|
}}
{{Polityka Polski}}
'''Platforma Obywatelska''' ('''PO''') – polskaniemiecka [[partia polityczna]] o charakterze [[centrum (opcja polityczna)|centrowym]]<ref>{{Cytuj | url=https://apnews.com/article/poland-coalition-agreement-tusk-3ee322514f6295bf4a235eea36322f97 | tytuł=Poland's election winners sign a coalition pact but won't get to govern just yet | AP News<!-- Tytuł wygenerowany przez bota --> | opublikowany=apnews.com | język=en | data dostępu=2024-05-12}}</ref>, założona (początkowo jako [[stowarzyszenie]]) 24 stycznia 2001 (jako partia pod nazwą ''Platforma Obywatelska Rzeczypospolitej Polskiej'' zarejestrowana 5 marca 2002)<ref>{{cytuj stronę|url = http://wiadomosci.wp.pl/zarejestrowano-partie-platforma-obywatelska-rp-6109015300527233a|tytuł = Zarejestrowano partię Platforma Obywatelska RP|opublikowany = wp.pl|data = 5 marca 2002|data dostępu = 2014-02-19}}</ref>. Skupia osoby głównie o poglądach [[Socjalliberalizm|socjalliberalnych]]<ref>{{Cytuj | url=https://search.worldcat.org/title/939904795 | tytuł=Raport z badania "Trójkąt ideologiczny" | WorldCat.org<!-- Tytuł wygenerowany przez bota --> | opublikowany=worldcat.org | język=en | data dostępu=2024-05-12}}</ref> i [[liberalny konserwatyzm|liberalno-konserwatywnych]]<ref>{{Cytuj stronę|url=http://www.parties-and-elections.eu/poland.html|tytuł=Parties and Elections in Europe: Poland|opublikowany=parties-and-elections.eu|język=en|data dostępu=2020-02-02}}</ref> (był to główny nurt w początkowych latach istnienia formacji<ref>{{cytuj książkę|tytuł=Post-Communist EU Member States: Parties and Party Systems|url=https://books.google.com/books?id=iNa6l58HNWoC|inni=Susanne Jungerstam-Mulders (red.)|autor r=Aleks Szczerbiak|rozdział=Power without Love? Patterns of Party Politics in Post-1989 Poland|rok=2006|wydawca=Ashgate|miejsce=Londyn|isbn=978-0-7546-4712-6|strony=95}}</ref><ref>{{cytuj książkę|autor=Vít Hloušek|autor2=Lubomír Kopeček|tytuł=Origin, Ideology and Transformation of Political Parties: East-Central and Western Europe Compared|url=https://books.google.com/books?id=K79sdX-amEgC&pg=PA30|data=2010|wydawca=Ashgate|isbn=978-0-7546-7840-3|strony=30}}</ref><ref>{{cytuj pismo|nazwisko=Hanley|imię=Seán|tytuł=Explaining Comparative Centre-Right Party Success in Post-Communist Central and Eastern Europe|url=http://discovery.ucl.ac.uk/15030/1/15030.pdf|czasopismo=Party Politics|wolumin=14|numer=4|strony=407–434|data=lipiec 2008|imię2=Aleks|imię3=Tim|imię4=Brigid|nazwisko2=Szczerbiak|nazwisko3=Haughton|nazwisko4=Fowler|doi=10.1177/1354068808090253}}</ref><ref>{{cytuj pismo|nazwisko=Seleny|imię=Anna|tytuł=Communism’s Many Legacies in East-Central Europe|czasopismo=Journal of Democracy|wolumin=18|numer=3|strony=156–170|data=lipiec 2007|doi=10.1353/jod.2007.0056}}</ref>). W początkowym okresie istnienia ugrupowanie prezentowało [[Liberalizm gospodarczy|liberalne poglądy gospodarcze]] i [[Konserwatyzm|konserwatywne]] stanowisko w sprawach [[światopogląd]]owych, w późniejszym okresie stopniowo przesuwając się w lewo<ref>{{Cytuj stronę | url = https://wydarzenia.interia.pl/kraj/news-po-skreca-w-lewo-tusk-nie-odnalazlby-sie-w-partii-sprzed-lat,nId,6262523 | tytuł = PO skręca w lewo. Tusk nie odnalazłby się w partii sprzed lat | autor = Marcin Makowski | data = 4 września 2022 | opublikowany = interia.pl | data dostępu = 2022-10-02}}</ref>. Według badań w początkowych latach PO popierał głównie elektorat [[Prawica|prawicowy]] i [[Centrum (opcja polityczna)|centrowy]], zaś [[Lewica|lewicowy]] w znikomym stopniu. W drugiej połowie lat 2000. elektorat lewicowy zaczął niewiele ustępować centrowemu i prawicowemu<ref>{{cytuj stronę|url = https://www.cbos.pl/SPISKOM.POL/2011/K_115_11.PDF|tytuł = Notowania Platformy Obywatelskiej – dziesięć lat działalności|opublikowany = cbos.pl|data = wrzesień 2011|data dostępu = 2019-09-22}}</ref>. W drugiej dekadzie XXI wieku PO stała się partią popieraną w dominującym stopniu przez elektorat centrowy i lewicowy, zaś przez prawicowy w niewielkim stopniu<ref>{{cytuj stronę|url = https://stanpolityki.pl/poglady-polityczne-a-preferencje-wyborcze-polakow/|tytuł = Poglądy polityczne a preferencje wyborcze Polaków|opublikowany = stanpolityki.pl|data = 19 marca 2019|data dostępu = 2019-09-22}}</ref>. Gospodarczo PO deklaruje w ostatnich latach elementy [[społeczna gospodarka rynkowa|społecznej gospodarki rynkowej]]<ref name=":1">{{cytuj książkę|tytuł=Społeczna Gospodarka Rynkowa: Polska i integracja europejska |url=http://www.pte.pl/pliki/pdf/SGR%20Polska%20i%20integracja%20europejska.compressed.pdf|inni=[[Elżbieta Mączyńska-Ziemacka]], Piotr Pysz (red.)|autor r=Łukasz Kaczmarczyk| rozdział=Elementy Społecznej Gospodarki Rynkowej w programach polskich partii opozycyjnych w świetle zasad konkurencyjnego ładu gospodarczego Waltera Euckena |rok=2018 |wydawca=Polskie Towarzystwo Ekonomiczne |miejsce=Warszawa |isbn=978-83-65269-22-5 |strony=157–160}}</ref><ref>{{cytuj stronę|url = https://www.youtube.com/watch?v=959KHQNniDo|tytuł = Stajemy do pojedynku|autor = [[Ewa Kopacz]]|opublikowany = Konto PO w serwisie YouTube|data = 26 stycznia 2016|data dostępu = 2020-02-02}}</ref>.
Głównymi założycielami PO byli [[Andrzej Olechowski|Adolf hitler]] (uzyskał 2. wynik w wyborach prezydenckich w 2000), [[Maciej Płażyński]] (ówczesny marszałek Sejmu, wcześniej w [[Akcja Wyborcza Solidarność|AWS]]) i [[Donald Tusk]] (ówczesny wicemarszałek Senatu, wcześniej w [[Unia Wolności|Unii Wolności]]). W latach 2007–2015 Platforma Obywatelska była największą siłą polityczną w [[Sejm Rzeczypospolitej Polskiej|Sejmie]] oraz [[Senat Rzeczypospolitej Polskiej|Senacie]] i wspólnie z [[Polskie Stronnictwo Ludowe|Polskim Stronnictwem Ludowym]] tworzyła [[Koalicja PO-PSL|koalicję rządową]], która była zapleczem parlamentarnym rządu (do 2014 Donalda Tuska, od 2014 [[Ewa Kopacz|Ewy Kopacz]]). Od 2015 do 2023 PO była największą siłą opozycyjną w polskim parlamencie (przy czym od 2019 stanowiła trzon większości senackiej), była nią też w latach 2001–2007. Od 2019 PO jest trzonem [[Koalicja Obywatelska|Koalicji Obywatelskiej]], która od 2023 jest najsilniejszą formacją koalicji rządzącej, współtworząc rząd Donalda Tuska wraz z [[Trzecia Droga (Polska)|Trzecią Drogą]] (sojuszem tworzonym przez [[Polska 2050|Polskę 2050]] i PSL) i [[Lewica (2019)|Lewicą]]. Od 2004 do 2019 posiadała najliczniejszą spośród polskich partii reprezentację w [[Parlament Europejski|Parlamencie Europejskim]] (w PE należy do frakcji [[Europejska Partia Ludowa (Chrześcijańscy Demokraci)|Europejskiej Partii Ludowej]]). W latach 2009–2012 członek PO [[Jerzy Buzek]] był [[Przewodniczący Parlamentu Europejskiego|przewodniczącym PE]]. Od 2010 do 2015 wysunięty przez PO [[Bronisław Komorowski]] sprawował urząd [[Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej|Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej]]. W latach 2014–2019 Donald Tusk (od 2003 do 2014 przewodniczący, następnie honorowy przewodniczący, a od 2021 ponownie przewodniczący PO) pełnił funkcję [[Przewodniczący Rady Europejskiej|przewodniczącego Rady Europejskiej]]. W latach 2019–2022 był on przewodniczącym międzynarodówki [[Europejska Partia Ludowa|EPL]], której członkinią jest PO.
