Święte Przymierze: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Himislav12 (dyskusja | edycje) m drobne techniczne |
→Historia: usunięcie powtórzenia słowa "się" Znaczniki: Wycofane VisualEditor |
||
Linia 13:
Deklarowanym celem Świętego Przymierza była promocja zasad chrześcijańskich w polityce zagranicznej i wewnętrznej państw. W praktyce cel ten przekładał się na obronę [[legitymizm]]u i dążenie do [[równowaga sił|równowagi sił]] pomiędzy [[Mocarstwo|mocarstwami]]<ref>M. Sczaniecki, ''Powszechna historia państwa i prawa'', opr. K. Sójka-Zielińska, wyd. 9, LexisNexis, Warszawa 2003,s. 363.</ref>.
Podpisania aktu Świętego Przymierza odmówili: papież [[Pius VII]] i [[regent]] [[Wielka Brytania|Wielkiej Brytanii]] – [[Jerzy IV Hanowerski|książę Jerzy]], aprobując jednak zawarte w nim zasady. Zasad Świętego Przymierza nie zaakceptowało też [[Imperium osmańskie]]. Sygnatariusze zobowiązali
Potocznie nazwą Święte Przymierze określano państwa założycielskie, których porozumienie wzmocniła obawa przed polskim ruchem niepodległościowym. W 1820, obradujący w [[Opawa|Opawie]], [[Kongres opawski|II kongres Świętego Przymierza]] zobowiązał uczestników do zwalczania dążenia do reform konstytucyjnych w swych krajach. W 1821 kongres w [[Lublana|Lublanie]] upoważnił Austrię do obalenia rządu liberalnego w [[Neapol]]u<ref name="Przymierze, 2004" /><ref>M. Żywczyński, ''Historia powszechna 1789-1870'', wyd. 8, Warszawa 1997, s. 247.</ref>. Zapadłe w 1815 postanowienia satysfakcjonowały koronowane głowy, arystokrację, elitę burżuazji. Budziły równocześnie wrogość społeczeństw, lekceważyły bowiem polityczne i narodowe dążenia rozbudzone w epoce [[rewolucja francuska|rewolucji]] i [[Napoleon Bonaparte|Napoleona]]. Stąd też większa część XIX wieku upłynęła Europejczykom pod znakiem walki z duchem kongresu wiedeńskiego.
| |||