Pas Kuipera: Różnice pomiędzy wersjami

[[Plik:Outersolarsystem objectpositions labels comp.png|thumb|300pxupright=1.5|Znane obiekty Pasa Kuipera (zielone) i [[dysk rozproszony|dysku rozproszonego]] (pomarańczowe). Na diagramie zaznaczono również cztery planety (jasnoniebieskie) oraz towarzyszące Jowiszowi planetoidy z grupy [[trojańczycy|trojańczyków]]. Skala przedstawiona w [[jednostka astronomiczna|jednostkach astronomicznych]]. Wyraźna wyrwa w dole diagramu jest spowodowana [[Droga Mleczna|Drogą Mleczną]] utrudniającą obserwacje w tym kierunku.]]

'''Pas Kuipera''', zwany też Pasem '''Edgewortha-Kuipera''' – obszar [[Układ Słoneczny|Układu Słonecznego]] rozciągający się za [[orbita|orbitą]] [[Neptun]]a, od 30 do około 50 &nbsp;[[jednostka astronomiczna|au]] od [[Słońce|Słońca]]<ref>{{cytuj pismo | url = http://iopscience.iop.org/0004-637X/490/2/879/ | tytuł = Collisional Erosion in the Primordial Edgeworth-Kuiper Belt and the Generation of the 30–50 AU Kuiper Gap | autor = Alan Stern | autor2 = Joshua Colwell | rok = 1997 | czasopismo = Astrophysical Journal | wolumin = 490 | numer = 2 | doi = 10.1086/304912 | język = en | data dostępu = 2012-04-06}}</ref>.

Podobnie jak pas planetoid zawiera wiele [[Małe ciało Układu Słonecznego|małych obiektów]], będących pozostałościami po procesie formowania się Układu Słonecznego. Krążą w nim co najmniej trzy [[planeta karłowata|planety karłowate]]: [[(134340) Pluton|Pluton]], [[(136108) Haumea|Haumea]] i [[(136472) Makemake|Makemake]]. O ile obiekty pasa planetoid składają się głównie z [[krzemiany|krzemianów]] i [[żelazo|żelaza]] z małą zawartością wody, to obiekty Pasa Kuipera, oprócz krzemianów i żelaza, zawierają znaczne ilości lodu i innych zestalonych lotnych [[związek chemiczny|związków chemicznych]], takich jak [[metan]] i [[amoniak]]. Jest to wynikiem powstawania w niskiej temperaturze w dużej odległości od Słońca.

Do tej poryDotąd{{kiedy}} odkryto w nim ponad tysiąc ciał. Uważa się, że zawiera on ponad 70 000tysięcy obiektów o średnicy powyżej 100 &nbsp;km<ref>{{cytuj stronę | url = http://www2.ess.ucla.edu/~jewitt/kb.html | tytuł = Kuiper Belt Page | autor = [[David Jewitt]] | język = en | data dostępu = 2012-04-06}}</ref>. Pierwotnie zakładano, że stanowi on główne źródło [[kometa krótkookresowa|komet krótkookresowych]], o orbitach o długości poniżej 200 lat. Współczesne badania pokazały jednak, że orbity jego obiektów są dosyć stabilne, a docierające do wnętrza Układu komety pochodzą ze znajdującego się dalej [[dysk rozproszony|dysku rozproszonego]]<ref name=book>{{cytuj książkę | tytuł = Encyclopedia of the Solar System | wydanie = 2 | wydawca = Academic Press | rok = 2007 | strony = 575–588 | rozdział = Comet Populations and Cometary Dynamics | isbn = 0120885891}}</ref>. Zaliczane do niego obiekty, takie jak [[(136199) Eris|Eris]], mają wydłużone orbity, często sięgające ponad 100 &nbsp;au. Ich [[peryhelium|peryhelia]] mogą zahaczać o orbity [[gazowy olbrzym|gazowych olbrzymów]] – wtedy klasyfikowane są one jako [[Centaury (planetoidy)|centaury]]. Astronomowie podejrzewają, że księżyc Neptuna [[Tryton (księżyc)|Tryton]] pochodzi z tej grupy<ref>{{cytuj pismo | autor = Craig B. Agnor | autor2 = Douglas P. Hamilton | tytuł = Neptune’s capture of its moon Triton in a binary-planet gravitational encounter | url = http://www.nature.com/nature/journal/v441/n7090/abs/nature04792.html | czasopismo = [[Nature]] | rok = 2006 | język = en | data dostępu = 2012-04-06}}</ref>. [[(134340) Pluton|Pluton]], jako pierwsze odkryte ciało z Pasa, był przez długi czas uznawany za [[planeta|planetę]]. Po odkryciu wielu podobnych do niego obiektów jest teraz klasyfikowany jako [[planeta karłowata]] i jeden z wielu [[plutonek|plutonków]] – obiektów w [[rezonans orbitalny|rezonansie orbitalnym]] 2:3 z Neptunem. Pluton jest też pierwszym ciałem z Pasa Kuipera, które było obserwowane z bliska przez [[Sonda kosmiczna|sondę kosmiczną]], w 2015 roku, w ramach misji [[New Horizons]].

Od czasu odkrycia Plutona wielu astronomów spekulowało, że dalej mogą znajdować się kolejne nieznane [[ciało niebieskie|ciała niebieskie]]. Pierwszy taki obiekt został odkryty dopiero w 1992 roku (był to obiekt {{mpl|15760|1992 QB|1}}). Różnorodność hipotez dotyczących Pasa Kuipera sprawiła, że do dziś nie jest jasne, komu należy przypisać jego odkrycie.

[[Plik:GerardKuiper.jpg|thumb|150pxupright|Astronom [[Gerard Kuiper]], którego nazwiskiem nazwany jest Pas.]]

W 1943 roku [[Kenneth Edgeworth]] spekulował, że w obszarze za Neptunem materia pierwotnego [[dysk protoplanetarny|dysku protoplanetarnego]] była zbyt rzadka, aby mogła utworzyć planetę i prawdopodobnie utworzyła miliony niewielkich ciał. Doszedł do wniosku, że „Zewnętrzne rejony Układu Słonecznego, poza orbitami planet, zawierają olbrzymią liczbę stosunkowo niewielkich obiektów”<ref>{{cytuj książkę odn| autor = John Davies |2001|s=xii}} tytułi =że Beyondod Pluto:czasu Exploringdo theczasu outerktóreś limitsz ofnich the„wypada solarz systemorbity |i wydawcatrafia =w Cambridgeokolice University Pressplanet wewnętrznych”{{odn|Davies| rok = 2001 |s=2}}, stronystając =się xii}}</ref>[[kometa|kometą]].

