Adam Tarło (1713–1744): Różnice pomiędzy wersjami

|wikicytaty =

}}

'''Adam Tarło''' herbu [[Topór (herb szlachecki)|Topór]] ([[1713]]-[[14 marca]] [[1744]]) – [[wojewoda]] [[województwo lubelskie|lubelski]] od [[1736]], starosta [[Jasło|jasielski]], drohobycki, zwoleński i doliński<ref>Konfederacja Generalna Stanów Koronnych y Wielkiego Xięztwa Litewskiego na walnym zieźdźie w Dźikowie pod Sandomierzem postanowiona dnia V miesiąca Listopada. Roku Pańskiego MDCC.XXXIV, [b.n.s]</ref>, marszałek [[konfederacja dzikowska|konfederacji dzikowskiej]], marszałek [[Trybunał Skarbowy Koronny|Trybunału Skarbowego Koronnego]] w [[1737]], stronnik króla [[Stanisław Leszczyński|Stanisława Leszczyńskiego]], przywódca opozycji wobec [[August III|Augusta III]].

 

== Życiorys ==

 

Po konfederacji Adam Tarło starał się o marszałkostwo sejmu pacyfikacyjnego, jednakże laskę sejmu objął wówczas [[Wacław Piotr Rzewuski|Wacław Rzewuski]]. Mianowany został wojewodą lubelskim, a w [[1737]] został marszałkiem Trybunału Skarbowego Radomskiego. W latach [[1738]]-[[1741]] przebywał we [[Francja|Francji]], gdzie pełnił służbę w wojsku. Tam popadł w konflikt z [[Kazimierz Poniatowski|Kazimierzem Poniatowskim]], a po powrocie do Polski zaogniły się jego stosunki z całą [[Familia (stronnictwo)|Familią]]. Powodem konfliktu było nielegalne adoptowanie [[Anna Lubomirska|Anny Lubomirskiej]], ukochanej Adama. Na tym tle zaostrzyły się także jego stosunki z Poniatowskim, z którym doszło nawet do nierozstrzygniętego pojedynku na balu u [[marszałek wielki koronny|marszałka wielkiego koronnego]] [[Franciszek Bieliński (marszałek wielki koronny)|Franciszka Bielińskiego]]. Tarło pod nieobecność [[Antoni Lubomirski|Antoniego Lubomirskiego]] w Trybunale Radomskim, wydał dekret uderzający w regiment dragonii w Warszawie (komendantem był [[August Aleksander Czartoryski]]). Nie udało mu się jednak zaszkodzić zbytnio Familii. Potem w listopadzie [[1743]] roku obwiniał Czartoryskich o wypuszczenie paszkwilu na jego temat (''Szpieg pospolity i polityczny''). Sprawa została skierowana do Trybunału Koronnego, jednak do procesu nigdy nie doszło, gdyż Adam Tarło zginął w wyniku pojedynku z [[Kazimierz Poniatowski|Kazimierzem Poniatowskim]] [[14 marca]] [[1744]], w niejasnych do dzisiaj okolicznościach, prawdopodobnie dobity przez jednego ze sług Czartoryskich.