Conrad Steinbrecht: Różnice pomiędzy wersjami

 

Urodził się jako jeden z synów pastora ewangelickiego. Po ukończeniu gimnazjum trafił do wojska. Za bohaterstwo okazane w [[wojna francusko-pruska|wojnie francusko-pruskiej]] w latach 1870-71 odznaczony został [[Krzyż Żelazny|Krzyżem Żelaznym]]. Po zakończeniu wojny rozpoczął studia na wydziale architektury Akademii Budowlanej w [[Berlin]]ie. Szczególny wpływ wywarł na niego profesor [[Friedrich Adler (architekt)|Friedrich Adler]], znawca gotyku ceglanego w północnych Niemczech. W [[1877]] roku, wraz z ekipą niemieckich archeologów, trafił do [[Królestwo Grecji (1832-1924)|Królestwa Grecji]], gdzie miał możliwość zapoznać się z ich metodami pracy w trakcie badań ruin starożytnej Olimpii. W [[1880]] roku, po powrocie do [[Cesarstwo Niemieckie|Cesarstwa Niemieckiego]], został rejencyjnym mistrzem budowlanym i rozpoczął starania o uzyskanie stypendium z fundacji Louis-Boissoneta, która ogłosiła konkurs na pracę o średniowiecznych zabytkach [[Toruń|Torunia]]. W związku z tym odbył podróż naukową po dawnych [[Prusy Zakonne|Prusach Zakonnych]], trafiając między innymi po raz pierwszy do [[Malbork]]a (1-5 września). Rok później już jako pracownik Ministerstwa Wyznań Religijnych otrzymał to stypendium, zyskując uznanie środowiska niemieckich architektów i historyków sztuki. Jego monografia "Thorn im Mittelalter" wywarła także wielkie wrażenie na ministrze wyznań religijnych [[Gustav von Gossler|Gustavie von Gosslerze]]. Dlatego też 29 kwietnia [[1882]] powierzył on Steinbrechtowi kierownictwo Zarządu Odbudowy Zamku w Malborku.

 

Nabyte w Grecji doświadczenie i metody pracy zastosowano niebawem w Malborku. Systematyczne badania archeologiczno-architektoniczne zamku zaowocowały szeregiem interesujących odkryć, które z kolei pozwoliły na opracowanie precyzyjnego programu odbudowy. Wsparty był on także na dogłębnej analizie źródeł archiwalnych i badaniach porównawczych innych, podobnych obiektów. 5 czerwca [[1902]] roku, po dwudziestu latach prac uroczyście otwarto odbudowany Zamek Wysoki. Pracami na Średnim i Przedzamczu Steinbrecht kierował do 1 kwietnia [[1921]] roku, kiedy to ze względu na zły stan zdrowia z tytułem "Oberbaurat" przeszedł na emeryturę przekazując urząd [[Bernhard Schmid|Bernhardowi Schmidowi]].

 

Zawsze był człowiekiem skromnym i unikającym splendorów. Do historii przeszedł jego surdut i podniszczony filcowy kapelusz, z którymi nie rozstawał się nawet w czasie uroczystych wizyt cesarza [[Wilhelm II Hohenzollern|Wilhelma II]]. Wybaczano mu jednak takie ''faux-pas'', cieszył się bowiem zaufaniem dworu. Wyrazem tego były liczne nagrody i ordery przyznawane w dowód uznania za kierowanie pracami na zamku. Obok licznych niemieckich znalazł się wśród nich także Order Osmański nadany przez tureckiego namiestnika Egiptu w [[1919]] roku. W [[1894]] roku [[Uniwersytet Albertyna w Królewcu|Uniwersytet w Królewcu]] obdarzył Steinbrechta tytułem doktora filozofii [[Doctor honoris causa|honoris causa]], zaś Gdańska Wyższa Szkoła Techniczna – doktora inżyniera honoris causa i honorowym stopniem profesorskim.

 

Zmarł po jednym z silniejszych ataków apopleksji, na którą chorował kilka lat. Pochowano go na cmentarzu przy kościele św. Jerzego w [[Malbork]]u. Jego grób nie zachował się, jak wszystkie tamtejsze nagrobki uległ zniszczeniu w latach siedemdziesiątych.

 

== Bibliografia ==