W 1951 roku, w artykule opublikowanym w czasopiśmie ''Astrophysics'', [[Gerard Kuiper]] opisywał dysk takich obiektów, który uformował się w początkach istnienia Układu. Uznał jednak, że tenpowinien dysk do dzisiaj powinienon już zniknąć. W czasie, gdy ten artykuł był pisany, uważano, że [[(134340) Pluton|Pluton]] jest wielkości Ziemi i swoją grawitacją powinien wyrzucić obiekty z okolic swojej orbity poza Układukład. W takim przypadku Pas Kuipera dzisiajjuż by już nie istniał<ref name=Jewitt>{{cytuj stronę | url = http://www2.ess.ucla.edu/~jewitt/kb/gerard.html | tytuł = Why „Kuiper” Belt? | autor = [[David Jewitt]] | opublikowany = University of Hawaii | data dostępu = 2012-04-06}}</ref>.

W kolejnych dekadach pojawiło się kilka hipotez dotyczących obiektów transneptunowych. W 1962 roku fizyk [[Alastair GW Cameron|Al G.W. Cameron]] pisał o istnieniu „olbrzymiej masy małych ciał na obrzeżach Układu Słonecznego”<ref name=Davies2>{{odn|Davies, |2001|s. =14.</ref>}}. W 1964 roku [[Fred Whipple]] zasugerował, że „pas komet” może być wystarczająco masywny, aby wywoływać znaczne nieregularności w orbicie [[Uran]]a, przypisywane hipotetycznej [[Planeta X|Planecie X]], lub co najmniej wpływać na orbity znanych komet<ref>{{cytuj pismo | autor = Fred L. Whipple | tytuł = Evidence fot a comet belt beyond Neptune | url = http://www.pnas.org/content/51/5/711.full.pdf | czasopismo = Proceedings of the National Academy of Science | rok = 1964 | wolumin = 51 | doi = 10.1073/pnas.51.5.711 | język = en | data dostępu = 2012-04-06}}</ref>. Wyniki obserwacji obaliły jednak tę hipotezę{{rodn|Davies2Davies|2001|s=14}}.

W 1977 roku [[Charles Kowal]] odkrył [[planetoida|planetoidę]] [[(2060) Chiron]], krążącą na orbicie pomiędzy Saturnem ia Uranem<ref>{{cytuj pismo | autor = [[Charles Kowal]] | autor2 = W. Liller | autor3 = B.G. Marsden | tytuł = The discovery and orbit of /2060/ Chiron | rok = 1979 | miejsce = Hale Observatories, Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics | bibcode = 1979IAUS...81..245K | język = en | data dostępu = 2012-04-06}}</ref>. W 1992 roku, kolejny obiekt [[(5145) Pholus]] został odkryty na podobnej orbicie<ref>{{cytuj pismo | autor = J.V. Scotti et al | tytuł = 1992 AD | rok = 1992 | bibcode = 1992IAUC.5434....1S | język = en | data dostępu = 2012-04-06}}</ref>. Do dzisiaj znalezionoZnaleziono całą grupę takich obiektów krążących pomiędzy Jowiszem ia Neptunem, obecnie nazywanych [[centaury (planetoidy)|centaurami]]. Ich orbity są niestabilne w skali kilku milionów lat<ref name=Horner2004a>{{cytuj pismo | nazwisko = Horner | imię = J. | autor2 = N.W. Evans | autor3 = M.E. Bailey | tytuł = Simulations of the Population of Centaurs I: The Bulk Statistics | arxiv=astro-ph/0407400 | rok = 2004 | doi = 10.1111/j.1365-2966.2004.08240.x | język = en | data dostępu = 2012-04-06 |czasopismo= Monthly Notices of the Royal Astronomical Society| wolumin =354 |wydanie=3 |strony=798–810}}</ref>. Oznacza to, że ich populacja musi być uzupełniana z jakiegoś zewnętrznego źródła<ref>{{odn|Davies |2001|s. =38.</ref>}}.

Kolejnych dowodów istnienia Pasa Kuipera dostarczyły badania komet. Od dłuższego czasudawna wiadomo było, że mają one ograniczony czas istnienia. Gdy zbliżają się do Słońca, są nagrzewane i tracą część swojej masy, która w postaci gazów ulatuje w przestrzeń. Te, które można zaobserwować w dzisiejszych czasach, musiały zatem przez kilka miliardów lat istnienia Układu przebywać z dala od Słońca<ref name=matter>{{cytuj pismo | autor = [[David Jewitt]] | tytuł = From Kuiper Belt Object to Cometary Nucleus: The Missing Ultrared Matter | url = http://iopscience.iop.org/1538-3881/123/2/1039/ | czasopismo = [[The Astronomical Journal]] | rok = 2002 | wolumin = 123 | numer = 2 | doi = 10.1086/338692 | język = en | data dostępu = 2012-04-06}}</ref>. Jednym z miejsc, skąd mogą pochodzić, jest [[Obłok Oorta]] – sferyczny rój komet znajdujących się tysiące [[jednostka astronomiczna|au]] od Słońca<ref>{{cytuj pismo | autor = [[Jan Oort]] | tytuł = The structure of the cloud of comets surrounding the Solar System and a hypothesis concerning its origin | bibcode =1950BAN....11...91O | czasopismo = Bulletin of the Astronomical Institutes of the Netherlands | wolumin = 11 | strony=91–110 | rok = 1950 | język = en | data dostępu = 2012-04-06}}</ref>. Stamtąd prawdopodobnie pochodzą [[kometa długookresowa|komety długookresowe]], takie jak [[kometa Hale’a-Boppa]], o okresach obiegu rzędu tysięcy lat.

[[Kometa krótkookresowa|Komety krótkookresowe]], o orbitach poniżej 200 lat, mają niewielką szansę pochodzić stamtąd. Musiałyby w tym celuwpierw przejść w pobliżu dużej planety, która zmieniłaby ich orbitę. Duża liczba takich komet odkrywanych od lat 70. przeczyła hipotezie, że wszystkie pochodzą z Obłoku Oorta<ref>{{odn|Davies |2001|s. =39.</ref>}}. W 1980 roku [[Julio Ángel Fernández|Julio Fernandez]] wyliczył, że na każdą kometę wysłaną w kierunku wewnętrznego Układu Słonecznego powinno przypadać 600 wysłanych w przestrzeń pozaukładową. Spekulował, że obserwowana liczba komet wymaga istnienia dużego ich zbioruzasobu w odległości między 35 a 60 &nbsp;au od Słońca<ref>{{cytuj pismo | autor = J.A. Fernandez | tytuł = On the existence of a comet belt beyond Neptune | rok = 1980 | miejsce = Observatorio Astronomico Nacional, Madryt | bibcode = 1980MNRAS.192..481F | język = en | data dostępu = 2012-04-06 |czasopismo=Monthly Notices of the Royal Astronomical Society |wolumin=192 |strony=481-491481–491 |doi=10.1093/mnras/192.3.481}}</ref>. W 1988 roku astrofizycy przeprowadzili szereg symulacji komputerowych, z których wynikało, że Obłok Oorta nie może być odpowiedzialny za obserwowaną liczbę komet krótkookresowych. W szczególności komety takie zwykle poruszają się w płaszczyźnie ekliptyki, podczas gdy obiekty z Obłoku Oorta nadlatują z losowych kierunków. Wprowadzenie do symulacji pasa komet z modelu Fernandeza pozwalało natomiast uzyskać wyniki zgodne z obserwacjami<ref>{{cytuj pismo | autor = M. Duncan | autor2 = T. Quinn | autor3 = S. Tremaine | tytuł = The origin of short-period comets | bibcode=1988ApJ...328L..69D | czasopismo = The Astrophysical Journal | rok = 1988 | wolumin = 328 | język = en | data dostępu = 2012-04-06}}</ref>. Ponieważ Fernandez w swojej pracy odwoływał się do prac Kuipera, pas komet zaczęto wtedy nazywać Pasem Kuipera<ref>{{odn|Davies |2001|s. =191.</ref>}}.

