Ekspedycja Franklina (1845): Różnice pomiędzy wersjami

W 1992 roku zespół archeologów i antropologów sądowych zidentyfikował miejsce oznaczone „NgLj-2” na zachodnim wybrzeżu Wyspy Króla Williama. Miejsce odpowiada opisowi miejsca znalezienia łodzi przez wyprawę McClintocka. Wykopaliska pozwoliły odkryć prawie 400 kości i ich fragmentów oraz artefakty, od kawałków glinianych fajek po guziki i mosiężne okucia. Badania tych kości przez Anne Keenleyside, kryminolożkękryminologa ekspedycji, wykazały podwyższony poziom ołowiu i wiele nacięć „odpowiadających odcinaniu mięsa”. Na podstawie tych badań ogólnie zaakceptowano, że przynajmniej niektóre grupy ludzi Franklina w ostateczności uciekły się do kanibalizmu{{r|Keenleyside}}. Badanie opublikowane w „International Journal of Osteoarchaeology” wykazało, że oprócz śladów odcinania mięsa, 35 kości miało oznaki pękania i wygładzania o garnek, które występują, gdy końcówki kości gotowanych we wrzącej wodzie ocierają się o garnek, w którym są umieszczane, co zwykle występuje w końcowym stadium kanibalizmu, kiedy wygłodzeni ludzie wydobywają [[szpik kostny]], aby uzyskać ostatnie dostępne resztki wartości odżywczych{{r|MaysBeattie2016}}.