Jan Maniecki (rolnik): Różnice pomiędzy wersjami

|pseudonim = Marian JózińskiJóźwiński

'''Jan Maniecki''', [[Pseudonim|ps.]] „Marian Józiński”Jóźwiński”{{odn|Dz. Pers. MSWojsk.|loc=Nr 3 z 29 stycznia 1929, s. 46}} (ur. [[2 grudnia]] [[1895]] w [[Brzączowice|Brzączowicach]], zm. po [[21 stycznia]] [[1945]] w [[Dobczyce|Dobczycach]]) – polski rolnik, [[sierżant]] rezerwy [[Wojsko Polskie (II RP)|Wojska Polskiego]], działacz niepodległościowy, [[Kawalerowie Virtuti Militari 1914–1921|kawaler Orderu Virtuti Militari]].

16 sierpnia 1914 wstąpił do [[Legiony Polskie (1914–1918)|Legionów Polskich]]{{odn|Kolekcja|loc=s. 3, 4}}. Walczył w szeregach 1. kompanii [[3 Pułk Piechoty (LP)|3 pułku piechoty]]{{odn|Kolekcja|loc=s. 3, 4}}. W 1916 został ranny pod [[Ridkiwci|Rarańczą]]{{odn|Kolekcja|loc=s. 2}}. 28 marca 1917 został wymieniony we wniosku na odznaczenie austriackim [[Krzyż Wojskowy Karola|Krzyżem Wojskowym Karola]]{{r|p1}}. Po [[Bitwa pod Kaniowem|bitwie pod Kaniowem]] (11 maja 1918) wstąpił do [[Polska Organizacja Wojskowa|Polskiej Organizacji Wojskowej]]{{odn|Kolekcja|loc=s. 4}}. W listopadzie 1918 wstąpił do 1 batalionu strzelców Wojska Polskiego w Krakowie i w jego szeregach walczył na [[Wojna polsko-ukraińska|wojnie z Ukraińcami]]{{odn|Kolekcja|loc=s. 1, 4}}. W maju 1919 z całym batalionem został wcielony do [[18 Pułk Piechoty (II RP)|18 pułku piechoty]]{{odn|Kolekcja|loc=s. 4}}. Z tym oddziałem walczył na [[Wojna polsko-bolszewicka|wojnie z bolszewikami]]{{odn|Kolekcja|loc=s. 4}}. 28 sierpnia 1920 podporucznik Stanisław Baster, dowódca 10. kompanii 18 pp we wniosku na odznaczenie sierżanta „Mariana Józińskiego” Orderem Virtuti Militari napisał: „w czasie wszystkich bitew znad Berezyny odznaczał się szczególną odwagą, nie tracąc ducha i zimnej krwi i przez dłuższy czas z powodu braku oficerów dowodził 10. kompanią. W czasie bitwy pod [[Bubel-Granna|Grannem]] na północ od [[Janów Podlaski|Janowa nad Bugiem]] dnia 1 sierpnia 1920, gdy bolszewicy przeszli do kontrataku sierżant JózińskiJóźwiński Marian jako dowódca plutonu pomimo, że niektóre nasze oddziały zaczęły się cofać z powodu silnego naporu nieprzyjacielskiego, wytrwał na swojej pozycji odpierając atak nieprzyjaciela przez co przyczynił się do utrzymania naszej linii. W bitwie tej ranny w obydwie nogi nie upadł na duchu i oddawszy dowództwo plutonu swemu zastępcy, zachęcając żołnierzy do wytrzymania swojej pozycji został wyniesiony z pola bitwy przez sanitariuszy”{{odn|Kolekcja|loc=s. 5, 6}}.