Katedra Imienia Najświętszej Marii Panny w Mińsku: Różnice pomiędzy wersjami

== Historia ==

[[Plik:Bundesarchiv Bild 101I-137-1008-24, Weißrussland, Minsk, Kirche.jpg|thumb|242px|Trzy kobiety modlą się w budynku kościoła, klęcząc na podłodze wśród poprzewracanych samochodów (czerwiec 1941)]]

W 1656 roku do Mińska przybyli jezuici. Dla ich misji został przeznaczony wykupiony pałac z drewnianym kościółkiem w południowo-zachodniej części [[Górne Miasto|Wysokiego Rynku]]<ref>X. Y. Z. [W. Sułkowski], ''Kartka z dziejów kościoła katolickiego w Rosyi. Biskupstwo mińskie''. Kraków 1889, s. 55.</ref>. Prawie pół wieku później zakonnicy rozpoczęli budowę murowanej świątyni. Kamień węgielny pod przyszłą świątynię został poświęcony przez Antoniego Brzostowskiego, ówczesnego superiora, w 1700 roku. Dnia 31 lipca 1709 roku, w święto patrona zakonu jezuitów, [[Ignacy Loyola|Ignacego Loyoli]], kościół został poświęcony pod wezwaniem [[Najświętsza Maryja Panna|Najświętszej Maryi Panny]], [[Jezus Chrystus|Pana Jezusa]] i [[Barbara z Nikomedii|św. Barbary]]. Konsekracji dokonał biskup wileński [[Konstanty Kazimierz Brzostowski]] 16 marca 1710 roku w obecności przebywających wówczas w Mińsku generałów wojska rosyjskiego, walczącego w obronie praw do tronu [[August II Mocny|Augusta II]]: Szeremietiewa, Güntera Brussa, Göltza Wołkońskiego i innych. Do wykończenia świątyni przyczynili się Cieklewicz i Junkiewicz, jezuita Jakub Wołodkowicz, Franciszek Wołodkowicz, kanonik smoleński Mikołaj Przeradowski, sędzia grodzki miński Adam Swołyński, biskup wileński Konstanty Kazimierz Brzostowski, wojewoda miński Krzysztof Zawisza, rody Zawiszów, Bykowskich i Wołodkowiczów<ref>X. Y. Z. [W. Sułkowski], ''Kartka z dziejów kościoła katolickiego w Rosyi. Biskupstwo mińskie''. Kraków 1889, s. 56-57.</ref>.