlaskiego w Białymstoku.
 
W okresie międzywojennym istniała we wsi, w domu prywatnym, szkoła podstawowa. Rozpoczęta budowa szkoły przed wojną zakończyła się na fundamentach.
W 1961 roku zakończono elektryfikację wsi i oddano do użytku parterowy budynek szkoły podstawowej. Pierwszą kierowniczką 4-klasowej Szkoły Podstawowej była Władysława Samosiewicz. Szkoła funkcjonowała do początku lat 70. W dniu 1 czerwca 1965 r. [[trąba powietrzna]] zniszczyła część zabudowań, głównie gospodarczych. Po odbudowie zniknęły ze wsi strzechy.
Mimo wielu zabiegów władz nigdy nie udało się utworzyć we wsi komórki [[POP]]. WiesWieś oparła się [[kolektywizacja|kolektywizacji]].
W latach 70. w budynku b. szkoły działał Klub "Ruch". Wieś posiadała zlewnię mleka i remizę Ochotniczej Straży Pożarnej.
Organizacje działające we wsi do końca lat 80. XX wieku: kółko rolnicze, Koło Gospodyń Wiejskich, Ludowy Zespół Sportowy "Pogrom", [[Związek Młodzieży Wiejskiej]].
W okresie "błotostrady" /(określenie z reportaży [[Edward Redliński|Edwarda Redlińskiego]] w "Gazecie Białostockiej"/) dużo młodych osób wyprowadziło się "do miasta".
=== Linki zewnętrzne ===