Bitwa o Monte Cassino: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Usunięcie odwołania do pliku BattlePlan1.jpg, ponieważ użytkownik Masur skasował go z Commons |
17 maja wieczorem w jednej z kompanii niemieckich na Monte Cassino pozostało tylko trzech ludzi zdolnych do walki. M. Parker s. 362 Znacznik: Wycofane |
||
Linia 215:
Drugi atak przyniósł przełom na polskim odcinku: zdobyto i utrzymano „Widmo”, „593”, „Monte Castellone” i „Massa Albaneta”. Pod koniec 17 maja Polacy przełamali północny skraj pierścienia obronnego, opanowując Colle San Angelo{{odn|Kochanski|2013|s=505}}. W tej ostatniej fazie bitwy kluczowymi działaniami – dla osiągnięcia ostatecznego zwycięstwa na linii Gustawa – było przekroczenie rzeki Rapido u jej ujścia do rzeki Liri przez XIII Korpus brytyjski (co związało resztę niemieckich rezerw){{odn|Parker|2005|s=327}} i oskrzydlające przełamanie 14 maja linii obronnych przez francuskie kolonialne siły [[Maroko|marokańskie]] i [[Algieria|algierskie]]{{odn|Parker|2005|s=358}} (określane jako przełomowy sukces dla otwarcia drogi do Rzymu i sytuacji strategicznej<ref>{{Cytuj stronę |url = http://books.stonebooks.com/reviews/990909.shtml |tytuł = The Moroccan Goums: Tribal Warriors in a Modern War |autor = Bimberg, Edward L |data = 1999 |opublikowany = Westport, CT: Greenwood Press |data dostępu = 2022-01-23}}</ref>). Jednak zajęcie nawet całego miasta [[Cassino]], w dolinie rzeki Liri, nie miało decydującego wpływu na przebieg bitwy do momentu, kiedy masyw Monte Cassino pozostawał w rękach niemieckich<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko = Wawer | imię = Zbigniew | autor link = Zbigniew Wawer | tytuł = Monte Cassino. Walki 2 Korpusu Polskiego | wydawca = Bellona | miejsce = Warszawa | rok = 2009 | strony = 144 | isbn = 978-83-11-11519-4 }}</ref>.
Te dwa uderzenia – przy polskim parciu od północy grożącym odcięciem części wojsk niemieckich – doprowadziły do wycofania się Niemców na odległą o około 15 kilometrów [[linia Hitlera|linię Hitlera]]. Skoordynowane natarcie zmusiło nieprzyjaciela do zmasowanego wysiłku na obrzeżach doliny rzeki Liri, a tym samym do osłabienia jego parcia na [[Operacja Shingle|przyczółek pod Anzio]]. Te działania pozwoliły na podjęcie działań zmierzających do pogłębienia przyczółka, co nastąpiło 23 maja, równolegle z głównym atakiem sił sprzymierzonych na linię Hitlera<ref group=uwaga>Zwaną też linią Sengera.</ref>. 17 maja wieczorem w jednej z kompanii niemieckich na Monte Cassino pozostało tylko trzech ludzi zdolnych do walki{{odn|Parker|2005|s=362}}. Niemiecka 1 Dywizja Pancerno-Spadochronowa po całodobowych walkach otrzymała rozkaz wycofania się{{odn|Parker|2005|s=362}}.
Polacy przechwycili meldunek niemiecki o wycofaniu się z klasztoru. Nakazano artylerii ostrzeliwać drogi odwrotu nieprzyjaciela. W nocy 17/18 maja 1944 Niemcy opuścili klasztor, obawiając się okrążenia{{odn|Parker|2005|s=363}}. Około stu spadochroniarzy niemieckich ruszyło na południe z klasztoru{{odn|Parker|2005|s=362}}, woląc poddać się Brytyjczykom zamiast Polakom{{odn|Parker|2005|s=362–363}}. Osłaniani byli od tyłu przez niewielką grupę spadochroniarzy{{odn|Parker|2005|s=362}}. Kilkudziesięciu Niemców posuwało się pod ostrzałem w kierunku Monte Cairo{{odn|Parker|2005|s=363}}.
| |||
