Międzynarodowy Trybunał Wojskowy w Norymberdze: Różnice pomiędzy wersjami

 

== Przygotowania i charakter ==

 

Proces norymberski był legalny, oparty na prawie narodów, choć prowadzony zgodnie z procedurą anglosaską. Początkowo przedstawiciele „zwycięskich” mocarstw nie potrafili zgodzić się nie tylko co do charakteru procesu, ale ogólnie odnośnie do jego celowości. Związek Radziecki chciał procesu oraz surowego ukarania sprawców<ref>J. Heydecker, J. Leeb: ''Trzecia Rzesza w świetle Norymbergi. Bilans tysiąca lat'', Warszawa 1979. S. 105.</ref>. Francja i Wielka Brytania były niechętne procesowi i wysunęły nawet tzw. „Plan Napoleona”, według którego zbrodniarze mieli być wygnani na samotną wyspę (tak jak w przeszłości [[Napoleon Bonaparte]] na [[Wyspa Świętej Heleny|wyspę św. Heleny]]). Z kolei Stany Zjednoczone opowiadały się za prowadzeniem procesu. Wspólne stanowisko pomógł wypracować sędzia amerykańskiego Sądu Najwyższego, [[Robert Houghwout Jackson]], który podjął się misji zleconej przez prezydenta Stanów Zjednoczonych [[Harry Truman|Harry’ego Trumana]]. Ostateczne decyzje podjęto na konferencji w Londynie, trwającej od 26 czerwca 1945&nbsp;r. Pomimo początkowej rozbieżności zdań, ustalono, że przedmiotem procesu będą naruszenia aktów prawa międzynarodowego, które zostały wyraźnie określone w statucie trybunału. Na konferencji londyńskiej 8 sierpnia 1945&nbsp;r. opracowano kartę (zwaną ''London Charter'' lub ''Nuremberg Charter'') podpisaną przez cztery wielkie mocarstwa (Stany Zjednoczone, Francję, Wielką Brytanię i Związek Radziecki), w której uzgodniono kwestie sporne oraz powołano do życia Międzynarodowy Trybunał Wojskowy<ref>{{cytuj książkę |nazwisko = Spitz |imię = Vivien |autor link = |tytuł = Doktorzy z piekła rodem. Przerażające świadectwo nazistowskich eksperymentów na ludziach |wydawca = Replika |miejsce = |rok = 2009 |strony = 54 |isbn = 978-83-60383-84-1}}</ref>.