== Historia PO ==
| colspan="3"|„Trzech tenorów” – założyciele PO: <br /> [[Maciej Płażyński]] (pierwszy przewodniczący), [[Andrzej Olechowski]], [[Donald Tusk]] (wieloletni przewodniczący i premier w latach 2007–2014 oraz od 2023)
|}
Pierwszymi wyborami, w których wzięło udział nowe ugrupowanie, były [[Wybory parlamentarne w Polsce w 2001 roku|wybory do Sejmu i Senatu w 2001]]. Przed sformułowaniem list PO zdecydowała się na przeprowadzenie prawyborów, które wyłoniły kandydatów partyjnych<ref>{{cytuj stronę|url = http://www.polityka.pl/kraj/opinie/1503284,1,prawybory-w-po.read|tytuł = Harce prawyborcze|opublikowany = polityka.pl|data = 16 lutego 2010|data dostępu = 2011-05-01}}</ref>. Jeszcze w maju, w obliczu rosnącej przewagi koalicji [[Sojusz Lewicy Demokratycznej – Unia Pracy|SLD-UP]], zawiązano porozumienie wyborcze z [[Akcja Wyborcza Solidarność|AWS]], [[Unia Wolności|UW]], [[Prawo i Sprawiedliwość|PiS]] i [[Ruch Odbudowy Polski|ROP]], co zaowocowało wystawieniem wspólnej listy wyborczej kandydatów do Senatu – [[Blok Senat 2001]]{{odn|Roszkowski|2003|s=215}}. Z kolei z list PO do Sejmu kandydowali także działacze [[Unia Polityki Realnej|Unii Polityki Realnej]]{{odn|Dudek|2013|s=439}}. W wyborach PO uzyskała 12,7% głosów, co zapewniło jej drugie miejsce{{odn|Roszkowski|2003|s=216}}. Przywódcy partii odmówili udziału w koalicji z [[Sojusz Lewicy Demokratycznej|SLD]] i tym samym Platforma stała się największym klubem opozycyjnym wobec [[Rząd Leszka Millera|rządu Leszka Millera]]{{odn|Roszkowski|2003|s=264}}. Wkrótce po wyborach Klub Parlamentarny PO opuściła grupa działaczy SKL z [[Artur Balazs|Arturem Balazsem]] na czele<ref>{{cytuj stronę|url = http://www.rp.pl/artykul/329063-Buzek-na-prezydenta.html|tytuł = Buzek na prezydenta|autor = Agnieszka Niewińska|autor2 = Piotr Kobalczyk|autor3 = [[Piotr Semka]]|opublikowany = rp.pl|data = 4 lipca 2009|data dostępu = 2011-05-01}}</ref>, sprzeciwiających się rozwiązaniu tej partii (założyli oni następnie Koło Poselskie SKLS(prezydenta [[Poznań|Poznania]]) stosunkiem głosów 345:125<ref>{{Cytuj stronę|url = https://tvn24.pl/wiadomosci-z-kraju,3/malgorzata-kidawa-blonska-kandydatka-po-na-prezydenta-wybory-prezydenckie-2020,993167.html |tytuł = Małgorzata Kidawa-Błońska kandydatką Platformy na prezydenta |data = 14 grudnia 2019 |opublikowany = tvn24.pl |data dostępu = 2019-12-30}}</ref>.
W początkowym okresie rządów koalicji SLD-[[Polskie Stronnictwo Ludowe|PSL]]-[[Unia Pracy|UP]] poziom poparcia dla Platformy wynosił ok. 10% (podobnie jak PiS), traciła natomiast koalicja rządząca (ok. 35%), zyskiwała zaś [[Samoobrona Rzeczpospolitej Polskiej|Samoobrona RP]] (ok. 18%){{odn|Roszkowski|2003|s=269}}. PO stała się w tym czasie jedną z głównych krytycznych sił wobec [[Rząd Leszka Millera|rządu Leszka Millera]]. W jej imieniu szczególnie często występowała posłanka [[Zyta Gilowska]], która krytykowała kolejne pomysły ministra finansów [[Grzegorz Kołodko|Grzegorza Kołodki]], w tym tzw. [[Abolicja podatkowa|abolicję podatkową]]{{odn|Roszkowski|2003|s=271}}. 5 marca 2002 Platforma Obywatelska Rzeczypospolitej Polskiej została wpisana do [[Ewidencja partii politycznych|ewidencji partii politycznych]] pod numerem 131<ref>{{Cytuj stronę|url = https://web.archive.org/web/20130206103606/http://pkw.gov.pl/wykaz-partii-politycznych/wykaz-partii-politycznych.html|tytuł = Wykaz partii politycznych|opublikowany = pkw.gov.pl|data dostępu = 2014-02-09}}</ref><ref>{{Cytuj stronę |url = http://www.imsig.pl/pozycja/2002/83/4304,PLATFORMA_OBYWATELSKA_RZECZYPOSPOLITEJ_POLSKIEJ|tytuł = Monitor Sądowy i Gospodarczy nr 83/2002|data = 29 kwietnia 2002|data dostępu = 2015-01-30}}</ref>. Przed [[Wybory samorządowe w Polsce w 2002 roku|wyborami samorządowymi w 2002]] Platforma zawarła porozumienie z Prawem i Sprawiedliwością (tzw. [[POPiS]]), które zajęło 1. miejsce w wyborach do sejmików w dwóch spośród czternastu województw, w którym startowało, a w każdym z nich uzyskało mandaty (w trzynastu województwach zwyciężyła koalicja SLD-UP, a w jednym [[Liga Polskich Rodzin|LPR]]){{odn|Roszkowski|2003|s=271}}. Według sondaży partia pozostawała jednak w trudnej sytuacji – w grudniu 2002 poparcie dla niej kształtowało się na poziomie 10%, co dawało jej szóste miejsce – za SLD-UP (32%), Samoobroną RP (14%), PiS (14%), LPR (11%) oraz PSL (11%){{odn|Roszkowski|2003|s=272}}. W 2003 doszło też do zmiany na szczytach władzy w partii – jej przewodniczący oraz szef klubu parlamentarnego Maciej Płażyński zrezygnował z członkostwa w ugrupowaniu<ref>{{cytuj stronę|url = http://www.polskieradio.pl/5/3/Artykul/302337,Trzech-tenorow-zalozylo-Platforme-10-lat-temu-w-Olivii|tytuł = Trzech tenorów założyło Platformę 10 lat temu w „Olivii”|opublikowany = polskieradio.pl|data = 24 stycznia 2011|data dostępu = 2013-02-16}}</ref>. Nowym przewodniczącym partii został [[Donald Tusk]]. Początkowo objął on również stanowisko przewodniczącego klubu parlamentarnego, jednak jeszcze w tym samym roku zastąpił go [[Jan Rokita]]. W tym samym roku Jan Rokita został także jednym z członków [[Komisja śledcza w sprawie afery Rywina|sejmowej komisji śledczej]] powołanej w celu wyjaśnienia tzw. [[Afera Rywina|afery Rywina]]{{odn|Dudek|2013|s=488}}. Partia opowiadała się wtedy za przystąpieniem Polski do [[Unia Europejska|Unii Europejskiej]]{{odn|Dudek|2013|s=452}}, wyrażając jednocześnie poparcie dla utrzymania systemu głosowania z [[Traktat nicejski|traktatu nicejskiego]]{{odn|Kowalczyk|Sielski|2006|s=104}}. Notowania PO powoli zaczęły rosnąć. 20 czerwca 2003 posłowie PO głosowali za wnioskiem o wotum nieufności wobec rządu Leszka Millera{{odn|Kowalczyk|Sielski|2006|s=104}}. W 2004 odbyły się [[Wybory do Parlamentu Europejskiego w Polsce w 2004 roku|pierwsze wybory do Parlamentu Europejskiego w Polsce]] – partia uzyskała 24,1% głosów, co dało jej pierwsze miejsce i 15 spośród 54 mandatów, które przypadły polskim eurodeputowanym<ref name="PKW_2004">{{cytuj stronę|url = https://pe2004.pkw.gov.pl/WynWyb/pdf/obwieszczenie.rtf|tytuł = Wyniki wyborów|opublikowany = pkw.gov.pl|data dostępu = 2014-02-09}}</ref>. Taki wynik PO pozwolił jej także na uzyskanie stanowiska wiceprzewodniczącego [[Parlament Europejski|Parlamentu Europejskiego]] dla [[Jacek Saryusz-Wolski|Jacka Saryusz-Wolskiego]]{{odn|Kowalczyk|Sielski|2006|s=105}}. W maju 2005 w związku z oskarżeniami o [[nepotyzm]] partię opuściła jedna z jej wiceprzewodniczących – Zyta Gilowska{{odn|Kowalczyk|Sielski|2006|s=106}}.
