Cech bursztynników w Gdańsku: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
drobne techniczne |
rozb. cdn. |
||
Linia 1:
{{wEdycji}}
'''Cech bursztynników w Gdańsku''' - [[cech]] [[Bursztynnik|rzemieślników]] specjalizujących się w obróbce [[bursztyn]]u i wytwarzaniu z niego wyrobów, powstały w [[Gdańsk]]u w 1477 r. i istniejący do przełomu XVIII/XIX w<ref>Bielak s. 19</ref><ref>Strona Międzynarodowego Stowarzyszenia Bursztynników [https://www.amber.org.pl/historia]</ref>.
Duże złoża bursztynu rozmieszczone są wzdłuż południowego brzegu [[Bałtyk]]u, szczególnie przy zachodnich brzegach [[Półwysep Sambijski|Półwyspu Sambijskiego]] i w rejonie przybrzeżnym [[Zatoka Gdańska|Zatoki Gdańskiej]]. Znajdywane bryłki bursztynu obrabiane były przez człowieka w tym rejonie już w [[mezolit|mezolicie]]. W okresie [[Starożytny Rzym|rzymskim]] zaczęto na większą skalę pozyskiwać i wywozić surowy bursztyn znad południowego Bałtyku na południe [[Europa|Europy]] tzw. [[Bursztynowy szlak|bursztynowym szlakiem]], jednocześnie na lokalne potrzeby wytwarzano z bursztynu różne ozdoby{{fakt}} aż do powstania w [[Prusy|Prusach]] [[Państwo zakonu krzyżackiego|państwa krzyżackiego]], które od 1264 stopniowo ograniczało wolność zbioru bursztynu i jego obróbki. W 1394 r. Krzyżacy całkowicie zakazali zbioru i posiadania bursztynu przez ludność na własne potrzeby i zmonopolizowali jego pozyskiwanie, tworząc sieć skupu surowca (jednym z większych ośrodków został Gdańsk, po zajęciu go przez Zakon). Krzyżacy wprowadzili także prawie całkowity zakaz wytwarzania na ternie ich państwa przedmiotów z bursztynu, a prawie cały surowiec sprzedawali rzemieślnikom Europy Zachodniej, zwłaszcza z [[Lubeka|Lubeki]] oraz [[Brugia|Brugii]], które to ośrodki wyspecjalizowały się dzięki temu w [[Bursztyniarstwo|bursztyniarstwie]]. Wyjątkiem była tylko niewielka miejscowa produkcja przedmiotów bursztynowych dla władz krzyżackich<ref>Jakowlewa s. 56</ref>.
{{Przypisy}}
== Bibliografia ==
| |||