II najazd mongolski na Polskę: Różnice pomiędzy wersjami

W tym samym czasie po otrzymaniu informacji o udanej wyprawie wydzielonego oddziału siły mongolskie i ruskie rozłożone pod wałami Sandomierza zintensyfikowały działania oblężnicze. Nasilenie walk oblężniczych poprzez nieustanny ostrzał miastagrodu i podgrodzia za pomocą [[Machina miotająca|machin miotających]] oraz burzenie wałów [[taran (machina oblężnicza)|taranami]] przygotowało udany szturm, który zepchnął obrońców miastapodgrodzia i zgromadzoną w nim ludność do warownego grodu. Po zdobyciu miasta oblegającym wojskom udało się jeszcze wywołać groźny pożar w umocnionym grodzie. Dzielny opór załogi sandomierskiej sprawił, że Mongołowie podjęli próbę negocjacji. Według [[Kronika wielkopolska|Kroniki wielkopolskiej]] i [[Latopis halicko-wołyński|Latopisu halicko-wołyńskiego]] uczestniczący w oblężeniu książęta ruscy jako posłowie doradzali dowódcy załogi grodu [[Piotr z Krępy|Piotrowi z Krępy]], żeby w zamian za uzyskaną od Mongołów obietnicę bezpiecznego opuszczenia Sandomierza wydali gród. Obrońcy, mając perspektywę głodu i epidemii spowodowaną nadmiarem ludności cywilnej oraz widmo śmierci z rąk oblegających postanowili przyjąć warunki Burungaja. [[2 lutego]] 1260 roku poddali Sandomierz, jednakże Mongołowie zerwali warunki rozejmu. Opuszczająca warownie ludność została poddana selekcji, młodych wzięto w [[jasyr]], pozostałych wymordowano, zaś sam gród złupiono i puszczono z dymem.