Torpeda superkawitacyjna: Różnice pomiędzy wersjami

Należy dodać, że minusem takich torped jest jej wyjątkowo głośna praca oraz brak (lub utrudniona) możliwości manewrów i naprowadzania. Dźwięk wynika nie ze sposobu napędu, tylko z samego zjawiska kawitacji. Po użyciu torpedy superkawitacyjnej bardzo łatwo może zostać zlokalizowane miejsce wystrzelenia<ref name="EvTorp"/>. Jednostka podwodna zostanie wtedy namierzona i istnieje duże zagrożenie jej zniszczenia. Czyni to tego typu torpedę raczej systemem defensywnym, niż ofensywnym. Pierwotnie torpedy superkawitacyjne miały być używane po wystrzeleniu przez jednostkę przeciwnika torpedy klasycznej. W torpedach klasycznych stosowane jest początkowo sterowanie przewodowe przez załogę okrętu, a potem (po uchwyceniu celu przez urządzenia naprowadzające torpedy) samonaprowadzanie. Torpeda superkawitacyjna miała być wystrzeliwana zaraz po usłyszeniu dźwięku wystrzelonej torpedy (lub torped) w stronę, z której wystrzelono torpedy. Zakładano, że załoga takiego okrętu słysząc dźwięk błyskawicznie zbliżającej się torpedy superkawitacyjnej będzie musiała gwałtownie zmienić głębokość i położenie okrętu, aby zejść z jej trasy. W przypadku takich gwałtownych manewrów doszłoby do zerwania przewodów sterujących torped klasycznych, zanim ich urządzenia naprowadzające uchwyciły atakowany okręt. Obecnie{{Kiedy}} jednak dąży się do wyposażenia torped superkawitacyjnych w możliwość sterowania, aby stały się one skuteczną bronią ofensywną.

Wśród systemów obronnych zdolnych do zwalczania tego typu torped wskazać należy przede wszystkim wprowadzanie aktualnie{{Kiedy}} na uzbrojenie jednostek floty, działających w oparciu o amunicję superkawitacyjną, systemów zwalczania niewielkich celów podwodnych [[AN/AWS-1 Rapid Airborne Mine Clearance System|RAMCS]].