Została założona w 1222 roku przez księżną pomorską Mirosławę, matkę [[Barnim I|Barnima I]]. Kościół podarowano [[Klasztor benedyktynów w Mogilnie|klasztorowi w Mogilnie]]. Według źródła z 1333 r. świątynia podlegała [[biskupi kamieńscy|biskupowi kamieńskiemu]]. W czasie [[reformacja|reformacji]] świątynia została zniszczona, a odrestaurowana dopiero w 1670 roku. PodczasOknom [[oblężenieczęści Kołobrzegu|oblężenianawowej Kołobrzegu]]nadano kościółwtedy zdewastowałykształt wojskaprostokątny, a na mury nałożono cienką warstwę różowego rosyjskietynku. NastępniePodczas zostałrosyjskiego zniszczonyoblężenia przezKołobrzegu wojskaw francuskie1758 roku, któreświątynia takżezostała sprzedałyzniszczona, obydwajednak dzwonyodbudowano go w 1776 roku z wieżyfunduszy mieszkańców okolicznych wiosek. Podczas [[oblężenie Kołobrzegu|oblężenia Kołobrzegu]] w 1807 roku kościół został kościelnejuszkodzony. Kościół został ponownie odbudowany w 1824 roku<ref name="Czerner">{{cytuj książkę|nazwisko=Czerner|imię=Marian|tytuł=Wybrzeże Pomorza Zachodniego|wydawca=Wydawnictwo Poznańskie|miejsce=Poznań|data=1967|strony=135}}</ref>, dzięki czemu zyskał nowy wygląd. W elewacji zachodniej wybito portal, a w górnej części wzniesiono ryglową wieżyczkę krytą gontem. Portale boczne zamurowano, a całą świątynię pokryto kolejną warstwą tynku. Kapitalny remont kościoła przeprowadzono w 1890 roku. Wykonano nowy dach, w części nawowej wypruto po dwa neogotyckie okna, naprawiono sklepienie absydy oraz wieżę, a także uzupełniono braki otynkowania zaprawą cementową. Kolejny raz kościół uszkodzono w 1945 roku.
