Marcin Luter: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Znaczniki: Anulowanie edycji Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej) Zaawansowana edycja mobilna |
Anulowanie wersji 72885540 autorstwa Sze01 (dyskusja) - nieuzasadnione anulowanie wprowadzonych zgodnie z zasadami zmian Znaczniki: Anulowanie edycji Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej) Zaawansowana edycja mobilna |
||
Linia 251:
Katolicki obraz Lutra ewoluował na przestrzeni wieków, od zdecydowanie negatywnego, po akceptację wielu jego teologicznych postulatów przez środowiska modernistyczne{{odn|Jaskóła|2018|s=58}}. W okresie poreformacyjnym stosunek katolików do Lutra był zdecydowanie negatywny, rodził się on w atmosferze sporów z protestantyzmem. Przedstawiano go jako łotra, burzyciela, buntownika{{odn|Jaskóła|2018|s=45–47}}. Ten obraz przetrwał do końca XVIII wieku{{odn|Jaskóła|2018|s=47}}. Bazowano wtedy na biografii [[Jan Kochleusz|Jana Kochleusza]]. Jedną z metod Kochleusza było wynajdywanie sprzeczności w pismach Lutra. Nowe próby spojrzenia na Lutra podjęto w końcu XIX wieku. Katoliccy badacze odeszli od opinii Kochleusza, a zaczęli sięgać do pism Lutra{{odn|Palion|2018|s=144}}. Heinrich Denifle twierdził, że działalność Lutra była zasłoną dla jego niemoralnego stylu życia{{odn|Jaskóła|2018|s=47–48}}. Hartmann Grisar twierdził, że Luter nie był upadłym człowiekiem, lecz psychicznie labilnym{{odn|Jaskóła|2018|s=48}}. Franz Kiefel upatruje przyczyn reformacji w nadużyciach Kościoła. Wyraża nawet podziw dla religijności Lutra i jego talentu pisarskiego{{odn|Jaskóła|2018|s=48}}. [[Joseph Lortz]] nie widział w Lutrze buntownika, lecz kogoś, kto chciał odnowić Kościół. Jego czyn reformacyjny był rezultatem jego osobistych doświadczeń religijnych. Jego zdaniem Luter zwrócił się przeciwko katolicyzmowi, który nie był w pełni katolicki. W ówczesnej teologii istniało zamieszanie i zagubienie. Według Lortza ówczesna teologia w sposób heretycki fałszowała wiele prawd katolickich. Jednocześnie zarzucił Lutrowi zacietrzewienie i izolowanie [[Listy Pawła|Listów Pawła]] od pozostałych ksiąg biblijnych{{odn|Jaskóła|2018|s=48–49}}<ref>{{Cytuj książkę |nazwisko = Lortz |imię = Joseph |tytuł = Die Reformation in Deutschland |url = https://archive.org/details/diereformationin0000lort/page/68/mode/2up?view=theater |wydawca = Herder |miejsce = Freiburg |rok = 1962 |wydanie = 4 |strony = 69–138}}</ref>.
W XX wieku część teologów katolickich rehabilitowało Lutra (m.in. [[Hans Küng]]){{odn|Jaskóła|2018|s=50}}. Thomas Sartory zauważył, że Luter nie był systematykiem, a kerygmatykiem, którego interesował człowiek stojący przed Bogiem{{odn|Jaskóła|2018|s=50}}. Na II soborze watykańskim przyznano Lutrowi rację w pewnych kwestiach, uznano Pismo Święte jako niekwestionowaną normę wiary. Przypomniano także prawdę o potrzebie nieustannego reformowania Kościoła{{odn|Jaskóła|2018|s=58}}. [[Louis Bouyer]] w swoich pismach wykazywał, że zasady reformacji: sola gratia, sola fides i sola Scriptura nie były reformacyjną innowacją, można je znaleźć na soborach, synodach i w pismach największych scholastyków. Nauka o usprawiedliwieniu w Chrystusie przez samą wiarę jest całkowicie zgodna z tradycją katolicką. Katolicy powinni przylgnąć do tej nauki, traktując ją jako cenne katolickie bogactwo{{odn|Jaskóła|2018|s=51}}. [[Jan Paweł II]] w 500-letnią rocznicę urodzin Lutra zalecił rozważenie skutków reformacji w prawdzie i miłości chrześcijańskiej. Celem badań historycznych ma być uzyskanie właściwego obrazu Lutra, pozbawionego uprzedzeń. „Nie powinniśmy ulegać pokusie, by stawać się sędziami historii”{{odn|Jaskóła|2018|s=52–53}}. [[Benedykt XVI]] w 2011 roku na spotkaniu z Radą Kościoła Ewangelickiego w Niemczech w Erfurcie powiedział, że myśl Lutra i jego duchowość były całkowicie chrystocentryczne{{odn|Jaskóła|2018|s=56}}. W dobie sekularyzacji należy „wierzyć głębiej i żywiej” i właśnie Luter według Benedykta XVI jest wzorem takiej wiary{{odn|Jaskóła|2018|s=57}}.
== Pomnik ==
| |||