[[Plik:Maunatele.jpg|thumb|200px|Sieć teleskopów na [[Mauna Kea]], przy pomocy której odkryto Pas Kuipera.]]

W 1987 roku astronom [[David Jewitt]] zachęcił swoją studentkę [[Jane Luu]] do poszukiwań obiektów znajdujących się poza orbitą [[(134340) Pluton|Plutona]]<ref name=qbee>{{cytuj pismo | autor = [[David Jewitt]] | autor2 = [[Jane Luu]] | tytuł = Discovery of the candidate Kuiper belt object 1992 QB1 | url = http://www.nature.com/nature/journal/v362/n6422/abs/362730a0.html | czasopismo = [[Nature]] | rok = 1992 | wolumin = 362 | strony= 730-732730–732 | doi = 10.1038/362730a0 | język = en | data dostępu = 2012-04-06}}</ref><ref name=Davies3>{{odn|Davies |2001|s. =50.</ref>}}.

Po przeniesieniu w 1988 roku na [[Uniwersytet Hawajski]] Jewitt i Luu kontynuowali poszukiwania przy użyciu teleskopu 2,24 &nbsp;m na [[Mauna Kea]]<ref>{{odn|Davies |2001|s. =57, 62.</ref>}}. W międzyczasie powstanie matrycy CCD o rozdzielczości 1024×10241024 × 1024 umożliwiło znaczne przyspieszenie poszukiwań. Po pięciu latach obserwacji, [[30 sierpnia]] [[1992]] roku, Jewitt i Luu ogłosili odkrycie pierwszego kandydata na obiekt Pasa Kuipera {{mpl|(15760) 1992 QB|1}}{{r|qbee}}. Sześć miesięcy później odkryli drugi obiekt w tym regionie, (181708) 1993 FW<ref>{{cytuj pismo | autor = [[David Jewitt]] | autor2 = [[Jane Luu]] | autor3 = B.S. Marsden | tytuł = 1993 FW | bibcode= 1993IAUC.5730....1L | czasopismo = IAU Circ. | rok = 1993 | wolumin = 5730 | język = en | data dostępu = 2012-04-06}}</ref>.

Odkrycia kolejnych transneptunowych obiektów pokazały, że w rzeczywistości Pas Kuipera nie jest źródłem komet krótkookresowych. Pochodzą one z tzw. [[dysk rozproszony|dysku rozproszonego]]. Powstał on w początkowym okresie formowania się Układu Słonecznego, gdy Neptun [[migracja planetarna|oddalił się]] w rejony powstającego Pasa Kuipera, znajdującego się wtedy znacznie bliżej Słońca. Jego grawitacja zaburzyła orbity części obiektów z Pasapasa, rozciągając je i sprawiając, że obecnie ich [[peryhelium|peryhelia]] znajdują się w pobliżu orbity Neptuna. Dzięki temu mogą one, w przeciwieństwie do większości obiektów z Pasa, być wciąż wytrącane ze swoichz orbit przez Neptuna i trafiać do wewnętrznego Układu. Ta grupa obiektów, nazwana dyskiem rozproszonym, jest uważana za źródło większości komet krótkookresowych{{r|book}}.

Symulacje komputerowe pokazują, że na powstawanie Pasapasa duży wpływ miały [[Jowisz]] i [[Neptun]]. Wynika z nich także, że ani [[Uran]], ani [[Neptun]] nie mogły powstać na swoich obecnych orbitach, ponieważ znajdowało się tam zbyt mało pierwotnej materii. Wydaje się, że musiały one powstać bliżej Jowisza i następnie migrować na swoje aktualne orbity. W ciągu miliardów lat orbity ustabilizowały się w położeniu, gdziew którym Jowisz jest w rezonansie 5:2 z Saturnem – Jowisz wykonuje pięć okrążeń Słońca w tym samym czasie, w którym Saturn wykonuje dwa. Będąc w rezonansie, dwie planety silniej oddziaływały na pozostałe ciała, co spowodowało w ciągu setek milionów lat wypchnięcie Neptuna na dalszą orbitę i zaburzenie w ten sposób orbit obiektów Pasa<ref>{{cytuj stronę | url = http://www.geotimes.org/june05/WebExtra060705.html | tytuł = Orbital shuffle for early solar system | autor = Kathryn Hansen | data = 2005-06-07 | praca = Geotimes | język = en | data dostępu = 2012-04-06}}</ref><ref>{{cytuj pismo | autor = Edward W. Thommes | autor2 = Martin J. Duncan | autor3 = Harold F. Levison | tytuł = The formation of Uranus and Neptune among Jupiter and Saturn | arxiv=astro-ph/0111290 | czasopismo = [[The Astronomical Journal]] | wolumin = 123 | rok = 2002 | doi = 10.1086/339975 | język = en | data dostępu = 2012-04-06}}</ref>.

Ten model nie wyjaśnia jednak wystarczająco dobrze charakterystyki obiektów Pasapasa i dyskusje na ten temat wciąż toczą się na łamach artykułów naukowychtoczą<ref>{{cytuj pismo | url = http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/0167278994901414 | tytuł = Nonlinear Resonances in the Solar System | autor = Renu Malhotra | doi = 10.1016/0167-2789(94)90141-4 | czasopismo = Physica D. | wolumin = 77 | wydanie = 1–3 | strony = 289–304 | rok = 1994 | język = en | data dostępu = 2012-04-06}}</ref>.

