Francis Bacon (filozof): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Puszczanin (dyskusja | edycje) drobne merytoryczne, źródła/przypisy |
Puszczanin (dyskusja | edycje) →Życiorys: tu należy wytłumaczyć, dlaczego Bacon zatytułował swoje dzieło w ten sposób. |
||
Linia 20:
Początkowo zajmował się odnową nauk, jednak jego aspiracje polityczne i światowe były znacznie silniejsze niż naukowe. Studiował w [[Kolegium Trójcy Świętej w Cambridge|Trinity College]] na [[University of Cambridge|Uniwersytecie Cambridge]]. Studiował też nauki dyplomatyczne w Paryżu, potem rozpoczął karierę prawniczą. W 1595 r. został członkiem parlamentu, 9 lat później doradcą prawniczym króla Jakuba I Stuarta, następnie naczelnym prokuratorem państwa, lordem kanclerzem i baronem Verulam, aż w 1621 r. wicehrabią [[St Albans]]. W wyniku oskarżenia go o przekupstwo został uwięziony, a następnie ułaskawiony przez króla. Resztę życia spędził w odosobnieniu, w 1626 r. zaziębił się robiąc eksperymenty na śniegu i zmarł.
Pojawiały się teorie wnoszące, że to on był prawdziwym autorem dzieł [[William Shakespeare|Shakespeare’a]], jednak nie ma na to żadnych dowodów. Do dzisiaj eseje Bacona są uważane za wzór eseju angielskiego{{fakt}}. Usiłował celować w aforystyczne ujęcia myśli.
Głównym dziełem Bacona jest ''[[Novum Organum]]'' (1620){{odn|Asmus|1969|s=158}}. Sam tytuł wskazuje na to, że autor świadomie przeciwstawiał swój sposób pojmowania nauki, metody naukowej, takiemu ich rozumieniu, które legło u podstaw ''[[Organon]]u'' (zbioru prac z zakresu logiki) [[Arystoteles]]a. Innym ważnym utworem Bacona jest jego utopia — ''Nowa Atlantyda'' (1627){{odn|Asmus|1969|s=158}}.
Jego dzieło ''De dignitate et augmentis scientiarum libri ix'' umieszczone zostało w [[Indeks ksiąg zakazanych|index librorum prohibitorum]] dekretem z [[1668]] roku<ref>Index librorum prohibitorum Ssmi D.N. Leonis XIII iussu et auctoritate recognitus et editus : praemittuntur constitutiones apostolicae de examine et prohibitione librorum, Rzym 1900, s. 55.</ref>.
| |||