[[Trzonolinowiec]] ma 1211 [[Kondygnacja|kondygnacji]]{{r|EW}}, na których mieszczą się 44 mieszkania. Budynek powstał na podstawie projektu [[Andrzej Skorupa (konstruktor)|Andrzeja Skorupy]] i [[Jacek Burzyński|Jacka Burzyńskiego]]{{r|EW}}, który został jednak znacznie zmodyfikowany i zubożony między innymi przez zmniejszenie przeszkleń<ref name=":0">Muzeum Architektury we Wrocławiu ul. Bernardyńska 5 50-156 Wrocław, Kolekcja; Oficjalna strona Muzeum Architektury we Wrocławiu w serwisie Facebook.com dnia 19 czerwca 2020 r.</ref>. Jest to jeden z niewielu tego typu budynków w Europie, podstawą jego konstrukcji jest [[żelbet]]owy trzon, przenoszący pionowe obciążenia ściskające na podstawę budynku. Na nim osadzone są [[strop (budownictwo)|stropy]] w postaci kwadratowych platform zawieszonych (w początkowej konfiguracji) na dwunastu stalowych linach. Liny – elementy rozciągane zamocowane są do szczytu trzonu i przenoszą na niego ciężar stropów, są także zakotwione na poziomie parteru dla usztywnienia konstrukcji. Najniższe piętro zawieszone jest nad niezabudowaną przestrzenią wokół trzonu. W przeciwieństwie do tradycyjnych budynków, które budowane są od dołu, trzonolinowiec budowany był od najwyższego piętra. Poszczególne kondygnacje, zbudowane na poziomie parteru z gotowych [[prefabrykat]]ów, podnoszone były przez siłowniki hydrauliczne projektu T. Tenidowskiego{{r|EW}}.
Wisząca na linach konstrukcja została w 1974 roku usztywniona (projekt wzmocnienia trzonolinowca powstał na [[Politechnika Wrocławska|Politechnice Wrocławskiej]]). Liny obudowano betonem, a na parterze wzmocnione stalowymi słupami. Wymienione zostały również ściany osłonowe i wewnętrzne.