[[Plik:TheKuiperBelt classes-pl.svg|mały|250px|Diagram pokazujący główne rezonanse orbitalne w Pasie Kuipera wywołane przez [[Neptun]]a. Wyróżnione regiony to: rezonans 2:3 ([[Plutonek|plutonki]], inaczej plutino), pozbawiony rezonansu klasyczny Pas Kuipera ([[cubewano]]) oraz rezonans 1:2 ([[twotino]]).]]

Pas Kuipera rozciąga się od około 30 do 55 au od Słońca. Większość jego masy skupiona jest jednak na orbitach rezonansowych z Neptunem 2:3 (w odległości 39,5 &nbsp;au) i 1:2 (w odległości 48 &nbsp;au)<ref>{{cytuj pismo | autor = M.C. De Sanctis | autor2 = M.T. Capria | autor3 = A. Coradini | tytuł = Thermal Evolution and Differentiation of Edgeworth-Kuiper Belt Objects | url = http://www.iop.org/EJ/abstract/1538-3881/121/5/2792 | czasopismo = [[The Astronomical Journal]] | wydanie = 121 | strony = 2792–2799 | rok = 2001 | doi = 10.1086/320385 | język = en | data dostępu = 2012-04-06 | archiwum = http://www.webcitation.org/5mqrpXuNU | zarchiwizowano = 2010-01-17}}</ref>. Pas jest dosyć gruby. Większość jego masy skoncentrowana jest w okolicach 10 stopni od [[ekliptyka|ekliptyki]], a niektóre obiekty krążą pod kilkukrotnie większym kątem do niej. Kształtem przypomina więc bardziej [[torus (matematyka)|torus]] niż pas<ref>{{cytuj pismo | autor = Chadwick Trujillo | tytuł = Discovering the Edge of the Solar System | url = http://www.americanscientist.org/issues/page2/2003/5/discovering-the-edge-of-the-solar-system | czasopismo = [[American Scientist]] | rok = 2003 | język = en | data dostępu = 2012-04-06 | archiwum = http://web.archive.org/web/20151117023845/http://www.americanscientist.org/issues/page2/2003/5/discovering-the-edge-of-the-solar-system | zarchiwizowano = 2015-11-17}}</ref>.

Obecność Neptuna ma olbrzymi wpływ na strukturę Pasapasa z powodu efektu [[rezonans orbitalny|rezonansu orbitalnego]]. W skali miliardów lat grawitacja Neptuna destabilizuje orbity wszystkich obiektów w odpowiednich regionach, wysyłając je albo do wewnątrz Układuukładu, albo na zewnątrz, w przestrzeń międzygwiezdną. W efekcie Pas Kuipera zawiera wyraźne luki, analogiczne do [[Przerwy Kirkwooda|przerw Kirkwooda]] w [[pas planetoid|pasie planetoid]]. Przykładowo w obszarze pomiędzy 40 a 42 &nbsp;au żaden obiekt nie może znajdować się długo na stabilnej orbicie i wszystkie zaobserwowane tam obiekty musiały się tam znaleźć stosunkowo niedawno<ref>{{cytuj pismo | url = http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0019103599961663 | tytuł = Large Scattered Planetesimals and the Excitation of the Small Body Belts | autor = Jean-Marc Petit | autor2 = Alessandro Morbidelli | autor3 = Giovanni B. Valsecchi | czasopismo = Icarus | wolumin = 141 | numer = 2 | rok = 1998 | strony = 367–387 | doi = 10.1006/icar.1999.6166 | język = en | data dostępu = 2012-04-06}}</ref>.

Znajdujące się tam obiekty można dalej podzielić na dwie grupy. Pierwsza, nazywana ''zimną''„zimną”, zawiera obiekty na orbitach przypominających planetarne – w przybliżeniu okrągłe, o [[ekscentryczność (fizyka)|eskscentryczności]] poniżej 0,1 i leżące w pobliżu płaszczyzny ekliptyki, o [[inklinacja|inklinacji]] poniżej 10 stopni. Do drugiej, ''gorącej''„gorącej” populacji, zaliczane są obiekty o większej inklinacji, dochodzącej do 30 stopni<ref>{{cytuj pismo | autor = Harold F. Levison | autor2 = Alessandro Morbidelli | tytuł = The formation of the Kuiper belt by the outward transport of bodies during Neptune’s migration | url = http://www.nature.com/nature/journal/v426/n6965/abs/nature02120.html | czasopismo = [[Nature]] | wolumin = 426 | strony = 419-421419–421 | rok = 2003 | doi = 10.1038/nature02120 | język = en | data dostępu = 2012-04-06}}</ref>. Populacje te różnią się nie tylko orbitami. Ciała należące do pierwszej z nich mają inne [[albedo]] niż należące do drugiej, co sugeruje, że powstawały w innych regionach. Przypuszcza się, że druga grupa zawiera obiekty, które powstały w okolicy Jowisza, a następnie zostały wyrzucone na odległe orbity przez grawitacjęgrawitacją gazowych olbrzymów. Obiekty pierwszej grupy powstały prawdopodobnie w pobliżu swojego dzisiejszego położenia, co najwyżej niewiele zmienionego przez oddziaływanie z Neptunem{{r|beyond}}<ref name=Morbidelli06>{{cytuj pismo | autor = Alessandro Morbidelli | tytuł = Origin and Dynamical Evolution of Comets and their Reservoirs | arxiv=astro-ph/0512256v1 | rok = 2006 | język = en | data dostępu = 2012-04-06 |czasopismo=arXiv}}</ref>.

[[Plik:TheTransneptunians 73AU-pl.svg|thumb|400px|Występowanie obiektów transneptunowych – obiekty pozostające w rezonansie orbitalnym zaznaczono na czerwono.]]

