|
|commons =
}}
'''[[Puchar Polski w piłce nożnej mężczyzn|Puchar Polski]] w piłce nożnej mężczyzn 1925/1926''' – historyczna, pierwsza edycja krajowego pucharu, rozgrywana pod nazwą "Puhar PZPN" (obowiązywała wówczas inna pisownia słowa puchar).
<br>Była to jedyna edycja pucharu w międzywojennej Polsce.
{{mapa lokalizacyjna
|mapa = POL
|wariant = 1924
|rozmiar = 280
|podpis = Uczestnicy Pucharu Polski 1926 na szczeblu centralnym.
|punkty mapy =
{{mapa lokalizacyjna/punkt|49°50′N 24°01′E|pozycja=right|opis=[[Sparta Lwów]]}}
{{mapa lokalizacyjna/punkt|52°23′N 16°56′E|pozycja=right|opis=[[Warta Poznań (piłka nożna)|Warta Poznań]]}}
{{mapa lokalizacyjna/punkt|50°04′N 19°56′E|pozycja=bottom|znak=Gold pog.svg|opis=[[Wisła Kraków (piłka nożna)|Wisła Kraków]]}}
{{mapa lokalizacyjna/punkt|51°45′N 19°26′E|pozycja=bottom|opis=[[ŁKS Łódź (piłka nożna)|ŁKS Łódź]]}}
{{mapa lokalizacyjna/punkt|50°18′N 18°57′E|pozycja=top|opis=[[Ruch Chorzów]]}}
{{mapa lokalizacyjna/punkt|50°37′N 26°15′E|pozycja=top|opis=[[Sokół Równe]]}}
{{mapa lokalizacyjna/punkt|53°01′N 18°37′E|pozycja=top|opis=[[TKS Toruń]]}}
{{mapa lokalizacyjna/punkt|52°15′N 21°00′E|pozycja=right|opis={{fb|Warszawianka}}}}
}}
== Przebieg rozgrywek ==
Prace nad przygotowaniem rozgrywek o Puchar Polski rozpoczęto wiosną 1925, a formalnie powołano go do życia 16 września 1925 w [[Kraków|Krakowie]]. Tego dnia bowiem Zarząd PZPN - z prezesem [[Edward Cetnarowski|Edwardem Cetnarowskim]] na czele - zatwierdził jego regulamin. Miał on być przeprowadzony w dwóch fazach. Jesienią 1925 planowano wyłonić zdobywców w poszczególnych okręgach, którzy wiosną 1926 mieli walczyć na szczeblu centralnym o główne trofeum.
Inauguracyjne mecze (I rundy stopnia regionalnego i tym samym Pucharu Polski w ogóle) odbyły się w październiku 1925. Triumfatorami okręgowymi zostały: [[Warszawianka (piłka nożna)|Warszawianka]], [[ŁKS Łódź (piłka nożna)|ŁKS Łódź]], [[Wisła Kraków (piłka nożna)|Wisła Kraków]], [[Warta Poznań (piłka nożna)|Warta Poznań]], [[Ruch Chorzów]], [[Sparta Lwów]], [[TKS Toruń]] i [[Sokół Równe]] (w okręgu [[Wilno|wileńskim]] zwycięzcy nie wyłoniono). [[19 kwietnia]] [[1926]] Zarząd PZPN zatwierdził weryfikację rozgrywek eliminacyjnych, dzieląc dziewięciu uczestników zmagań centralnych na trzy grupy terytorialne i ogłaszając równocześnie terminarz zawodów centralnych, z wieńczącym je finałem planowanym na 25 lipca 1926. Podział na grupy był następujący: grupa A – Lwów, Lublin, Wilno, grupa B – Warszawa, Poznań, Toruń, grupa C – Kraków, Łódź, Śląsk. Trzej zwycięzcy grup mieli utworzyć grupę finałową. Rozgrywki odbywały się dość archaicznym systemem "przegrywający odpada" ale w ramach trzyzespołowych grup, czyli w każdej grupie jedna z drużyn czekała na rywala nie biorąc udziału w grze. O kolejności meczów w grupach decydowało losowanie.
Zwycięzcami poszczególnych grup zostały drużyny Warty Poznań, Sparty Lwów i Wisły Kraków (która otrzymała wolny los i awansowała bez gry bezpośrednio do finału). Z powodu protestu jaki wniosła Warta po pierwszym meczu z TKS Toruń powtórka tego spotkania odbyła się dopiero 25 lipca, dlatego rozgrywki grupy finałowej rozpoczęły się z opóźnieniem. W pierwszej rundzie grupy finałowej los skojarzył drużynę poznańską ze Spartą Lwów. Warta zagrała bez reprezentantów Polski: Stalińskiego, Kosickiego, Przybysza i Fliegera, którzy zostali powołani na mecz z Finlandią (odbywał się w Poznaniu tego samego dnia). W obronie „zielonych” zagrał za to Sell, a na pozycji środkowego napastnika wystąpił młody Leon Ratajczak z trzeciej drużyny Warty, znany później pod nazwiskiem Radojewski. Po zaciętym meczu lepsi o jedno trafienie okazali się piłkarze Sparty.
Pojedynku finałowego nie udało przeprowadzić się we wcześniej ustalonym terminie. Ostatecznie doszedł on do skutku 5 września 1926. O godzinie 15.30 w obecności ok. 1.500 widzów arbiter główny krakowianin Andrzej Rutkowski wyprowadził na murawę [[Stadion Wisły Kraków (1922)|stadionu Wisły]] w Krakowie jedenastki miejscowej Wisły i Sparty Lwów. Wielką sensacją był awans do finału tej drugiej, wówczas B-klasowej drużyny, która m.in. w półfinale ograła 1:0 [[poznań]]ską Wartę. Różnicy nie było jednak widać na boisku. W 12 minucie – po celnym strzale z rzutu karnego – [[Władysław Kowalski (piłkarz)|Władysław Kowalski]] uzyskał premierowego gola, a w 32 minucie goście wyrównali (Dmytrow). Remis utrzymywał się do 89 minuty. Na 23 sekundy przed końcowym gwizdkiem, bramkę na wagę końcowego sukcesu ''Białej Gwiazdy'' zdobył [[Henryk Reyman]].
Była to pierwsza i – jak się później okazało – ostatnia edycja krajowego Pucharu w [[II Rzeczpospolita|międzywojennej Polsce]]. Rodzime kluby nie były zbytnio zainteresowane rywalizacją w dodatkowych rozgrywkach, a sprawą priorytetową i tak pozostawały dla nich [[Polskie nieligowe rozgrywki w piłce nożnej|zmagania o mistrzostwo kraju]] (dodatkowo w owym czasie zaczęła powstawać [[I liga polska w piłce nożnej|liga]]). Najdobitniej podejście czołowych drużyn do PP obrazowała sytuacja w okręgu [[Lwów|lwowskim]]. Zdecydowanie najsilniejsze: [[Pogoń Lwów (piłka nożna)|Pogoń]], [[Czarni Lwów|Czarni]], [[Lechia Lwów|Lechia]] i [[Hasmonea Lwów|Hasmonea]] odpadły już na szczeblu regionalnym, a do fazy centralnej zakwalifikowała się drugorzędna Sparta. Toteż władze PZPN, po konsultacjach z przedstawicielami klubów, postanowiły na czas nieokreślony zaprzestać organizowania PP.
== Dokumentacja rozgrywek ==
| 