Pe-8: Różnice pomiędzy wersjami

'''Pe-8''' ([[język rosyjski|ros.]] Пе-8), wcześniej TB-7 i ANT-42 (ros. Петляков Пе-8, Тяжёлыи Бомбардировщик ТБ-7 i АНТ-42) – [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|radzieckisowiecki]] ciężki [[samolot bombowy]] dalekiego zasięgu z okresu [[II wojna światowa|II wojny światowej]].

W styczniu 1935 pojawiły się znacznie realniejsze wymagania techniczno-taktyczne. Prędkość maksymalna w granicach 330–350 km/h, pułap przelotowy 4000 m, udźwig 2000 kg, a zasięg 4600 km. Do obrony miały być użyte szybkostrzelne działka lotnicze na wysuwanych stanowiskach. Zgodnie z tymi wymaganiami projektowano nowy bombowiec który był zaawansowanym rozwinięciem ciężkiego bombowca [[TB-3]] i miał zbliżone wymiary. Był to czterosilnikowy [[średniopłat]] z dość cienkim kadłubem i „garbem”, gdzie mieściła się kabina pilotów. Za nią był dodatkowy występ, gdzie mieściła się grzbietowa wieżyczka strzelecka. Przemysłowe opanowanie produkcji samolotu ANT-42 było ogromnym krokiem naprzód dla radzieckiegosowieckiego przemysłu lotniczego ze względu na stosowanie nowych materiałów, technologii i osprzętu. Dotyczyło to w szczególność wprowadzenia technologii gładkiego metalowego poszycia nitowanego, wciąganego podwozia i zamkniętej kabiny załogi.

W styczniu 1942 roku Petlakow zginął w katastrofie bombowca nurkującego Pe-2, którym leciał na delegację do Moskwy. By uczcić zmarłego konstruktora nazwę samolotu TB-7 zmieniono na Pe-8. Było to zresztą zgodne z trwającą w radzieckimsowieckim lotnictwie zmianą oznaczeń sprzętu latającego. Samoloty, zamiast oznaczeń informujących o ich przeznaczeniu, otrzymywały nazwy złożone m.in. z pierwszych liter nazwisk konstruktorów (np. PS-84 stał się [[Li-2]], U-2 stał się [[Po-2]], a I-26 stał się [[Jak-1|Jakiem-1]]).

W pierwszych dniach [[front wschodni (II wojna światowa)|wojny niemiecko-radzieckiejsowieckiej]] nie brały udziału w walkach. Zostały rozproszone na kilku lotniskach w rejonie [[Kijów|Kijowa]], gdzie były jednak bombardowane przez [[Luftwaffe]]. Kilka zostało zniszczonych (najprawdopodobniej nie więcej, niż cztery), a kilka uszkodzonych{{odn|Masłow|2009|s=48, 52}}.

Ciężkie bombowce TB-7, razem z bombowcami [[Jer-2]], weszły później w skład nowo formowanej 81. Dywizji Lotniczej. Jej dowódcą został lotnik polarny – [[Bohater Związku Radzieckiego|Bohater Związku sowieckiego]] pułkownik [[Michaił Wodopjanow]]. Utworzyły one 432. Pułk Bombowców Dalekiego Zasięgu (432. DBAP) tej dywizji{{odn|Masłow|2009|s=52}}. W jego składzie znalazły się 24 samoloty{{odn|Masłow|2009|s=52}}.

22 lipca 1941 [[Luftwaffe]] dokonało pierwszego nocnego bombardowania [[Moskwa|Moskwy]]. W odpowiedzi [[Józef Stalin|Stalin]] wydał 8 sierpnia rozkaz dokonania nalotu na Berlin{{odn|Masłow|2009|s=53–56}}. W akcji, która odbyła się w nocy z 10 na 11 sierpnia 1941, wzięły udział samoloty z 81 Dywizji Lotniczej, startujące z [[Puszkin (miasto)|Puszkina]] pod [[Petersburg|Leningradem]] (ok. 2700 km w prostej linii){{odn|Masłow|2009|s=53–56}}. Do lotu bojowego dopuszczono 10 TB-7 oraz 16 Jer-2. Z powodu awarii i zbyt wielkiego obciążenia bombami, wystartowało jedynie 8 TB-7 i 3 Jer-2{{odn|Masłow|2009|s=53–56}}. Spośród nich 3 TB-7 i 2 Jer-2 doleciały nad Berlin i dokonały bombardowania, ponadto jeden TB-7 zbombardował dworzec w [[Lębork]]u{{odn|Masłow|2009|s=53–56}}. Z powrotem na lotnisko powrócił jeden TB-7, a dwa lądowały gdzie indziej; pozostałe rozbiły się (jeden tuż po starcie){{odn|Masłow|2009|s=53–56}}. Przyczyną tak wielkich strat były pomyłki radzieckiejsowieckiej artylerii przeciwlotniczej oraz lotnictwa myśliwskiego, które brało nieznane sobie samoloty za wrogie{{odn|Masłow|2009|s=53–56}}. Wyniki nalotu zostały ocenione negatywnie. Winą za to obarczono dowódcę dywizji [[Michaił Wodopjanow|Wodopjanowa]]. Został on pozbawiony dowództwa i w stopniu kombryga (pułkownika) latał jako zwykły pilot{{odn|Masłow|2009|s=62}}.