Kamieniec Podolski: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Anulowanie wersji 46910601 autora 188.146.8.171 (dyskusja), bez źródła |
→Historia: merytoryczne o XVIII wieku z podaniem źródła |
||
Linia 49:
Pozostałością z czasów tureckich w Kamieńcu jest minaret przy [[Katedra Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Kamieńcu Podolskim|katedrze Św. Piotra i Pawła]]. Po odzyskaniu miasta w 1699 roku, zgodnie z traktatem pokojowym, minaret z półksiężycem pozostawiono. Ustawiono na nim drewnianą figurę [[Matka Boża|Matki Boskiej]]. W 1756 roku zastąpiono ją sprowadzoną z [[Gdańsk]]a, wykonaną ze stopu miedzi i srebra, mierzącą 4,5 m pozłacaną rzeźbą Matki Boskiej stojącej na kuli i Księżycu. Katedra kamieniecka jest jedynym na świecie kościołem katolickim, przed którym stoi minaret. W kościele dominikanów zachowała się z kolei kamienna konstrukcja ambony ([[minbar]]) z czasów tureckich.
W roku 1700 starosta kamieniecki gen. [[Marcin Kątski]] powołał pierwszego komendanta twierdzy, którym został mjr Jan Gerard Koszkiel. W 1734 roku, w czasie [[Wojna o sukcesję polską|Wojny o sukcesję polską]] podczas której miasto opowiedziało się po stronie [[Stanisław Leszczyński|Stanisława Leszczyńskiego]], komendę nad twierdzą przejął pisarz polny koronny [[Wacław Piotr Rzewuski|Wacław Rzewuski]], który wzmocnił twierdzę i miasto dodatkowo je fortyfikując i zwiększając ilość jej dział z 115 do 236.
Podczas bezkrólewia po śmierci Augusta III Sasa pod Kamieniec podeszły wojska rosyjskie pod dowództwem Michała Daszkowa, które w nocy z 2 ma 28 lipca 1764 roku przystąpiły do bombardowania miasta bronionego przez komendanta Michała Kuczyńskiego, które trwało do 30 lipca, po czym Rosjanie wycofali się.
W XVIII wieku rola miasta znacznie spadła, jednakże z woli króla [[Stanisław August Poniatowski|Stanisława Augusta Poniatowskiego]] podjęto w tym czasie studia mające na celu modernizację fortyfikacji zamku i miasta, głównie według planów architekta [[Jan de Witte|Jana de Witte]].
W dniach 11-16 listopada 1781 roku miasto podejmowało uroczyście króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, dla którego komendant de Witte ozdobił Bramę Zamkową oraz wzniesiono przy katedrze bramę triumfalną. Król zatrzymał się w należącej do komendanta kamienicy Szadbeja przy rynku, na której umieszczono później kamienną tablicę z datą przybycia i odjazdu króla<ref>{{Cytuj|autor=Renata Król-Mazur|rozdział=|tytuł=Miasto Trzech Nacji. Studia z Dziejów Kamieńca Podolskiego w XVIII wieku|data=|isbn=9788360448519|wydanie=|miejsce=Kraków|wydawca=AVALON T.Jankowski Sp.j.|s=411-421}}</ref>.
W wyniku [[II rozbiór Polski|II rozbioru Polski]] w 1793 roku Kamieniec Podolski znalazł się w granicach [[Rosja|Rosji]] i w 1797 roku stał się siedzibą [[Gubernia podolska|guberni podolskiej]], a później tylko [[Powiat kamieniecki|powiatu kamienieckiego]]. W 1798 roku szlachcic Antonii Żmijewski założył w mieście (w dawnym budynku kapituły unickiej) polski teatr (teatr kamieniecki). Wygląd gmachu nie wyróżniał się niczym stylowym, a sam teatr mieścił się w nim do 1803, kiedy to został przeniesiony na plac ormiański. W 1914 roku miasto otrzymało połączenie kolejowe z [[Chmielnicki (miasto)|Płoskirowem]], a w 1916 roku z Łargą.
| |||