=== 2005–2007 ===
Stopniowy spadek poparcia dla [[Sojusz Lewicy Demokratycznej – Unia Pracy|SLD-UP]] stworzył dla PO szansę przejęcia władzy przy okazji kolejnych wyborów parlamentarnych. Końca dobiegała także druga kadencja [[Aleksander Kwaśniewski|Aleksandra Kwaśniewskiego]]. Kandydatem PO na prezydenta został [[Donald Tusk]]. Przewidywano także utworzenie wspólnego rządu z [[Prawo i Sprawiedliwość|Prawem i Sprawiedliwością]], a jako premiera proponowano [[Jan Rokita|Jana Rokitę]] pod hasłem ''Premier z Krakowa''<ref>{{cytuj stronę|url = http://web.archive.org/web/20080319063150/http://ludzie.wprost.pl/sylwetka/Jan-Rokita|tytuł = Jan Rokita|opublikowany = wprost.pl|data dostępu = 2016-09-10}}</ref>. Platforma poniosła jednak porażkę zarówno w [[Wybory parlamentarne w Polsce w 2005 roku|wyborach parlamentarnych]] (24,14%), w których zwyciężyło PiS (26,99%), jak i w [[Wybory prezydenckie w Polsce w 2005 roku|wyborach prezydenckich]], gdyż w drugiej turze Donalda Tuska (45,96%) pokonał [[Lech Kaczyński]] (54,04%) z PiS{{odn|Dudek|2013|s=542}}. Pozycja polityczna PO stosunku do roku 2001 uległa jednak wzmocnieniu – uzyskała bowiem 133 mandaty w Sejmie i 34 w Senacie<ref name="PKW_2005">{{cytuj stronę|url = https://wybory2005.pkw.gov.pl|tytuł = Wybory 2005|opublikowany = pkw.gov.pl|data dostępu = 2011-05-05}}</ref>. Rezultatu nie przyniosły natomiast rozmowy o koalicji i Platforma wciąż pozostawała w opozycji – tym razem wobec [[Rząd Kazimierza Marcinkiewicza|rządu Kazimierza Marcinkiewicza]], a następnie wobec [[Rząd Jarosława Kaczyńskiego|rządu Jarosława Kaczyńskiego]]. Partia przez całą kadencję pozostawała krytyczna wobec [[Koalicja PiS-Samoobrona-LPR|koalicji PiS-Samoobrona-LPR]]. Jednocześnie ze strony PiS padały oskarżenia, że taki układ powstał właśnie z winy Platformy. PO nie uczestniczyła np. w pracach Komisji Nadzwyczajnej „Solidarne Państwo”<ref>{{cytuj stronę|url = http://orka.sejm.gov.pl/SQL.nsf/skladkom5?OpenAgent&NSP|tytuł = Komisja Nadzwyczajna do rozpatrzenia projektów ustaw związanych z koalicyjnym programem rządowym „Solidarne Państwo” (NSP)|opublikowany = sejm.gov.pl|data dostępu = 2010-04-17}}</ref>, sprzeciwiała się również działaniom [[Komisja śledcza ds. banków i nadzoru bankowego|komisji śledczej ds. banków i nadzoru bankowego]]. Zaskarżyła powołującą ją uchwałę do [[Trybunał Konstytucyjny (Polska)|Trybunału Konstytucyjnego]], który w wydanym orzeczeniu uchylił znaczną część jej zapisów jako sprzecznych z ustawą zasadniczą<ref>{{cytuj stronę|url = http://gospodarka.gazeta.pl/gospodarka/1,72239,3635992.html|tytuł = Trybunał: Komisja ds. banków niekonstytucyjna|opublikowany = gazeta.pl|data = 22 września 2006|data dostępu = 2011-05-01}}</ref>. W maju 2006 Donald Tusk ponownie został wybrany na szefa partii, pokonując na kongresie w głosowaniu [[Andrzej Machowski|Andrzeja Machowskiego]] stosunkiem głosów 533:97<ref>{{cytuj stronę|url = http://wiadomosci.dziennik.pl/wydarzenia/artykuly/174706,tusk_zostal_szefem_platformy_obywatelskiej.html|tytuł = Tusk został szefem Platformy Obywatelskiej|opublikowany = dziennik.pl|data = 10 października 2007|data dostępu = 2014-02-12}}</ref>.
Rozkład sił w parlamencie skłaniał liderów PO do nawiązania współpracy z [[Polskie Stronnictwo Ludowe|Polskim Stronnictwem Ludowym]]. Wyrazem tego było utworzenie bloków właśnie z tą partią w większości województw podczas [[Wybory samorządowe w Polsce w 2006 roku|wyborów samorządowych w 2006]]. Ich rezultaty były dla PO korzystne. Partia zdobyła najwięcej mandatów w sejmikach województw (186 na 561)<ref>{{Cytuj stronę|url = http://web.archive.org/web/20110810210909/http://wiadomosci.gazeta.pl/Wiadomosci/1,80269,3738595.html|tytuł = Najwięcej radnych w skali kraju ma PSL|opublikowany = gazeta.pl|data = 15 listopada 2006|data dostępu = 2017-09-05}}</ref> (uzyskawszy w skali kraju 27,3%){{odn|Dudek|2013|s=577}}. Wyniki te pozwoliły po pewnych zmianach ostatecznie na współrządzenie w 15 województwach. Udało się także zdobyć m.in. urząd prezydenta [[Warszawa|Warszawy]] dla [[Hanna Gronkiewicz-Waltz|Hanny Gronkiewicz-Waltz]], która w drugiej turze pokonała kandydata PiS, byłego premiera [[Kazimierz Marcinkiewicz|Kazimierza Marcinkiewicza]]<ref>{{cytuj stronę|url = http://wybory2006.pkw.gov.pl/kbw/wynikiWbp2Tura4916.html?id=146501|tytuł = Wybory Prezydenta Miasta – głosowanie ponowne|opublikowany = pkw.gov.pl|data dostępu = 2014-02-09}}</ref> (była prezes NBP, działająca w PO od 2005, komisarycznie zarządzała stołecznymi strukturami, które znajdowały się w kryzysie po okresie rządów [[Paweł Piskorski|Pawła Piskorskiego]]<ref>{{cytuj stronę|url = http://warszawa.wyborcza.pl/warszawa/1,95190,3028394.html|tytuł = Kto nie chce Hanny Gronkiewicz-Waltz|autor = Dominika Dziobkowska|autor2 = Jan Fusiecki|data = 23 listopada 2005|opublikowany = gazeta.pl|data dostępu = 2018-01-13}}</ref>, w kwietniu 2006 wykluczonego z partii w związku z oskarżeniami o nadużycia, których miał się dopuszczać w swojej działalności biznesowej<ref>{{cytuj stronę|url = http://www.money.pl/archiwum/wiadomosci/artykul/po;czysci;szeregi;-;piskorski;wyrzucony,242,0,154610.html|tytuł = PO czyści szeregi – Piskorski wyrzucony|opublikowany = money.pl|data = 26 kwietnia 2006|data dostępu = 2011-05-01}}</ref>).
Latem 2007 w rządzie i Sejmie doszło do kolejnego kryzysu – większość partii, w tym Platforma, zdecydowały się na poparcie wniosku o [[Skrócenie kadencji Sejmu|skrócenie kadencji]], co oznaczało rozpisanie nowych wyborów jesienią tego samego roku{{odn|Dudek|2013|s=590}}. Jeszcze przed wyborami doszło też do roszad personalnych. W związku z zaangażowaniem [[Nelli Rokita|swojej żony]] w pracę w otoczeniu prezydenta Lecha Kaczyńskiego rezygnację ze startu i wycofanie z polityki zapowiedział [[Jan Rokita]]<ref>{{cytuj stronę|url = http://www.wprost.pl/ar/113896/Rokita-rezygnuje-z-polityki|tytuł = Rokita rezygnuje z polityki|opublikowany = wprost.pl|data = 14 września 2007|data dostępu = 2011-05-01}}</ref>. Z kolei swój start z ramienia PO ogłosili m.in. [[Antoni Mężydło]], [[Radosław Sikorski]] oraz [[Bogdan Borusewicz]]<ref>{{cytuj stronę|url = http://web.archive.org/web/20110522034500/http://wiadomosci.gazeta.pl/Wiadomosci/1,80708,4491572.html|tytuł = Bogdan Borusewicz wystartuje z listy PO|opublikowany = wprost.pl|data = 15 września 2007|data dostępu = 2017-09-05}}</ref>.
=== 2007–2009 ===
W [[Wybory parlamentarne w Polsce w 2007 roku|wyborach do Sejmu]] Platforma zdobyła najwięcej głosów (41,51% głosów ważnych), przed Prawem i Sprawiedliwością (32,11%)<ref name="PKW_2007">{{cytuj stronę|url = https://wybory2007.pkw.gov.pl/SJM/PL/WYN/M/index.htm|tytuł = Wyniki wyborów|opublikowany = pkw.gov.pl|data dostępu = 2015-10-28}}</ref>. Marszałkiem Sejmu nowej kadencji został [[Bronisław Komorowski]]{{odn|Dudek|2013|s=600}}. Nieuzyskanie bezwzględnej większości głosów w Sejmie zmuszało PO do stworzenia [[Koalicja rządowa|koalicji]], która zapewniłaby nowemu rządowi większość w parlamencie{{odn|Dudek|2013|s=599}}. Wybór padł na [[Polskie Stronnictwo Ludowe|PSL]]. Na czele nowego rządu stanął [[Donald Tusk]], a wicepremierami zostali [[Waldemar Pawlak]] (PSL) i [[Grzegorz Schetyna]] (PO){{odn|Dudek|2013|s=601}}. Od początku rząd funkcjonował w warunkach [[Koabitacja|koabitacji]] i przy silnej pozycji głównej partii opozycyjnej{{odn|Dudek|2013|s=602}}. Platformie udało się jednak zachować wysokie poparcie – wyrazem tego były rezultaty [[Wybory do Parlamentu Europejskiego w Polsce w 2009 roku|wyborów do Parlamentu Europejskiego w 2009]]. PO ponownie zajęła w nich pierwsze miejsce, tym razem zdobywając 44,43% i 25 spośród 50 mandatów<ref name="PKW_2009">{{cytuj stronę|url = http://pe2009.pkw.gov.pl/PUE/PL/WYN/M/index.htm|tytuł = Wyniki wyborów|opublikowany = pkw.gov.pl|data dostępu = 2011-05-05}}</ref>. Taki wynik pozwolił jej na poprawę pozycji w ramach [[Europejska Partia Ludowa|Europejskiej Partii Ludowej]]. Zdobyła także poparcie eurodeputowanych dla kandydatury [[Jerzy Buzek|Jerzego Buzka]], który został przewodniczącym Parlamentu Europejskiego<ref>{{cytuj stronę|url = https://archive.is/IyrzS|tytuł = Buzek ogłosił swój program|autor = Anna Słojewska|opublikowany = rp.pl|data = 16 września 2009|data dostępu = 2011-05-01}}</ref>.
W lipcu 2009 partię opuścił drugi z trzech założycieli – [[Andrzej Olechowski]]. Zdecydował się on na nawiązanie współpracy ze [[Stronnictwo Demokratyczne|Stronnictwem Demokratycznym]], kierowanym wówczas przez innego dawnego polityka PO [[Paweł Piskorski|Pawła Piskorskiego]]<ref>{{cytuj stronę|url = http://www.tvn24.pl/12690,1607982,0,1,olechowski-7-lat-wyczerpuje-definicje-slowa-nigdy,wiadomosc.html|tytuł = Olechowski: 7 lat wyczerpuje definicję słowa „nigdy”|opublikowany = tvn24.pl|data = 3 lipca 2009|data dostępu = 2011-05-01}}</ref>. Zmiany kadrowe w Platformie nastąpiły także jesienią tego samego roku. W związku z wybuchem tzw. [[Afera hazardowa|afery hazardowej]] doszło do rekonstrukcji rządu oraz do zmian w samej partii – nowym skarbnikiem został [[Andrzej Wyrobiec]], który zastąpił [[Mirosław Drzewiecki|Mirosława Drzewieckiego]]<ref>{{cytuj stronę|url = http://wiadomosci.gazeta.pl/Wiadomosci/1,80708,7129452,Drzewiecki_nie_jest_juz_skarbnikiem_PO.html|tytuł = Drzewiecki nie jest już skarbnikiem PO|opublikowany = gazeta.pl|data = 9 października 2009|data dostępu = 2011-05-01}}</ref>. Roszady nastąpiły również w klubie parlamentarnym – na stanowisku przewodniczącego klubu zawieszonego w prawach członka PO [[Zbigniew Chlebowski|Zbigniewa Chlebowskiego]] zastąpił dotychczasowy wicepremier oraz szef [[Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji|MSWiA]] Grzegorz Schetyna (przestając pełnić urząd wicepremiera){{odn|Dudek|2013|s=616}}.