Każdy obiekt, którego czas obiegu wokół Słońca jest w szczególnej proporcji do czasu obiegu Neptuna, jest stabilizowany na swojej orbicie przez oddziaływanie grawitacyjne tej planety. Przykładowo, jeśli obiekt wykonuje dokładnie dwa obiegi w czasie, gdy Neptun wykonuje trzy, to po jego każdym pełnym obiegu albo Neptun znajduje się dokładnie w tym samym miejscu co poprzednio, albo dokładnie po przeciwnej stronie Słońca. Jest to nazywane rezonansem 2:3 i występuje na orbitach o [[półoś wielka|półosi wielkiej]] 39,4 &nbsp;au. Na takich orbitach odkryto już około 200 obiektów<ref>{{cytuj stronę | url = http://www.minorplanetcenter.net/ | tytuł = Census of Minor Planets | praca = [[Minor Planet Center]] | język = en | data dostępu = 2012-04-06}}</ref>, łącznie z [[(134340) Pluton|Plutonem]] i jego księżycami. Wspólnie nazywane są one [[plutonek|plutonkami]]. Wiele z nich, w tym Pluton, ma orbity wydłużone na tyle, że przechodzą przez orbitę Neptuna. Ich rezonans sprawia jednak, że nie mogą nigdy się z nim zderzyć. W tej grupie znajdują się również obiekty takie jak [[(90482) Orkus]] i [[(28978) Iksjon]], które są na tyle duże, że rozważa się zaliczenie ich do grona [[planeta karłowata|planet karłowatych]]<ref>{{cytuj stronę | url = http://ixion.eightplanets.net/ | tytuł = Ixion | praca = eightplanets.net | język = en | data dostępu = 2012-04-06 | archiwum = http://web.archive.org/web/20110818185332/http://ixion.eightplanets.net/ | zarchiwizowano = 2011-08-18}}</ref><ref name=albedo>{{cytuj pismo | arxiv=astro-ph/0702538v1 | tytuł = Physical Properties of Kuiper Belt and Centaur Objects: Constraints from Spitzer Space Telescope | autor = John Stansberry et al. | rok = 2007 | język = en | data dostępu = 2012-04-06 |czasopismo=arXiv}}</ref>. Wiele z tych obiektów ma nawet bardziej rozciągnięte orbity, co sugeruje, że nie pochodzą one z tego regionu, ale zostały wyrzucone na nie z innych rejonów przez przemieszczającego się Neptuna<ref name=trojan>{{cytuj pismo | autor = E.I. Chiang et al | tytuł = Resonance Occupation in the Kuiper Belt: Case Examples of the 5:2 and Trojan Resonances | url = http://iopscience.iop.org/1538-3881/126/1/430 | czasopismo = [[The Astronomical Journal]] | wolumin = 126 | doi = 10.1086/375207 | rok = 2003 | język = en | data dostępu = 2012-04-06}}</ref>.

Rezonans 1:2, w którym obiekty wykonują pół obiegu na jeden obieg Neptuna, odpowiada półosi ok. 47,7 &nbsp;au<ref>{{cytuj stronę | url = http://www.johnstonsarchive.net/astro/tnos.html | tytuł = Trans-Neptunian Objects | autor = Wm. Robert Johnston | rok = 2011 | data dostępu = 2012-04-06}}</ref>. Znajduje się w nim niewiele obiektów, określanych jako [[twotino|twotina]]. Istnieją też inne rezonanse: 3:4, 3:5, 4:7, 2:5<ref>{{odn|Davies |2001|s. =104.</ref>}}. Istnieją również obiekty w rezonansie 1:1 z Neptunem, czyli znajdujące się na tej samej orbicie, co on. Są to tzw. [[lista planetoid trojańskich Neptuna|obiekty trojańskie Neptuna]] i krążą w stabilnych [[punkt libracyjny|punktach libracyjnych]] L₄ i L₅. Istotny jest fakt, że obiektyObiekty te nie mogły się znaleźć na swoich orbitach w wyniku oddziaływania grawitacyjnego Neptuna i przypuszcza się, że uformowały się w tych miejscach razem z nim{{r|trojan}}. Obserwacje pokazują ponadto, że bardzo niewiele obiektów znajduje się w rezonansach pomiędzy 2:3 a 1:1, czyli bliżej niż 39 &nbsp;au od Słońca. Najbardziej uznana hipoteza wyjaśnia ten niedobór przesunięciem się orbity Neptuna, co spowodowało wyrzucenie z orbit znajdujących się tam wcześniej obiektów<ref>{{odn|Davies |2001|s. =107.</ref>}}.

[[Plik:Semimajorhistogramofkbos.svg|thumb|401pxupright=1.5|Wykres pokazujący liczbę zaobserwowanych obiektów w zależności od odległości od Słońca.]]

Rezonans 1:2 wydaje się wyznaczać granicę, za którą krąży bardzo niewiele obiektów. Trudno powiedzieć, czy jest to kraniec Pasa Kuipera, czy jedynie początek szerszej przerwy w nim. Zaobserwowano obiekty w rezonansie 2:5, czyli około 55 &nbsp;au od Słońca, daleko poza klasycznym Pasem. Modele przewidują jednak o wiele większą liczbę takich ciał, których do tej pory{{kiedy}} nie udało się zaobserwowaćzaobserwowano{{r|trojan}}.

Wcześniejsze modele Pasapasa przewidywały, że liczba dużych obiektów powinna się podwoić po przekroczeniu 50 &nbsp;au<ref name="Brown 1999">{{cytuj pismo | autor = E.I. Chiang | autor2 = M.E. Brown | tytuł = Keck Pencil-Beam Survey for Faint Kuiper Belt Objects | url = http://iopscience.iop.org/1538-3881/118/3/1411/ | czasopismo = [[The Astronomical Journal]] | wolumin = 118 | rok = 1999 | doi = 10.1086/301005 | język = en | data dostępu = 2012-04-06}}</ref>, dlatego drastyczny spadek ich liczby, znany jako klif Kuipera, był całkowicie niespodziewany. Jego przyczyny do dzisiaj{{kiedy}} nie poznano. Wiadomo, że efekt ten jest rzeczywisty i nie wynika z niemożliwości zaobserwowania takich obiektów. Możliwe wyjaśnienie stanowi zbyt mała ilość pierwotnej materii w tej odległości od Słońca, aby mogły się z niej utworzyć większe obiekty<ref>{{cytuj pismo | autor = G.M. Bernstein et al | tytuł = The Size Distribution of Trans-Neptunian Bodies | url = http://www.gps.caltech.edu/~mbrown/papers/ps/bernstein.pdf | czasopismo = [[The Astronomical Journal]] | wolumin = 128 | strony = 1364-13901364–1390 | rok = 2004 | język = en | data dostępu = 2012-04-06}}</ref>. Inną możliwością jest istnienie poza klifem Kuipera [[Planeta X|niezaobserwowanej dotąd planety]] Układu Słonecznego, której oddziaływanie grawitacyjne kształtuje zewnętrzną krawędź Pasa<ref>{{cytuj pismo|autor=G. Schilling|tytuł=The mystery of Planet X|url=http://www.newscientist.com/article/mg19726381.600|czasopismo=New Scientist|data=2008-01-11 | język = en | data dostępu = 2012-04-06}}</ref>. Tę hipotezę powinny zweryfikować planowane{{kiedy}} przeglądy nieba.

