Napoleon Bonaparte: Różnice pomiędzy wersjami

 

W styczniu 1779 został zapisany do seminarium duchownego w [[Autun]], gdzie przez trzy miesiące uczył się [[Język francuski|języka francuskiego]]. Rektor seminarium, ksiądz Chardon wspominał go jako poważnego i zamyślonego. Nie nauczył się jednak poprawnej wymowy francuskiej i mówił z korsykańskim akcentem. Dzięki protekcji [[Gubernatorzy Korsyki|gubernatora Korsyki]], 23 kwietnia 1779 roku został przyjęty do szkoły wojskowej w [[Brienne-le-Château]]{{odn|Dumas|2001|s=2}}. Był jednym z pięćdziesięciu królewskich stypendystów – na łączną liczbę stu dziesięciu uczniów. Wykładane przedmioty to między innymi matematyka, łacina, francuski, niemiecki, historia, geografia, fizyka, budowa fortyfikacji, uzbrojenie, szermierka, taniec i muzyka. Tam zyskał opinię samotnika, który wolał naukę od towarzystwa lepiej sytuowanych kolegów. Jego ulubionym zajęciem było czytanie książek. Często zaszywał się w bibliotece i studiował dzieła [[Polibiusz]]a, Plutarcha, Flawiusza Arriana i Kwintusa Rufusa<ref>{{Cytuj |autor = Andrew Roberts |rozdział = Korsyka |tytuł = Napoleon Wielki, s. 12 |data = 2014}}</ref>. Od 1784 kontynuował naukę w l’École Militaire w [[Paryż]]u. Po zakończeniu nauki w 1786 ze stopniem [[podporucznik]]a został przydzielony do służby w [[artyleria|artylerii]]. Po śmierci ojca, w wieku 16 lat zajął się bratem [[Ludwik Bonaparte|Ludwikiem]], który odtąd z nim mieszkał w różnych koszarach i pobierał od niego nauki.

 

=== Oblężenie Tulonu ===