Wojna o księstwo halicko-włodzimierskie (1340–1392): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian |
→Końcowy okres wojny w latach 1370-1392: a Rusini nie? |
||
Linia 48:
== Końcowy okres wojny w latach 1370-1392 ==
Zaraz po śmierci [[Kazimierz III Wielki|Kazimierza Wielkiego]] w 1370 {{fakt|[[Litwa|Litwini]]}} zaatakowali księstwa: włodzimierskie, bełskie i chełmskie. Jeden z [[lenno|lenników]] – [[Aleksander Koriatowicz]] przebywał wówczas w [[Kraków|Krakowie]], nie brał udziału w walkach, utracił księstwo i przeniósł się na [[Podole]] ([[Księstwo podolskie|Księstwo Podolskie]]) . Drugi – [[Jerzy Narymuntowicz]], przyłączył się do wojsk litewskich. W wyniku tego ataku Litwa odzyskała wszystkie utracone ziemie.
W roku [[1377]] [[Ludwik Węgierski]] zorganizował zwycięską wyprawę, w której zdobyto [[Bełz]], [[Chełm]], [[Horodło]]. Jako władcę Rusi wskutek kompromisu polsko-węgierskiego osadzono [[książęta opolsko-raciborscy|księcia opolskiego]] [[Władysław Opolczyk|Władysława Opolczyka]], jednak kraj został praktycznie opanowany przez [[Węgry|Węgrów]], którzy osadzili wszędzie swoich [[starosta|starostów]]. Ziemię włodzimierską i łucką oddano powtórnie [[Lubart]]owi, który został [[lenno|lennikiem]] Ludwika. Jerzy Narymuntowicz został usunięty z swojego lenna, a otrzymał w zamian [[wołost]] [[Lubaczów|lubaczowską]].
| |||