Obserwacje obiektów Pasapasa pokazały, że podobnie jak komety, w większości składają się one z zestalonych prostych [[węglowodory|węglowodorów]] (jak [[metan]]), [[amoniak]]u i [[woda|wody]]<ref>{{cytuj pismo| url = http://www.springerlink.com/content/h761v5534553k608/ | tytuł = Composition of the Volatile Material in Halley’s Coma from In Situ Measurements | autor = K. Altwegg | autor2 = H. Balsiger | autor3 = J. Geiss | czasopismo = Space Science Reviews | wolumin = 90 | strony = 3-183–18 | rok = 1999 | doi = 10.1023/A:1005256607402 | język = en | data dostępu = 2012-04-06}}</ref>. Słońce ogrzewa te obiekty do temperatury zaledwie około 50 &nbsp;K<ref name=Quaoar>{{cytuj pismo | autor = [[David Jewitt]] | autor2 = [[Jane Luu]] | tytuł = Crystalline water ice on the Kuiper belt object (50000) Quaoar | url = http://www2.ess.ucla.edu/~jewitt/papers/50000/Quaoar.pdf | czasopismo = [[Nature]] | wolumin = 432 | strony = 731-733731–733 | rok = 2004 | doi = 10.1038/nature03111 | język = en | data dostępu = 2012-04-06}}</ref>, dzięki czemu związki te pozostają w stanie stałym.

Z powodu ich małych rozmiarów i dużej odległości od Ziemi określenie składu chemicznego obiektów Pasa Kuipera jest trudnym zadaniemtrudne. Główną metodą wykorzystywaną przez astronomów jest [[spektroskopia]]. Rozdzielając światło emitowane przez obiekt na poszczególne częstotliwości, można określić z jakich związków się składa, ponieważ każdy związek absorbuje nieco inny zestaw częstotliwości, pozostawiając puste [[linie spektralne|linie absorpcyjne]] w widmie.

Początkowo tak dokładne analizy obiektów Pasapasa były niemożliwe i astronomowie mogli jedynie oceniać ich skład na podstawie obserwowanego koloru<ref name=KBOKBO>{{cytuj stronę | url = http://www2.ess.ucla.edu/~jewitt/kb/kb-colors.html | tytuł = Surfaces of Kuiper Belt Objects | autor = David Jewitt | rok = 2004 | opublikowany = University of Hawaii | język = en | data dostępu = 2012-04-06}}</ref>. Pierwsze obserwacje pokazały tu duże różnice pomiędzy różnymi obiektami, od szarości do głębokiej czerwieni<ref name=colour>{{cytuj pismo | autor = [[David Jewitt]] | autor2 = [[Jane Luu]] | tytuł = Optical-Infrared Spectral Diversity in the Kuiper Belt | url = http://iopscience.iop.org/1538-3881/115/4/1667 | czasopismo = [[The Astronomical Journal]] | wolumin = 115 | rok = 1998 | doi = 10.1086/300299 | język = en | data dostępu = 2012-04-06}}</ref>. Sugerowało to, że pokrywały je bardzo różne związki, od brudnego lodu do węglowodorów{{r|colour}}. Nie zgadzało się to z wcześniejszymi przewidywaniami, wedle których ich powierzchnie powinny być jednolicie czarne, po odparowaniu większości gazów w wyniku działania promieni kosmicznych{{odn|Davies|2001|s=118}}. Powstały różne hipotezy mające tłumaczyć tę rozbieżność, przykładowo odnawianiem powierzchni przez zderzenia i rozpady obiektów{{r|KBOKBO}}. Analizy spektralne prowadzone od 2001 roku pokazały jednak, że różnorodność ich powierzchni jest zbyt duża, by można wytłumaczyć ją w ten sposób<ref>Davies{{Cytuj spismo | nazwisko = Jewitt | imię = David C. 118| nazwisko2 = Luu | imię2 = Jane X. | tytuł = Colors and Spectra of Kuiper Belt Objects | czasopismo = [[The Astronomical Journal]] | wolumin = 122 | wydanie = 4 | strony = 2099 | rok = 2001 | doi = 10.1086/323304 | bibcode = 2001AJ....122.2099J | język = en}}</ref>.

Choć większość obiektów Pasapasa jest zbyt mała, aby z tej odległości rozróżnić elementy ich powierzchni, udało się określić jej strukturę dla kilku z nich{{r|Quaoar}}. W 1996 roku spektroskopia obiektu KBO 1993 SC pokazała, że jego powierzchnia przypomina powierzchnię [[(134340) Pluton|Plutona]], jak również księżyca Neptuna [[Tryton (księżyc)|Trytona]] i składa się głównie z zamrożonego [[metan]]u<ref name=rbrown>{{cytuj pismo | autor = Robert H. Brown | autor2 = Dale P. Cruikshank | autor3 = Yvonne Pendleton | autor4 = Glenn J. Veeder | tytuł = Surface Composition of Kuiper Belt Object 1993SC | url = http://www.sciencemag.org/content/276/5314/937.abstract | czasopismo = [[Science]] | rok = 1997 | wolumin = 276 | strony = 937-939937–939 | doi = 10.1126/science.276.5314.937 | język = en | data dostępu = 2012-04-06}}</ref>.

Zamrożoną wodę wykryto na kilku obiektach Pasapasa, w tym na [[(19308) 1996 TO66|1996 TO₆₆]]<ref>{{cytuj pismo | url = http://iopscience.iop.org/1538-4357/543/2/L163 | tytuł =Near-Infrared Spectroscopy of the Bright Kuiper Belt Object 2000 EB173 | autor = Michael E. Brown | autor2 = Geoffrey A. Blake | autor3 = Jacqueline E. Kessler | czasopismo = The Astrophysical Journal Letters | wolumin = 543 | rok = 2000 | doi = 10.1086/317277 | język = en | data dostępu = 2012-04-06}}</ref>, [[(38628) Huya]] i [[2000 WR106|2000 WR₁₀₆]]<ref>{{Cytuj pismo | autor = Licandro | autor3 = Di MArtino | tytuł = NICS-TNG infrared spectroscopy of trans-neptunian objects 2000 EB173 and 2000 WR106 | czasopismo = Astronomy and Astrophysics | wolumin = 373 | wydanie = 3 | strony = L29 | rok = 2001 | doi = 10.1051/0004-6361:20010758 | bibcode = 2001A&A...373L..29L | język = en}}</ref>.

W 2004 roku zamrożona woda i uwodniony amoniak zostały wykryte na największym dotychczas odkrytym obiekcie Pasapasa, [[(50000) Quaoar]]. Obie te substancje powinny zostać odparowane z powierzchni tego ciałaodparować w dłuższej skali czasowej, co oznacza, że jego powierzchnia musiała się odnowić stosunkowo niedawno, albo przez wewnętrzną aktywność tektoniczną, albo przez uderzenie jakiegoś innego ciała{{r|Quaoar}}.

[[Plik:TheKuiperBelt PowerLaw2.svg|thumb|250px|Graficzne przedstawienie prawa potęgowego.]]

