Historia Polski (do 1138): Różnice pomiędzy wersjami

'''Historia Polski (do 1138)''' – w okresie do 1138 roku na ziemiach między [[Odra|Odrą]] i [[Bug]]iem powstało scentralizowane państwo rządzone przez dynastię [[Piastowie|Piastów]], od przełomu X i XI wieku nazywane Polską.

 

 

W 966 jego pierwszy historyczny władca, [[Mieszko I|Mieszko]], przyjął [[chrzest]]. Zarówno on, jak i jego następcy prowadzili wojny z [[Święte Cesarstwo Rzymskie|Świętym Cesarstwem Rzymskim]], [[Czechy|Czechami]] i [[Ruś Kijowska|Rusią Kijowską]], a także ze [[Słowianie zachodni|Słowianami zachodnimi]] osiadłymi między Odrą a [[Łaba|Łabą]]. Największy zasięg terytorialny państwo osiągnęło za czasów [[Bolesław I Chrobry|Bolesława Chrobrego]], który zajął [[Pomorze]], [[Łużyce Górne|Milsko]], [[Łużyce]], [[Morawy]], [[Grody Czerwieńskie]], [[Słowacja|Słowację]], a przejściowo także Czechy. Wczesne powstanie [[Gniezno|gnieźnieńskiej]] [[metropolia (religia)|metropolii kościelnej]] (około roku 1000; dla porównania: biskupstwo w Pradze uzyskało status archidiecezji w roku 1344), w rezultacie starań Bolesława Chrobrego przy poparciu cesarza [[Otton III (cesarz rzymski)|Ottona III]], miało kluczowe znaczenie dla przetrwania wczesnośredniowiecznej monarchii Piastów, jak i dla zjednoczenia królestwa po okresie [[rozdrobnienie feudalne|rozbicia dzielnicowego]].