=== 2010 ===
[[Plik:Präsidentschaftswahl Polen 2010 Runde 1.svg|thumb|upright=1.3|Wyniki wyborów prezydenckich w 2010 (pierwsza tura)]]
W styczniu, po ogłoszeniu decyzji Donalda Tuska o niekandydowaniu na urząd prezydenta w 2010, rozpoczęły się działania mające przygotować partię do kolejnych wyborów<ref>{{cytuj stronę|url = http://wiadomosci.gazeta.pl/wiadomosci/1,114873,7506272,Tusk_nie_kandyduje__zeby____PiS_nie_wrocil_do_wladzy.html|tytuł = Tusk nie kandyduje, żeby... PiS nie wrócił do władzy|opublikowany = gazeta.pl|data = 28 stycznia 2010|data dostępu = 2016-09-10}}</ref>. Kierownictwo partii podjęło wówczas decyzję o zorganizowaniu prawyborów, przedstawiając dwóch kandydatów: Bronisława Komorowskiego i Radosława Sikorskiego. Uprawnieni do głosowania byli członkowie Platformy, którzy przy frekwencji poniżej 50%, stosunkiem głosów 68,5 do 31,5, wskazali na marszałka Sejmu Bronisława Komorowskiego<ref>{{cytuj stronę|url = http://archiwum.rp.pl/artykul/936408-Komorowski-gora-w-PO.html|tytuł = Komorowski górą w PO|autor = Dorota Kołakowska|autor2 = Edyta Żemła|opublikowany = rp.pl|data = 29 marca 2010|data dostępu = 2015-01-07}}</ref>.
10 kwietnia doszło do [[Katastrofa polskiego Tu-154 w Smoleńsku|katastrofy samolotu rządowego]], którym polska delegacja z prezydentem Lechem Kaczyńskim na czele leciała na uroczystości upamiętniające [[Zbrodnia katyńska|zbrodnię katyńską]]. Zginęli wówczas także parlamentarzyści PO: wicemarszałek Senatu [[Krystyna Bochenek]], wiceprzewodniczący Klubu Parlamentarnego PO poseł [[Grzegorz Dolniak]], sekretarz KP PO poseł [[Sebastian Karpiniuk]] oraz poseł [[Arkadiusz Rybicki]]<ref>{{cytuj stronę|url = http://web.archive.org/web/20170905233037/http://www.rp.pl/artykul/459747-Zalobne-posiedzenie-Sejmu-i-Senatu.html|tytuł = Żałobne posiedzenie Sejmu i Senatu|autor = Joanna Guzik|opublikowany = rp.pl|data = 10 kwietnia 2010|data dostępu = 2019-05-04}}</ref>. Śmierć poniósł także pozostający poza partią Maciej Płażyński – współzałożyciel i pierwszy przewodniczący Platformy Obywatelskiej<ref>{{cytuj stronę|url = https://archive.is/jXMbd|tytuł = Zginęli|opublikowany = rp.pl|data = 10 kwietnia 2010|data dostępu = 2011-05-01}}</ref>. W związku ze śmiercią prezydenta Lecha Kaczyńskiego konstytucyjne obowiązki głowy państwa przejął marszałek Sejmu – wiceprzewodniczący PO Bronisław Komorowski{{odn|Dudek|2013|s=623}}. W pierwszej turze [[Wybory prezydenckie w Polsce w 2010 roku|przedterminowych wyborów]] uzyskał on 41,54% głosów i wraz z Jarosławem Kaczyńskim przeszedł do drugiej tury<ref name="PKW_2010">{{cytuj stronę|url = http://prezydent2010.pkw.gov.pl/PZT1/PL/WYN/W/index.htm|tytuł = Wyniki głosowania|opublikowany = pkw.gov.pl|data dostępu = 2010-07-06}}</ref>, w której odniósł zwycięstwo, uzyskując 53,01% głosów<ref>{{cytuj stronę|url = http://prezydent2010.pkw.gov.pl/PZT/PL/WYN/W/index.htm|tytuł = Wyniki głosowania|opublikowany = pkw.gov.pl|data dostępu = 2010-07-06}}</ref>. 8 lipca w związku z odniesionym zwycięstwem prezydent elekt złożył [[mandat poselski]], przestając pełnić funkcję [[Marszałek Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej|marszałka Sejmu]]. Jego stanowisko tego samego dnia przejął do momentu zaprzysiężenia prezydenta [[Grzegorz Schetyna]], za którym głosowało 277 posłów, przeciw 121, a 16 wstrzymało się. Po wyborze na marszałka zrezygnował on ze stanowiska szefa klubu parlamentarnego, a zastąpił go na tej funkcji [[Tomasz Tomczykiewicz]]<ref>{{cytuj stronę|url = http://web.archive.org/web/20160304125630/http://wiadomosci.gazeta.pl/wiadomosci/1,114873,8168266,__Czlowiek_Schetyny___nowym_szefem_klubu_PO.html|tytuł = „Człowiek Schetyny” nowym szefem klubu PO|opublikowany = onet.pl|data = 22 lipca 2010|data dostępu = 2017-09-05}}</ref>. Wcześniej, w czerwcu, na kolejną kadencję przewodniczącego partii został wybrany [[Donald Tusk]], który nie miał kontrkandydata na konwencji krajowej<ref>{{cytuj stronę|url = https://www.newsweek.pl/polska/zjazd-po-wybiera-tuska-i-wspiera-komorowskiego/y1b1vfh|tytuł = Zjazd PO wybiera Tuska i wspiera Komorowskiego|opublikowany = newsweek.pl|data = 26 czerwca 2010|data dostępu = 2019-05-04}}</ref>.
6 października partię i klub parlamentarny opuścił szef regionu lubelskiego [[Janusz Palikot]], który rozpoczął budowanie struktur nowego ugrupowania<ref>{{cytuj stronę|url = https://www.wprost.pl/wybory-samorzadowe-2018/212280/palikot-zrezygnowal-z-czlonkostwa-w-po-i-w-klubie.html|tytuł = Palikot zrezygnował z członkostwa w PO i w klubie|opublikowany = wprost.pl|data = 6 października 2010|data dostępu = 2020-02-02}}</ref> (w 2011 została zarejestrowana partia [[Ruch Palikota]], której został przewodniczącym).
21 listopada 2010 odbyły się [[Wybory samorządowe w Polsce w 2010 roku|wybory samorządowe]]. Dobre wyniki oraz zdolność koalicyjna pozwoliły Platformie na współrządzenie we wszystkich 16 sejmikach wojewódzkich{{odn|Dudek|2013|s=633}} (we wszystkich 16 województwach PO weszła w koalicję z PSL, jednak w 4 z nich również z trzecim partnerem – w trzech z SLD i w jednym z [[Ruch Autonomii Śląska|RAŚ]]; w trakcie kadencji układ rządzący w niektórych sejmikach zmieniał się, m.in. na Podkarpaciu, gdzie w 2013 PO utraciła władzę<ref>{{Cytuj stronę|url = http://www.polskieradio.pl/5/3/Artykul/854165,Zmiany-na-Podkarpaciu-PiS-przejelo-wladze|tytuł = Zmiany na Podkarpaciu. PiS przejęło władzę!|opublikowany = polskieradio.pl|data = 27 maja 2013|data dostępu = 2014-02-29}}</ref>). W 13 województwach PO uzyskała najwięcej głosów w wyborach do sejmików, w jednym zajęła 2. miejsce, a w dwóch 3.
=== 2011–2015 ===
[[Plik:POL Platformobus 01.jpg|thumb|Autobus z kampanii wyborczej w 2011]]
[[Plik:Wieczór wyborczy (6230936192).jpg|thumb|Politycy i sympatycy PO podczas wieczoru wyborczego w 2011]]
[[Plik:Klub parlamentarny Platformy Obywatelskiej w Sejmie.JPG|thumb|Siedziba Klubu Parlamentarnego Platformy Obywatelskiej w [[Kompleks budynków Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej|Sejmie]] (2007–2015)]]
W kampanii informacyjnej przed wyborami parlamentarnymi Platforma odwołała się m.in. do rozpoczętych inwestycji infrastrukturalnych. Wyrazem tego było hasło ''Polska w budowie'' i towarzyszące mu spoty, strona internetowa i akcja ''door to door''<ref>{{cytuj stronę|url = http://web.archive.org/web/20131025003213/http://www.platforma.org/pl/artykul/platforma/polska/polska-w-budowie|tytuł = Polska w budowie|opublikowany = platforma.org|data dostępu = 2014-09-23}}</ref>. Uchwalony został też nowy program wyborczy, zatytułowany ''Następny krok. Razem''{{r|Program_2011}}. Innym elementem kampanii wyborczej był także objazd kraju przez premiera w tzw. ''Tuskobusie'' i spotkania szefa rządu z mieszkańcami poszczególnych miejscowości<ref>{{cytuj stronę|url = http://wiadomosci.dziennik.pl/polityka/artykuly/380624,donald-tusk-ma-swoje-sposoby-na-kryzys-przeglad-ministerstw-tuskobus-konsultacje.html|tytuł = Co robi Donald Tusk, gdy słupki lecą w dół? Przegląd metod premiera|opublikowany = dziennik.pl|data = 24 lutego 2012|data dostępu = 2012-03-05}}</ref>.