Z drugiej strony modele powstawania Układu Słonecznego przewidują, że Pas Kuipera powinien mieć masę rzędu 30 mas Ziemi{{r|beyond}}. Co więcej, taka masa jest konieczna, aby powstały w nim jakiekolwiek obiekty o średnicy większej niż 100 &nbsp;km. Przy obecnej gęstości takie obiekty po prostu by nie istniały. Ich rozciągnięteRozciągnięte orbity dodatkowo utrudniałyby takiproces procesich tworzenia, sprawiając że większość obiektów zderzałaby się ze zbyt dużymi prędkościami, aby się połączyć.

Oznacza to, że albo dzisiejsze obiekty Pasapasa powstały znacznie bliżej Słońca, albo jakiś proces spowodował wyrzucenie znacznej większości masy z obrębujego Pasaobrębu. Aktualne oddziaływanie Neptuna jest za małe, aby wyjaśnić ten ubytek, choć w przeszłości mogło być wystarczająco silne. Problem pozostaje jednak otwarty i istnieje szereg mogących go wyjaśnić hipotez, od wpływu blisko przechodzącej gwiazdy do wywiewania pyłu przez wiatr słoneczny{{r|Morbidelli06}}.

Duże i jasne obiekty występują w Pasie Kuipera rzadko w porównaniu z dominującymi małymi obiektami, co jest zgodne z akrecyjnym modelem ich powstawania. Wykres liczebności obiektów N w zależności od ich średnicy D pokazuje zależność potęgową

Mówiąc potocznie,Zatem na każdy obiekt o średnicy 1000 &nbsp;km, powinno przypadać około tysiąca (=&nbsp;10³) obiektów o średnicy 100 &nbsp;km. Prawo to musi załamywać się dla małych obiektów, poniżej zdolności rozdzielczych współczesnych teleskopów. Należy też pamiętać, że pomiary wielkości obiektów Pasapasa są przeprowadzane na podstawie ich jasności, zakładając pewne [[albedo]] powierzchni, co może dawać zaburzone wyniki dla większych obiektów.

Plik:EightTNOs-pl.png|thumb|300px|Porównanie wielkości [[(136199) Eris|Eris]], [[(134340) Pluton|Plutona]], [[(136472) Makemake|Makemake]], [[(136108) Haumea|Haumei]], [[(90377) Sedna|Sedny]], [[(90482) Orkus|Orkusa]], {{mpl|225088|2007 OR|10}}, [[(50000) Quaoar|Quaoara]] i [[Ziemia|Ziemi]] w skali (oprócz Plutona i Charona obrazy powierzchni są wizją artysty).

Od 2000 roku zaobserwowano kilka obiektów Pasa o średnicach pomiędzy 700 a 1500 &nbsp;km, w tym: [[(20000) Waruna]] (odkryty w 2000 roku), [[(28978) Iksjon]] (w 2001), [[(50000) Quaoar]] (w 2002) oraz [[(136472) Makemake]] i [[(136108) Haumea]] (w 2005){{r|beyond}}.

Choć obecnie Pluton jest największym znanym obiektem Pasa,pasa niektóre obiekty z niego prawdopodobnie pochodzące z Pasa są od niego większe., Takimi obiektami sąjak Eris (obecnie obiekt [[dysk rozproszony|dysku rozproszonego]]) oraz [[Tryton (księżyc)|Tryton]] (obecnie księżyc Neptuna).

[[Plik:TheKuiperBelt Projections 100AU Classical SDO-pl.svg|thumb|left|220px|Orbity obiektów Pasa Kuipera i dysku rozproszonego.]]

Dysk rozproszony to obszar rozciągającyrozciąga się za Pasem Kuipera, zawierającyzawiera niewielką liczbę obiektów na bardzo wydłużonych i nachylonych do ekliptyki orbitach. Według modeli powstawania Układu Słonecznego obiekty te prawdopodobnie uformowały się w pasie komet i miały w przybliżeniu kołowe orbity. Następnie w wyniku grawitacyjnych zaburzeń wywołanych przez gazowe olbrzymy (w szczególności Neptuna) zostały wyrzucone na dalsze orbity. Niestabilność tych orbit sprawia, że dysk rozproszony jest uznawany za główne źródło komet krótkookresowych w naszym Układzie{{r|book}}.

Kwestia klasyfikacji obiektów do dysku rozproszonego albo do Pasa Kuipera pozostaje dotychczas nieustalona. Oficjalne katalogi definiują jako obiekt Pasapasa każde ciało, którego orbita zawiera się w odpowiednim obszarze, niezależnie od pochodzenia tego ciała. Obiekty których orbity wybiegają poza ten obszar, klasyfikowane są jako rozproszone<ref name=scattered>{{cytuj stronę | url = http://www.minorplanetcenter.net/iau/lists/Centaurs.html| tytuł = List Of Centaurs and Scattered-Disk Objects | praca = Minor Planet Center | język = en | data dostępu = 2012-04-06}}</ref>. Jednak w wielu publikacjach astronomicznych obiektami Pasapasa nazywa się też obiekty, które przez większość swojej historii pozostawały na orbitach poza Pasempasem, często nazywając je „rozproszonymi obiektami Pasa Kuipera”<ref>{{cytuj stronę | url = http://www2.ess.ucla.edu/~jewitt/kb/big_kbo.html | tytuł = The 1000 km Scale KBOs | autor = [[David Jewitt]] | rok = 2005 | opublikowany = University of Hawaii | język = en | data dostępu = 2012-04-06}}</ref>.

Przykładowo [[(136199) Eris|Eris]] często jest określana jako obiekt Pasa Kuipera, choć zgodnie z aktualnie zaakceptowanym podziałem jest obiektem dysku rozproszonego.

Również [[Centaury (planetoidy)|centaury]], czasem traktowane jako obiekty Pasapasa, są obecnie zaliczane do obiektów dysku rozproszonego. W ich przypadku oddziaływanie grawitacyjne wyrzuciło je na orbity do wewnątrz Układu, zamiast na zewnątrz{{r|scattered}}.

