I najazd mongolski na Polskę: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Kocio (dyskusja | edycje)
m linki zewnętrzne
Konarski (dyskusja | edycje)
→‎Etap II: drobne merytoryczne
Linia 57:
Pomimo dotkliwej klęski wojska polskie spełniły swoje zadanie. Nie tylko zdołały one zadać straty siłom mongolskim bezpośrednio w walce, ale przede wszystkim opóźniły marsz nieprzyjaciela, dając cenny czas na zorganizowanie obrony w miastach oraz koncentrację sił na [[Śląsk]]u.
 
28Z marcaopisu najeźdźcyJana zdobyliDługosza bezwynika, walkiże gród wawelski i [[Okół (Kraków)|Okół]] obroniły się przed oblężeniem tatarskim<ref>Witold Świętosławski, ''Archeologiczne ślady najazdów tatarskich na Europę Środkową w XIII w.'', Łódź 1997, s. 19</ref><ref>Stefan Krakowski, ''Polska w walce z najazdami tatarskimi w XIII wieku'', Warszawa 1956, s. 138</ref>. 1 kwietnia siły mongolskie opuściły miastoodstąpiły podpalającod jeoblężenia i przez [[Olkusz]], [[Bytom]] udały się na [[Wrocław]]. Podczas przeprawy przez [[Odra|Odrę]] oddziały rozpoznawcze Bajdara zostały rozbite [[Bitwa pod Raciborzem (1241)|pod Raciborzem]] przez rycerstwo raciborskie dowodzone przez [[Książęta opolsko-raciborscy|księcia opolskiego]] [[Mieszko II Otyły|Mieszka II Otyłego]]. Główne siły mongolskie po dotarciu do [[Racibórz|Raciborza]] nie podjęły próby zdobycia grodu, tylko podążyły w kierunku [[Opole|Opola]].
 
[[Bitwa pod Opolem|Pod Opolem]] doszło do kolejnego starcia. Tym razem siłami polskimi dowodzili książę opolski [[Władysław opolski|Władysław]] oraz małoletni [[Bolesław V Wstydliwy]]. Wobec przewagi nieprzyjaciela, słabsi liczebnie [[Polacy]] po krótkiej walce wycofali się w kierunku Wrocławia. Bajdar w ślad za księciem opolskim ruszył do stolicy [[Dolny Śląsk|Dolnego Śląska]]. Wrocławianie sami podpalili miasto i uciekli do [[Zamek na Ostrowie Tumskim we Wrocławiu|warownego grodu]].