W [[Wybory parlamentarne w Polsce w 2011 roku|wyborach do Sejmu]] PO ponownie uzyskała najwięcej głosów (39,18%) przed PiS (29,89%), uzyskując 207 mandatów<ref name="PKW_2011">{{cytuj stronę|url = https://isap.sejm.gov.pl/isap.nsf/download.xsp/WDU20112181294/O/D20111294.pdf|tytuł = Obwieszczenie Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 11 października 2011 r. o wynikach wyborów do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej przeprowadzonych w dniu 9 października 2011 r.|opublikowany = pkw.gov.pl|data dostępu = 2019-02-08}}</ref>. W Senacie Platforma otrzymała 63 mandaty<ref name="PKW_2011S">{{cytuj stronę|url = https://isap.sejm.gov.pl/isap.nsf/download.xsp/WDU20112181295/O/D20111295.pdf|tytuł = Obwieszczenie Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 11 października 2011 r. o wynikach wyborów do Senatu Rzeczypospolitej Polskiej przeprowadzonych w dniu 9 października 2011 r.|opublikowany = pkw.gov.pl|data dostępu = 2019-02-08}}</ref>. Marszałkiem Sejmu nowej kadencji została [[Ewa Kopacz]]{{odn|Dudek|2013|s=641}}, a szefem klubu parlamentarnego [[Rafał Grupiński]]. PO ponowiła koalicję rządową z PSL. Premierem po raz kolejny został [[Donald Tusk]], a wicepremierem szef PSL [[Waldemar Pawlak]]{{odn|Dudek|2013|s=641}} (którego rok później na stanowiskach szefa partii i wicepremiera zastąpił [[Janusz Piechociński]]). Tym samym po raz pierwszy od 1989 roku po wyborach parlamentarnych u władzy pozostała koalicja tych samych partii politycznych<ref>{{cytuj stronę|url = http://pieniadze.gazeta.pl/Gospodarka/1,122003,10445589,Czy_Donalda_Tuska_stac_na_prawdziwe_reformy_.html|tytuł = Czy Donalda Tuska stać na prawdziwe reformy?|autor = Leszek Baj|opublikowany = gazeta.pl|data = 11 października 2011|data dostępu = 2012-02-26}}</ref>.
W lutym 2013, po kilku latach przerwy, politykowi Platformy przypadł urząd wicepremiera. Objął go wówczas [[Jacek Rostowski|Jan Vincent-Rostowski]], którego miejsce na tej funkcji po dziewięciu miesiącach zajęła [[Elżbieta Bieńkowska]] (bezpartyjna senator klubu PO).
W 2013 odbyły się bezpośrednie wybory przewodniczącego PO (uprawnieni do głosowania byli w nich wszyscy członkowie partii). Dotychczasowy szef ugrupowania Donald Tusk pokonał w nich [[Jarosław Gowin|Jarosława Gowina]] stosunkiem punktów procentowych 79,58:20,42<ref>{{Cytuj stronę|url = http://wiadomosci.wp.pl/po-zdecydowalo-donald-tusk-wygrywa-wybory-na-szefa-partii-6031534917612161a|tytuł = PO zdecydowało. Donald Tusk wygrywa wybory na szefa partii|opublikowany = wp.pl|data = 23 sierpnia 2013|data dostępu = 2013-10-24}}</ref>. Niedługo po tych wyborach Jarosław Gowin i część jego stronników odeszli z partii, organizując początkowo ruch społeczno-polityczny „Godzina dla Polski”, a następnie zakładając partię [[Polska Razem]] (m.in. wraz z [[Polska Jest Najważniejsza|PJN]]).
W [[Wybory do Parlamentu Europejskiego w Polsce w 2014 roku|wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2014]] PO odniosła kolejne zwycięstwo, uzyskując 32,13% głosów, co dało jej 19 mandatów w PE. Straciła jednak tym samym sześć mandatów w tym gremium, ponadto tyle samo mandatów uzyskało w tych wyborach PiS, które przegrało z PO jedynie o 0,35 pkt proc<ref name="PKW_2014">{{cytuj stronę|url = http://pe2014.pkw.gov.pl/pl|tytuł = Wyniki głosowania|opublikowany = pkw.gov.pl|data dostępu = 2014-05-27}}</ref>.
30 sierpnia tego samego roku Donald Tusk został wybrany na przewodniczącego [[Rada Europejska|Rady Europejskiej]]<ref>{{Cytuj stronę|url = http://www.tvn24.pl/raporty/tusk-przewodniczacym-rady-europejskiej,879|tytuł = Tusk przewodniczącym Rady Europejskiej|opublikowany = tvn24.pl|data = 30 sierpnia 2014|data dostępu = 2014-09-18}}</ref>. W związku z tym 22 września na funkcji premiera zastąpiła go Ewa Kopacz (która ustąpiła z funkcji marszałka Sejmu). Jednocześnie powołaną na stanowisko komisarza [[Unia Europejska|UE]] Elżbietę Bieńkowską na funkcji wicepremiera z ramienia PO zastąpił [[Tomasz Siemoniak]]<ref>{{Cytuj stronę|url = http://fakty.interia.pl/tylko-u-nas/news-nowy-rzad-ewy-kopacz-zostal-powolany,nId,1503153|tytuł = Nowy rząd Ewy Kopacz został powołany|opublikowany = interia.pl|data = 22 września 2014|data dostępu = 2014-09-23}}</ref>. Dwa dni później na nowego marszałka Sejmu wybrany został [[Radosław Sikorski]]<ref>{{Cytuj stronę|url = http://www.polskieradio.pl/5/3/Artykul/1241374,Radoslaw-Sikorski-marszalkiem-Sejmu-Ostra-debata-w-Sejmie|tytuł = Radosław Sikorski marszałkiem Sejmu|opublikowany = polskieradio.pl|data = 24 września 2014|data dostępu = 2014-09-25}}</ref>.
8 listopada 2014 Donald Tusk ustąpił z funkcji przewodniczącego Platformy Obywatelskiej na rzecz Ewy Kopacz (objęła ona funkcję pełniącej obowiązki przewodniczącego), która złożyła mu propozycję objęcia funkcji honorowego przewodniczącego partii<ref>{{Cytuj stronę|url = http://www.polskieradio.pl/5/3/Artykul/1281713,Nowa-epoka-w-Platformie-Ewa-Kopacz-przejmuje-wladze|tytuł = „Prowadź nas do zwycięstwa” – Donald Tusk przekazał władzę w PO Ewie Kopacz|opublikowany = polskieradio.pl|data = 8 listopada 2014|data dostępu = 2014-11-08}}</ref>.
W [[Wybory samorządowe w Polsce w 2014 roku|wyborach samorządowych w 2014]] PO zdobyła 26,29% głosów w wyborach do sejmików województw, uzyskując w nich 179 mandatów (o 8 więcej od PiS). W 15 z 16 województw PO zawarła koalicję rządzącą z PSL, w jednym z nich także z [[Mniejszość Niemiecka (komitet wyborczy)|Mniejszością Niemiecką]] i w jednym z SLD; zdobyła 10 stanowisk marszałków województw. 9 kandydatów PO wygrało w I turze wybory na prezydentów miast, zaś 28 przeszło do II tury (połowa z nich wygrała). Komitet PO zdobył 54 stanowiska wszystkich włodarzy<ref>Piotr Teisseyre: ''Mapy powyborcze: wygrani i przegrani'', mojapolis.pl, 4 grudnia 2014.</ref>.
W lutym 2015 partia oficjalnie poparła kandydaturę urzędującego prezydenta [[Bronisław Komorowski|Bronisława Komorowskiego]] w [[Wybory prezydenckie w Polsce w 2015 roku|wyborach prezydenckich]]<ref>{{Cytuj stronę|url = http://www.platforma.org/aktualnosc/40609/wybierzcie-wlasciwie-wybierzcie-bronislawa-komorowskiego|tytuł = Wybierzcie właściwie! Wybierzcie Bronisława Komorowskiego!|opublikowany = platforma.org|data = 6 lutego 2015|data dostępu = 2015-05-08}}</ref>. Jej działacze prowadzili także jego kampanię. Prezydent uzyskał w I turze słabszy wynik od kandydata PiS [[Andrzej Duda|Andrzeja Dudy]], z którym przeszedł do II tury. W drugiej turze wyborów prezydenckich urzędujący prezydent przegrał z Andrzejem Dudą stosunkiem głosów 48,45%:51,55%<ref name="Prezydent">{{cytuj stronę |url = http://prezydent2015.pkw.gov.pl/pliki/1432571989_obwieszczenie.pdf|tytuł = Obwieszczenie Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 25 maja 2015 r. o wynikach ponownego głosowania i wyniku wyborów Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej|opublikowany = pkw.gov.pl|data = 25 maja 2015|data dostępu = 2015-05-26}}</ref>.
W czerwcu 2015 Radosław Sikorski zrezygnował z funkcji marszałka Sejmu, na jego miejsce została wybrana dotychczasowa rzecznik prasowa rządu Ewy Kopacz [[Małgorzata Kidawa-Błońska]]<ref>{{Cytuj stronę|url = https://wiadomosci.onet.pl/kraj/rezygnacja-radoslawa-sikorskiego-z-funkcji-marszalka-sejmu/9xvpkv|tytuł = Rezygnacja Radosława Sikorskiego z funkcji marszałka Sejmu |opublikowany = onet.pl |data = 23 czerwca 2015 |data dostępu = 2018-05-06}}</ref><ref>{{Cytuj stronę|url = http://wiadomosci.dziennik.pl/polityka/artykuly/493838,malgorzata-kidawa-blonska-zostala-wybrana-na-nowego-marszalka-sejmu.html|tytuł = Małgorzata Kidawa-Błońska została wybrana na nowego marszałka Sejmu |opublikowany = dziennik.pl |data = 25 czerwca 2015 |data dostępu = 2018-05-06}}</ref>.