[[Plik:Triton moon mosaic Voyager 2 (large).jpg|thumb|left|200px|Tryton]]

W czasie swojej migracji Neptun przechwycił jeden z większych obiektów Pasa na swoją orbitępasa. Obiektem tym jest [[Tryton (księżyc)|Tryton]]., który Jakojako jedyny duży księżyc w Układzie Słonecznym porusza się on [[ruch wsteczny|ruchem wstecznym]] – w stronę przeciwnąprzeciwnie do obrotów Neptuna. Sugeruje to, że nie mógł powstaćpowstał, tak, jak duże księżyce Jowisza i Saturna, z materii pierwotnie obiegającej macierzystą planetę. Musiał być w pełni uformowany, zanim znalazł się na orbicie wokół Neptuna. Takie grawitacyjne przechwycenie tojest rzadkierzadkim zjawisko.zjawiskiem, Wymagaktóre oddziaływaniawymaga jakiejś siły, którado wyhamuje ruchwyhamowania obiektu względem planety w momencie, gdy obiekt ten znajduje się w jej pobliżu planety. Obecnie historia Trytona nie jest jasna. Jeden z powszechnych modeli zakłada, że Tryton został wyhamowany przez zderzenia z mniejszymi obiektami krążącymi wokół Neptuna<ref>{{cytuj pismo | autor = Craig B. Agnor | autor2 = Douglas P. Hamilton | tytuł = Neptune’s capture of its moon Triton in a binary-planet gravitational encounter | url = http://www.nature.com/nature/journal/v441/n7090/abs/nature04792.html | czasopismo = [[Nature]] | rok = 2006 | wolumin = 441 | strony = 192–194 | doi = 10.1038/nature04792 | język = en | data dostępu = 2012-04-06}}</ref>. Księżyc ten nieznacznie przewyższa rozmiarami Plutona, a analiza spektralna pokazuje, że ich powierzchnia składa się z tych samych związków (głównie [[metan]]u i [[tlenek węgla|tlenku węgla]]). Sugeruje to, że te dwa ciałaco mająsugeruje podobne pochodzenie<ref>{{cytuj pismo | autor = Dale P. Cruikshank | tytuł = Triton, Pluto, Centaurs, and Trans-Neptunian Bodies | url = http://www.springerlink.com/content/v16530650085w674/ | czasopismo = Space Science Reviews | rok = 2004 | wolumin = 116 | strony = 421–439 | doi = 10.1007/s11214-005-1964-0 | język = en | data dostępu = 2012-04-06}}</ref>.

W styczniu 2006 roku została rozpoczęta misja ''[[New Horizons]]'' – pierwsza misja kosmiczna obejmująca badania obiektów Pasa Kuipera. Sonda przeleciała przez układ Plutona 14 lipca 2015 roku<ref name="encounter">{{Cytuj stronę | url = http://pluto.jhuapl.edu/News-Center/News-Article.php?page=20150714-2 | tytuł = NASA’s Three-Billion-Mile Journey to Pluto Reaches Historic Encounter | data = 2015-07-14 | opublikowany = The [[Johns Hopkins University]] Applied Physics Laboratory | język = en | data dostępu = 2015-07-14}}</ref>, a w styczniu 2019 roku minęła niewielki obiekt [[(486958) Arrokoth]]; jeśli pozwolą na to okoliczności, będzie kontynuowała badania kolejnych (jeszcze niesprecyzowanych) obiektów Pasapasa. Najbardziej pożądany byłby obiekt o średnicy 40–90 km, o białej lub szarej powierzchni (w przeciwieństwie do czerwonawej powierzchni Plutona). Zespół zarządzający misją liczył na dane z programu przeglądu nieba [[Pan-STARRS]]<ref>{{cytuj pismo | autor = E. Magnier | tytuł = Calibration of the Pan-STARRS 3π Survey | rok = 2007 | wydawca = Astronomical Society of the Pacific | bibcode = 2007ASPC..364..153M | język = en | data dostępu = 2012-04-06}}</ref>, aby wybrać odpowiednie obiekty<ref>{{cytuj stronę | url = http://discovermagazine.com/2006/may/cover/article_view?b_start:int=3&-C= | tytuł = The Man Who Finds Planets | autor = Cal Fussman | rok = 2006 | opublikowany = Discover magazine | język = en | data dostępu = 2012-04-06}}</ref>, jednak do 2014 roku nie udało się takowego znaleźć. Kampania obserwacyjna z użyciem [[Kosmiczny Teleskop Hubble’a|Teleskopu Hubble’a]] pozwoliła wskazać trzy potencjalne cele<ref name="potencjalne">{{Cytuj stronę | url = https://kosmonauta.net/2014/10/hubble-wykryl-trzy-potencjalne-kbo-dla-new-horizons/ | tytuł = Hubble wykrył trzy potencjalne KBO dla New Horizons | nazwisko = Kanawka | imię = Krzysztof | data = 2014-10-16 | opublikowany = Kosmonauta.net | język = pl | data dostępu = 2015-07-14 | archiwum = http://web.archive.org/web/20180319131851/http://kosmonauta.net/2014/10/hubble-wykryl-trzy-potencjalne-kbo-dla-new-horizons/ | zarchiwizowano = 2018-03-19}}</ref>.

[[Plik:Kuiper belt remote.jpg|thumb|left|250pxupright=1.5|Dyski wokół gwiazd [[HD 139664]] i [[HD 53143]]. Dysk na lewym zdjęciu jest widoczny od góry, dysk po prawej – z boku.]]

Współczesne techniki obserwacji pozwalają wykrywać wokół pobliskich gwiazd dyski pyłowe, mogące być obiektami analogicznymi do Pasa Kuipera. Można podzielić je na dwie kategorie: rozciągnięte dyski, o średnicach powyżej 50 &nbsp;au, oraz wąskie dyski (jak nasz Pas Kuipera), o średnicach między 20 a 30 &nbsp;au i o stosunkowo wyraźnych granicach. Większość tych dysków jest stosunkowo młoda, choć niektóre (jak przedstawione dwa na zdjęciach z [[Kosmiczny Teleskop Hubble’a|Teleskopu Hubble’a]]) są wystarczająco stare, żeby ustabilizować się w obecnej konfiguracji<ref name="Kalas et al 2006">{{Cytuj pismo | imię = Paul | autor = Kalas | nazwisko2 = Graham | imię2 = James R. | nazwisko3 = Clampin | imię3 = Mark C. | nazwisko4 = Fitzgerald | imię4 = Michael P. | tytuł = First Scattered Light Images of Debris Disks around HD 53143 and HD 139664 | czasopismo = The Astrophysical Journal | wolumin = 637 | strony = L57 | rok = 2006 | doi = 10.1086/500305 | bibcode = 2006ApJ...637L..57K | język = en}}</ref><ref>{{cytuj stronę | url = http://hubblesite.org/newscenter/archive/releases/2006/05/image/a | tytuł = Dusty Planetary Disks Around Two Nearby Stars Resemble Our Kuiper Belt | rok = 2006 | język = en | data dostępu = 2012-04-06}}</ref>. Oprócz tego w widmie 15–20% gwiazd podobnych do Słońca można wykryć nadmiar promieniowania podczerwonego, który może być spowodowany przez niewidoczne bezpośrednio dyski podobne do Pasa Kuipera<ref>{{Cytuj pismo | autor = D.E. Trilling et al | tytuł = Debris Disks around Sun-like Stars | bibcode= 2008ApJ...674.1086T | czasopismo = The Astrophysical Journal | wolumin = 2 | wydanie = 674 | strony = 1086–1105 | rok = 2008 | miesiąc = luty | doi = 10.1086/525514 | język = en | data dostępu = 2012-04-06}}</ref>.