Preskryptywizm (językoznawstwo): Różnice pomiędzy wersjami

Wykluczenie interwencji preskryptywnych poza ramy ścisłej działalności naukowej nie nastąpiło jednak na gruncie wszystkich tradycji lingwistycznych. Na przestrzeni dziejów podejmowano bowiem próby włączenia regulacji normatywnej języka w zakres praktyki językoznawczej{{odn|Vaicekauskienė|2016|s=305}}. Istotnym propagatorem idei purystycznych i preskryptywistycznych było od XIX wieku językoznawstwo czeskie, którego wpływ silnie rzutował na postawy lingwistyczne w krajach Europy Wschodniej i Południowej{{r|vc2}}. [[Karol Janicki]] stwierdza, że tradycja preskryptywizmu zawsze cieszyła się w Polsce silnym ugruntowaniem oraz że promowany model homogeniczności, jedności i czystości języka nie był nigdy wystawiony na otwartą krytykę ze strony językoznawców{{r|mling}}.

Ze szkół językoznawczych swoim szczególnym podejściem do kwestii normatywnych zapisałowyróżniło się na kartach historii [[Praskie Koło Lingwistyczne]], którego przedstawiciele wypracowali teorię kultywacji języka, skupiającą się na funkcjonalnym aspekcie mowyfunkcjonalnym{{odn|Vaicekauskienė|2018|s=339}}. KoncepcjeIch tego stowarzyszeniakoncepcje nie przyjęły się wprawdzie wśród zachodnich kręgów naukowych, skierowanych w stronę opisowości, ale zadomowiłyodegrały siędużą rolę w krajach byłego [[blok wschodni|bloku wschodniego]], gdzie zaczęto sprawować coraz większą kontrolę nad praktyką językową{{odn|Vaicekauskienė|2018|s=339}}. W tym regionie do dziś panują tradycje normatywistyczne, negatywnie nastawione do zróżnicowania językowego{{odn|Vaicekauskienė|2018|s=339}}. Postawa ta ma wyrastać z przekonania, że badanie nieliterackich wariantów języka źle wpływa na stan języka narodowego, przyczyniając się do jego degradacji i degeneracji odczuwanych norm{{r|mling}}. Opisywane tu normatywne poglądy na język pozyskały akceptację w lingwistyce prawie wszystkich krajów bloku socjalistycznego{{r|mling|bk}}. Ponadto w tej części świata utrzymuje się postrzeganie językoznawców jako osób skoncentrowanych na problematyce kodyfikacji językowej, stojących na straży poprawności języka, mimo że znaczna część tutejszych badaczy także dystansuje się od takiego rodzaju działalności, niekiedy podając w wątpliwość jej zasadność naukową i sens praktyczny{{r|markowski|vc}}{{odn|Strelēvica-Ošiņa|2016|s=2}}{{odn|Starčević|2016|s=68}}. [[Karol Janicki]] stwierdza, że tradycja preskryptywizmu zawsze cieszyła się w Polsce silnym ugruntowaniem oraz że promowany model homogeniczności, jedności i czystości języka nie był nigdy wystawiony na otwartą krytykę ze strony językoznawców{{r|mling}}. Postawy preskryptywne bywają spotykaneodnotowano również w innych (także nieeuropejskich) tradycjach językoznawczych, m.in. [[Indonezja|indonezyjskiej]] i [[Japonia|japońskiej]]{{r|Gil|llll}}.