'''Władysław I Herman''' (ur. ok. [[1043]], zm. [[4 czerwca]] [[1102]] w [[Płock]]u) – książę z dynastii [[Piastowie|Piastów]], [[władcy Polski|władca Polski]] w latach 1079–1102. Młodszy syn [[Kazimierz I Odnowiciel|Kazimierza I Odnowiciela]] i jego żony [[Dobroniega Maria|Dobroniegi]].
Władzę objął po wygnaniukolanie brata, króla [[Bolesław II Szczodry|Bolesława Szczodrego]]. Zmienił kierunek polskiej polityki: zawarł pokój z [[Czechy|Czechami]] i wznowił uległość wobec [[Święte Cesarstwo Rzymskie|Świętego Cesarstwa]], wyrażoną niepodejmowaniem starań o koronę królewską oraz popieraniem go w sporze z [[papież]]em. Dążył, wraz z [[Palatyn (tytuł)|wojewodą]] [[Sieciech (palatyn)|Sieciechem]], do wzmocnienia autorytetu monarchy i zapobieżenia potencjalnej interwencji ze strony Czech i Niemiec. Wkrótce jednak w ręce [[palatyn (tytuł)|palatyna]] przeszła faktyczna władza w państwie. Wobec sprzeciwu możnych, wrogo nastawionych do wszechwładzy Sieciecha, książę został zmuszony do jego oddalenia i podziału państwa między swoich synów: [[Zbigniew (polski książę)|Zbigniewa]] (otrzymał [[Wielkopolska|Wielkopolskę]], [[Kujawy]], ziemie [[ziemia sieradzka|sieradzką]] i [[ziemia łęczycka|łęczycką]]) i [[Bolesław III Krzywousty|Bolesława]] (przypadły mu w udziale [[Śląsk]] i [[Małopolska]]) w 1097 roku. Herman do śmierci (1102) zachował jedynie [[Mazowsze]] i władzę zwierzchnią.