Przed końcem upływającej kadencji Sejmu i Senatu PO opuściło kilkoro parlamentarzystów z prawego skrzydła partii, a także dwóch posłów, którzy przeszli do klubu [[Sojusz Lewicy Demokratycznej|SLD]].
W [[Wybory parlamentarne w Polsce w 2015 roku|wyborach parlamentarnych w 2015]] PO zajęła 2. miejsce, uzyskując w wyborach do Sejmu 24,09% głosów, co pozwoliło na uzyskanie 138 mandatów poselskich<ref name="Sejm2015">{{cytuj stronę|url = https://parlament2015.pkw.gov.pl/349_Wyniki_Sejm.html|tytuł = Wyniki wyborów do Sejmu RP|opublikowany = pkw.gov.pl|data dostępu = 2015-10-28}}</ref>. Do Senatu zostało wybranych 34 kandydatów PO<ref name="Senat2015">{{cytuj stronę|url = https://parlament2015.pkw.gov.pl/351_Wyniki_Senat.html|tytuł = Wyniki wyborów do Senatu RP|opublikowany = pkw.gov.pl|data dostępu = 2015-10-28}}</ref>.
=== 2015–2019 ===
[[Plik:Jesteśmy i będziemy w Europie 7 maja 2016 Flickr Platformy Obywatelskiej.jpg|thumb|Liderzy PO z politykami innych partii podczas marszu ''Jesteśmy i będziemy w Europie'' w Warszawie współorganizowanym przez PO, 7 maja 2016]]
[[Plik:Tomasz Siemoniak Grzegorz Schetyna Ewa Kopacz Bartosz Arłukowicz Sejm 2016.jpg|thumb|Liderzy partii: [[Tomasz Siemoniak]], [[Grzegorz Schetyna]], [[Ewa Kopacz]] i [[Bartosz Arłukowicz]] w Sejmie (2016)]]
[[Plik:3x weto Pałac Prezydencki Flickr Platformy Obywatelskiej 20 lipca 2017.jpg|thumb|[[Protesty przeciwko zmianom w sądownictwie w Polsce|Protesty przeciwko wprowadzanym przez Prawo i Sprawiedliwość zmianom w funkcjonowaniu wymiaru sprawiedliwości]], lipiec 2017]]
W wyniku wyborów PO po ośmiu latach sprawowania władzy przeszła do opozycji, w której stała się największym ugrupowaniem. Nowym przewodniczącym klubu parlamentarnego został [[Sławomir Neumann]], który pokonał w głosowaniu kierującą partią [[Ewa Kopacz|Ewę Kopacz]]<ref>{{Cytuj stronę|url = http://www.tvp.info/22605236/neumann-wygrywa-z-kopacz-w-klubie-po-wybory-w-calej-partii-juz-w-styczniu|tytuł = Neumann wygrywa z Kopacz w klubie PO. Wybory w całej partii już w styczniu?|opublikowany = tvp.info|data = 12 listopada 2015|data dostępu = 2015-11-12}}</ref>.
26 stycznia 2016 ogłoszono, że w wyniku głosowania, w którym wzięło udział około 52% uprawnionych działaczy PO, nowym przewodniczącym ugrupowania został [[Grzegorz Schetyna]], który otrzymał 91% głosów. Wcześniej z kandydowania na to stanowisko zrezygnowali [[Tomasz Siemoniak]] i [[Borys Budka]]<ref>{{Cytuj stronę|url = http://wyborcza.pl/1,75478,19537078,grzegorz-schetyna-nowym-przewodniczacym-platformy-obywatelskiej.html|tytuł = Grzegorz Schetyna nowym przewodniczącym Platformy Obywatelskiej|opublikowany = wyborcza.pl|data = 26 stycznia 2016|data dostępu = 2016-01-26}}</ref>.
Z inicjatywy nowego przewodniczącego, przy partii powołano na terenie całego kraju Kluby Obywatelskie, których działalność zainaugurowano 7 marca 2016<ref>{{Cytuj stronę|url = http://www.parlamentarny.pl/wydarzenia/po-inauguruje-dzialalnosc-klubow-obywatelskich,6480.html|tytuł = PO inauguruje działalność Klubów Obywatelskich|opublikowany = parlamentarny.pl|data = 7 marca 2016|data dostępu = 2016-12-14}}</ref>.
20 lipca tego samego roku z PO wykluczeni zostali m.in. posłowie [[Jacek Protasiewicz]], [[Stanisław Huskowski (polityk)|Stanisław Huskowski]] i [[Michał Kamiński (polityk)|Michał Kamiński]] (prezentując nastawienie bardziej opozycyjne wobec [[Rząd Beaty Szydło|rządu Beaty Szydło]])<ref>{{Cytuj stronę|url = http://wiadomosci.wp.pl/huskowski-kaminski-i-protasiewicz-wykluczeni-z-platformy-obywatelskiej-6027397578433665a|tytuł = Huskowski, Kamiński i Protasiewicz wykluczeni z Platformy Obywatelskiej|opublikowany = wp.pl|data = 20 lipca 2016|data dostępu = 2016-08-10}}</ref>. 21 września tego samego roku, wraz ze [[Stefan Niesiołowski|Stefanem Niesiołowskim]], który tego dnia wystąpił z partii, założyli oni koło poselskie (początkowo pod nazwą [[Europejscy Demokraci (stowarzyszenie)|Europejscy Demokraci]])<ref>{{Cytuj stronę |url = https://wiadomosci.wp.pl/byli-poslowie-platformy-obywatelskiej-tworza-w-sejmie-nowe-kolo-europejscy-demokraci-stefan-niesiolowski-odchodzi-z-po-6039389582258817a |tytuł = Byli posłowie Platformy Obywatelskiej tworzą w Sejmie nowe koło Europejscy Demokraci. Stefan Niesiołowski odchodzi z PO |autor = Natalia Durman |opublikowany = wp.pl |data = 21 września 2016 |data dostępu = 2018-06-13}}</ref>, a w listopadzie współtworzyli partię [[Unia Europejskich Demokratów]] (powstałą z przekształcenia [[Partia Demokratyczna – demokraci.pl|Partii Demokratycznej]]). Ponadto w tym samym roku dwaj posłowie opuścili PO na rzecz [[Nowoczesna|Nowoczesnej]].
17 listopada tego samego roku PO powołała Gabinet Cieni złożony z 49 jej parlamentarzystów, mających opiniować działania swoich odpowiedników z rządu [[Prawo i Sprawiedliwość|PiS]]-[[Polska Razem]]/[[Porozumienie]]-[[Suwerenna Polska|Solidarna Polska]] i z [[Kancelaria Prezesa Rady Ministrów|KPRM]]. Szefem Gabinetu został Grzegorz Schetyna, a wiceszefami Ewa Kopacz i Tomasz Siemoniak<ref>{{Cytuj stronę |url = http://www.platforma.org/aktualnosc/46267/poznajcie-gabinet-cieni-platformy-obywatelskiej |tytuł = Poznajcie Gabinet Cieni Platformy Obywatelskiej |opublikowany = platforma.org |data = 17 listopada 2016 |data dostępu = 2016-12-14}}</ref><ref>{{Cytuj stronę |url = https://web.archive.org/web/20210520063931/http://gabinetcieni.org/ |tytuł = Strona Gabinetu Cieni PO |data dostępu = 2016-12-14}}</ref>.
4 marca 2017 z PO wykluczony został, w wyniku zgody na bycie kandydatem rządu na funkcję [[Przewodniczący Rady Europejskiej|przewodniczącego Rady Europejskiej]] (w konkurencji do [[Donald Tusk|Donalda Tuska]]) eurodeputowany [[Jacek Saryusz-Wolski]] – jej były wiceprzewodniczący, a dotychczas wiceprzewodniczący [[Europejska Partia Ludowa|Europejskiej Partii Ludowej]]<ref>{{Cytuj stronę |url = http://www.pap.pl/aktualnosci/news,828238,jacek-saryusz-wolski-zostal-wykluczony-z-platformy-obywatelskiej-.html |tytuł = Jacek Saryusz-Wolski został wykluczony z Platformy Obywatelskiej |autor = Mateusz Roszak |opublikowany = pap.pl |data = 4 marca 2016 |data dostępu = 2017-03-07}}</ref>.
12 kwietnia tego samego roku klub parlamentarny PO zasiliło czworo dotychczasowych posłów Nowoczesnej<ref>{{Cytuj stronę|url=https://wydarzenia.interia.pl/kraj/news-czterech-poslow-odchodzi-z-nowoczesnej-przechodza-do-po,nId,2381277|tytuł=Czterech posłów odchodzi z Nowoczesnej. Przechodzą do PO|data=12 kwietnia 2017|data dostępu=2017-04-12}}</ref>. Tego samego dnia profesor [[Andrzej Rzońca]] został ogłoszony głównym ekspertem ekonomicznym PO<ref>{{Cytuj stronę|url=http://www.money.pl/gospodarka/wiadomosci/artykul/glowny-ekonomista-po,50,0,2298930.html|tytuł=Prof. Andrzej Rzońca nowym ekonomistą PO. Już uderzył w PiS|autor=Katarzyna Kalus|opublikowany=money.pl|data=12 kwietnia 2017|data dostępu=2017-04-12}}</ref>. W połowie grudnia 2017 PO opuścili dwaj senatorowie wywodzący się z [[Unia Polityki Realnej|UPR]], wiążąc się z PiS<ref>{{Cytuj stronę|url=https://www.tvn24.pl/wiadomosci-z-kraju,3/karczewski-senatorowie-po-przejda-do-pis,798620.html|tytuł=Karczewski: senatorowie PO przejdą do PiS|data=14 grudnia 2017|opublikowany=tvn24.pl|data dostępu=2017-12-14}}</ref>. 11 stycznia 2018 prawicowi posłowie [[Marek Biernacki]], [[Joanna Fabisiak]] i [[Jacek Tomczak (polityk)|Jacek Tomczak]] zostali wykluczeni z PO na skutek głosowania przeciw skierowaniu do dalszych prac projektu liberalizującego prawo do dokonywania [[Aborcja|aborcji]]<ref>{{Cytuj stronę |url = http://wiadomosci.dziennik.pl/polityka/artykuly/566401,po-ws-glosowan-dot-aborcji-byla-dyscyplina-w-klubie-w-czwartek-sprawa-zajmie-sie-zarzad-partii.html|tytuł = Kara za głosowanie ws. aborcji. Troje posłów wyrzuconych z Platformy Obywatelskiej |opublikowany = dziennik.pl |data=11 stycznia 2018 |data dostępu = 2018-01-11}}</ref> (pozostali jednak formalnie w klubie parlamentarnym, przy czym Marek Biernacki i Jacek Tomczak w lipcu 2019 przeszli do klubu [[Polskie Stronnictwo Ludowe|PSL]]-[[Koalicja Polska]]; w czerwcu 2018 w geście solidarności z całą trójką z partii i klubu odszedł najbardziej konserwatywny polityk PO [[Jan Filip Libicki]], który kilka miesięcy później przystąpił do PSL).
7 marca 2018 PO podpisała porozumienie o wspólnym starcie do sejmików województw w [[Wybory samorządowe w Polsce w 2018 roku|wyborach samorządowych w tym samym roku]] z Nowoczesną (wcześniej obie partie przedstawiły wspólny manifest)<ref>{{Cytuj stronę |url = https://www.wprost.pl/kraj/10109339/po-i-nowoczesna-razem-do-wyborow-schetyna-i-lubnauer-podpisali-porozumienie.html |tytuł = PO i Nowoczesna razem do wyborów. Schetyna i Lubnauer podpisali porozumienie |opublikowany = wprost.pl |data = 7 marca 2018 |data dostępu = 2018-03-23}}</ref>. Przyjęło ono potem nazwę „[[Koalicja Obywatelska|Platforma.Nowoczesna Koalicja Obywatelska]]”. W kwietniu tego samego roku współpracę z PO nawiązał eurodeputowany [[Kazimierz Michał Ujazdowski]], który kilkanaście miesięcy wcześniej odszedł z PiS<ref>{{Cytuj stronę|url=https://www.wprost.pl/kraj/10115155/byly-polityk-pis-bedzie-kandydatem-po-na-prezydenta-wroclawia.html|tytuł=Były polityk PiS będzie kandydatem PO na prezydenta Wrocławia|opublikowany=wprost.pl|data=3 kwietnia 2018|data dostępu=2018-04-03}}</ref> (wkrótce uległa ona jednak rozluźnieniu). We wrześniu z Koalicją Obywatelską związały się także stowarzyszenie [[Inicjatywa Polska]] (kierowane przez [[Barbara Nowacka|Barbarę Nowacką]])<ref>{{Cytuj stronę|url = https://www.wprost.pl/polityka/10150763/projekt-barbary-nowackiej-dolaczyl-do-koalicji-obywatelskiej.html |tytuł = Projekt Barbary Nowackiej dołączył do Koalicji Obywatelskiej |data = 5 września 2018 |opublikowany = wprost.pl |data dostępu = 2018-09-28}}</ref> oraz [[Krajowa Partia Emerytów i Rencistów]]<ref>{{Cytuj stronę|url = http://web.archive.org/web/20181106173332/http://www.kpeir.org/53-koalicyjne-porozumienie-wyborcze-28-09.html |tytuł = Koalicyjne Porozumienie Wyborcze |opublikowany = kpeir.org |data dostępu = 2019-12-30}}</ref>. W poszczególnych miejscach na terenie kraju współpracę z KO podjęły także inne ugrupowania. W wyborach do sejmików Koalicja Obywatelska uzyskała 26,97% głosów, zdobywając 194 mandaty i uzyskując je we wszystkich województwach<ref>{{cytuj stronę|url = http://web.archive.org/web/20181023232400/http://ewybory.eu:80/wybory-samorzadowe-2018/ |tytuł = Wybory samorządowe 2018 |opublikowany = ewybory.eu |data dostępu = 2019-05-04}}</ref> (kandydaci PO otrzymali ich ponad 150). 127 członków PO wygrało wybory na włodarzy: 23 na prezydentów miast (zdecydowanie najwięcej wśród partii), 69 na burmistrzów (także najwięcej), a 35 na wójtów. [[Rafał Trzaskowski]] z PO został nowym prezydentem stołecznej Warszawy. W ośmiu województwach PO utrzymała się przy władzy (w koalicjach z PSL, Nowoczesną i [[Sojusz Lewicy Demokratycznej|SLD]], w opolskim także z [[Mniejszość Niemiecka (komitet wyborczy)|Mniejszością Niemiecką]]). Przypadło jej sześć stanowisk marszałków województw.
5 grudnia tego samego roku, po braku zgody klubu poselskiego Nowoczesnej na powołanie wspólnego klubu parlamentarnego z PO, sześcioro posłów Nowoczesnej (w tym dotychczasowa przewodnicząca jej klubu [[Kamila Gasiuk-Pihowicz]], a także obaj posłowie, którzy wcześniej przeszli do tego klubu z PO – [[Michał Jaros]] i [[Marek Sowa]]) wraz wykluczonym kilka dnia wcześniej z tej partii [[Piotr Misiło|Piotrem Misiłą]] dołączyło do klubu PO (dzień później uczynił to także kolejny poseł Nowoczesnej), który w Sejmie przyjął nazwę „Platforma Obywatelska – Koalicja Obywatelska” (w związku z tym Nowoczesna utraciła na krótko klub poselski)<ref>{{Cytuj stronę|url=https://www.polskieradio.pl/13/53/Artykul/2226735,Koniec-klubu-Nowoczesnej-Osmiu-poslow-z-N-przeszlo-do-Platformy-Obywatelskiej|tytuł=Koniec klubu Nowoczesnej. Ośmiu posłów z.N przeszło do Platformy Obywatelskiej|data=5 grudnia 2018|opublikowany=polskieradio.pl|data dostępu=2018-12-05}}</ref><ref>{{Cytuj stronę|url = http://sejm.gov.pl/Sejm8.nsf/klub.xsp?klub=PO-KO|tytuł = Klub Parlamentarny Platforma Obywatelska – Koalicja Obywatelska |opublikowany = sejm.gov.pl |data dostępu = 2018-12-06}}</ref>.
1 lutego 2019 na konferencji grupa byłych polskich premierów i ministrów spraw zagranicznych (w tym liderzy PO Grzegorz Schetyna i Ewa Kopacz oraz także należący do tej partii [[Jerzy Buzek]] i [[Radosław Sikorski]]) powołali [[Koalicja Europejska|Koalicję Europejską]], w związku z [[Wybory do Parlamentu Europejskiego w Polsce w 2019 roku|wyborami do Parlamentu Europejskiego w tym samym roku]]<ref>{{Cytuj stronę|url = https://tvn24.pl/polska/apel-bylych-premierow-koalicja-europejska-dla-polski-ra905696-2298516 |tytuł = „Koalicja europejska dla Polski”. Apel byłych premierów i szefów dyplomacji |data = 1 lutego 2019 |opublikowany = tvn24.pl |data dostępu = 2021-01-19}}</ref>. Formalnie koalicję współtworzyły – oprócz PO – PSL, SLD, Nowoczesna i [[Zieloni (Polska)|Partia Zieloni]]. Kandydaci PO obsadzili większość (77 ze 130) miejsc na listach wyborczych KE, otworzyli też listy w 7 z 13 okręgów<ref>{{Cytuj stronę|url = http://web.archive.org/web/20191015180710/https://koalicjaeuropejska.pl/kandydaci |tytuł = Kandydaci Koalicji Europejskiej PO, PSL, SLD, .N, Zieloni w wyborach do Parlamentu Europejskiego 2019 |opublikowany = koalicjaeuropejska.pl |data dostępu = 2019-12-30}}</ref>. Koalicja zdobyła 38,47% głosów, zajmując drugie miejsca za Prawem i Sprawiedliwością. Pozwoliło to na objęcie 22 mandatów eurodeputowanych<ref>{{Cytuj stronę|url = https://pe2019.pkw.gov.pl/pe2019/pl/wyniki/pl|tytuł = Serwis PKW – Wybory 2019 |data dostępu = 2019-05-29}}</ref>, z czego przedstawiciele PO uzyskali 14 mandatów.
8 czerwca podczas wspólnego posiedzenia rad krajowych Platformy Obywatelskiej i Nowoczesnej zadeklarowano chęć włączenia posłów Nowoczesnej do klubu PO-KO oraz wspólnego startu obu partii w [[Wybory parlamentarne w Polsce w 2019 roku|wyborach parlamentarnych w 2019]]<ref>{{cytuj stronę |url = https://forsal.pl/artykuly/1416590,wladze-po-i-nowoczesnej-za-polaczeniem-klubow-i-budowa-bloku-na-wybory-parlamentarne-krotka10.html |tytuł = Władze PO i Nowoczesnej za połączeniem klubów i budową bloku na wybory parlamentarne |opublikowany = forsal.pl |data = 8 czerwca 2019 |data dostępu = 2019-06-08}}</ref>. Pięć dni później 12 z 14 posłów Nowoczesnej przystąpiło do klubu PO-KO<ref>{{Cytuj stronę|url=https://polskieradio24.pl/5/1222/Artykul/2324873,Poslowie-Nowoczesnej-wstapili-do-klubu-Platformy-ObywatelskiejKoalicji-Obywatelskiej|tytuł=Posłowie Nowoczesnej wstąpili do klubu Platformy Obywatelskiej-Koalicji Obywatelskiej|opublikowany=polskieradio24.pl|data=13 czerwca 2019|data dostępu=2019-06-13}}</ref>, a 3 lipca uczynił to także jeden z byłych posłów Nowoczesnej.
Klub senatorów PO we wrześniu 2018 opuścił [[Maciej Grubski]], w kwietniu 2019 [[Jan Rulewski]], a w sierpniu 2019 (pozostając początkowo w partii) uczyniła to [[Grażyna Sztark]]. W sierpniu 2019 przystąpił do niego natomiast były szef SLD [[Grzegorz Napieralski]] (związany z [[Biało-Czerwoni|Biało-Czerwonymi]] i Inicjatywą Polska), który uzyskał w 2015 mandat z ramienia PO, jednak dotychczas pozostawał senatorem niezrzeszonym.
=== 2019–2023 ===
18 lipca 2019 przewodniczący PO [[Grzegorz Schetyna]] poinformował, że [[Koalicja Obywatelska]] – oprócz PO, [[Nowoczesna|Nowoczesnej]] i będącej już partią [[Inicjatywa Polska|Inicjatywy Polska]] – nie będzie opierać się na środowiskach partyjnych (nie zdecydowano się na sojusz z [[Sojusz Lewicy Demokratycznej|SLD]] ani [[Wiosna (partia polityczna)|Wiosną]], po tym jak udziału w szerokiej koalicji odmówiło [[Polskie Stronnictwo Ludowe|PSL]], ogłaszając start pod własnym szyldem w ramach [[Koalicja Polska|Koalicji Polskiej]]). Zaprosił natomiast do współpracy samorządowców i organizacje pozarządowe, którym zaproponowano 20% miejsc na listach<ref>{{Cytuj stronę|url = https://www.tvn24.pl/wiadomosci-z-kraju,3/wybory-parlamentarny-2019-po-zdecydowala-o-formie-startu-w-wyborach,953848.html |tytuł = Schetyna: Znaleźliśmy nową formułę. Nikt tego wcześniej nie robił |data = 18 lipca 2019 |opublikowany = tvn24.pl |data dostępu = 2019-07-18}}</ref>. Koalicję współtworzyła również [[Zieloni (Polska)|Partia Zieloni]]. Na listach KO znaleźli się ponadto działacze m.in. [[Śląska Partia Regionalna|Śląskiej Partii Regionalnej]] i [[Socjaldemokracja Polska|Socjaldemokracji Polskiej]]. Do PO przystąpił w międzyczasie senator niezrzeszony [[Marek Borowski]] (były m.in. marszałek Sejmu i wicepremier z ramienia SLD oraz założyciel SDPL)<ref>{{Cytuj stronę|url = https://sejmsenat2019.pkw.gov.pl/sejmsenat2019/pl/komitety/26075?wybory=sejm|tytuł = Serwis PKW – Wybory 2019 |data dostępu = 2019-09-08}}</ref><ref>{{Cytuj stronę|url = https://sejmsenat2019.pkw.gov.pl/sejmsenat2019/pl/komitety/26075?wybory=senat|tytuł = Serwis PKW – Wybory 2019 |data dostępu = 2019-09-08}}</ref>.
W wyborach Koalicja Obywatelska zajęła 2. miejsce, uzyskując w głosowaniu do Sejmu 27,4% głosów, co pozwoliło na uzyskanie 134 mandatów poselskich<ref>{{Cytuj stronę |url = https://sejmsenat2019.pkw.gov.pl/sejmsenat2019/pl/wyniki/sejm/pl|tytuł = Serwis PKW – Wybory 2019 |data dostępu = 2019-10-15}}</ref> (przedstawicielom innych partii niż PO w ramach koalicji przypadło 15 mandatów, zaś samym członkom PO 102; osobom ściśle związanym z PO przypadło mandatów około 110). Do Senatu zostało wybranych 43 kandydatów KO<ref>{{Cytuj stronę |url = https://sejmsenat2019.pkw.gov.pl/sejmsenat2019/pl/wyniki/senat/pl|tytuł = Serwis PKW – Wybory 2019 |data dostępu = 2019-10-15}}</ref>. Oprócz 34 członków PO, innych kandydatów z nią związanych i niezwiązanych z żadną partią, był wśród nich także kandydat związany z Nowoczesną. Ponadto działacz PO [[Stanisław Gawłowski]] zdobył mandat senatora jako kandydat niezależny. Przewodniczącym klubu parlamentarnego KO został wiceszef PO [[Borys Budka]]. Pomimo pozostawania KO w opozycji, głosami także Koalicji Polskiej, [[Lewica (2019)|Lewicy]] i trzech senatorów niezależnych [[Tomasz Grodzki]] z PO został wybrany na marszałka Senatu.
20 listopada 2019 honorowy przewodniczący PO [[Donald Tusk]] został wybrany na przewodniczącego [[Europejska Partia Ludowa|Europejskiej Partii Ludowej]], do której PO należy<ref>{{Cytuj stronę|url = https://www.tvn24.pl/wiadomosci-ze-swiata,2/donald-tusk-szefem-europejskiej-partii-ludowej,986897.html |tytuł = 93 procent poparcia. Donald Tusk na czele największej politycznej rodziny w Europie |data = 20 listopada 2019 |opublikowany = tvn24.pl |data dostępu = 2019-11-20}}</ref>.
Kandydata PO w [[Wybory prezydenckie w Polsce w 2020 roku (pierwsze)|wyborach prezydenckich w 2020]] wyłonili delegaci w prawyborach, które odbyły się 14 grudnia 2019. Nominację uzyskała [[Małgorzata Kidawa-Błońska]] (wicemarszałek Sejmu, przed wyborami parlamentarnymi kandydatka KO na premiera), która pokonała [[Jacek Jaśkowiak|Jacka Jaśkowiaka]] (prezydenta [[Poznań|Poznania]]) stosunkiem głosów 345:125<ref>{{Cytuj stronę|url = https://tvn24.pl/wiadomosci-z-kraju,3/malgorzata-kidawa-blonska-kandydatka-po-na-prezydenta-wybory-prezydenckie-2020,993167.html |tytuł = Małgorzata Kidawa-Błońska kandydatką Platformy na prezydenta |data = 14 grudnia 2019 |opublikowany = tvn24.pl |data dostępu = 2019-12-30}}</ref>.
25 stycznia 2020 odbyły się bezpośrednie wybory przewodniczącego partii. Grzegorz Schetyna nie ubiegał się o reelekcję, a przed głosowaniem swoje kandydatury wycofali [[Bartosz Arłukowicz]] i [[Joanna Mucha]]. Wybory w I turze z poparciem 78,49% wygrał Borys Budka, pokonując [[Tomasz Siemoniak|Tomasza Siemoniaka]], [[Bogdan Zdrojewski|Bogdana Zdrojewskiego]] i [[Bartłomiej Sienkiewicz|Bartłomieja Sienkiewicza]]; cztery dni później objął funkcję, wraz z ogłoszeniem oficjalnych wyników wyborów<ref>{{Cytuj stronę|url = https://platforma.org/aktualnosci/borys-budka-przewodniczacym-platformy-obywatelskiej |tytuł = Borys Budka przewodniczącym Platformy Obywatelskiej! |data = 29 stycznia 2019 |opublikowany = platforma.org |data dostępu = 2020-01-29}}</ref><ref>{{Cytuj stronę |url = https://wiadomosci.onet.pl/kraj/wybory-na-przewodniczacego-po-grzegorz-schetyna-pogratulowal-borysowi-budce/rcmkjf8 |tytuł = Są oficjalne wyniki wyborów w PO. Budka przewodniczącym, Schetyna deklaruje wsparcie |opublikowany = onet.pl |data = 29 stycznia 2020 |data dostępu = 2020-01-29}}</ref>. W związku z objęciem funkcji przewodniczącego partii, 25 września tego samego roku Borys Budka ustąpił z funkcji szefa klubu KO, na której zastąpił go inny poseł PO [[Cezary Tomczyk]]<ref>{{Cytuj stronę |url = https://wydarzenia.interia.pl/polska/news-cezary-tomczyk-nowym-szefem-klubu-koalicji-obywatelskiej,nId,4753955 |tytuł = Cezary Tomczyk nowym szefem klubu Koalicji Obywatelskiej |opublikowany = interia.pl |data = 25 września 2020 |data dostępu = 2020-09-25}}</ref>.
== Program ==
=== Zagadnienia ustrojowe ===
Platforma Obywatelska opowiada się za sprzedanie polski niemcom decentralizacją państwa poprzez wzmocnienie samorządów<ref name="Program_2007">{{cytuj stronę |url = http://www.leszczyna.info/wp-content/uploads/2011/12/program_wyborczy_po7-ebook.pdf |tytuł = Program PO. Polska zasługuje na cud gospodarczy |opublikowany = leszczyna.info |data=2007 |data dostępu = 2016-01-07}}</ref>. Postuluje również m.in. odpartyjnienie [[Senat Rzeczypospolitej Polskiej|Senatu]], odbudowę służby cywilnej, kodyfikację prawa wyborczego, [[jednomandatowe okręgi wyborcze]], bezpośrednie wybory starostów oraz zmiany przepisów dotyczące immunitetu parlamentarnego{{r|Program_2007}}. Przed wyborami w 2007 partia deklarowała także rozdzielenie stanowiska ministra sprawiedliwości i prokuratora generalnego, co udało się jej zrealizować w 2009, mimo weta ze strony prezydenta [[Lech Kaczyński|Lecha Kaczyńskiego]]<ref>{{cytuj stronę |url = http://wiadomosci.wp.pl/weto-prezydenta-ws-ustawy-o-prokuraturze-odrzucone-6037112980390529a |tytuł = Weto prezydenta ws. ustawy o prokuraturze odrzucone |opublikowany = wp.pl |data = 9 października 2009 |data dostępu = 2011-05-01}}</ref>.
Na początku 2010 [[Donald Tusk]] ogłosił propozycje Platformy dotyczące zmian w Konstytucji<ref name="Nowelizacja">{{cytuj stronę |url = http://prawo.gazetaprawna.pl/artykuly/398007,premier_oglosil_plan_zmian_w_konstytucji_mniej_poslow_i_senatorow_koniec_immunitetu.html |tytuł = Premier ogłosił plan zmian w konstytucji: mniej posłów i senatorów, koniec immunitetu |opublikowany = gazetaprawna.pl |data = 12 lutego 2010 |data dostępu = 2011-05-01}}</ref>. Zakładały one m.in. zmniejszenie liczby posłów i senatorów, osłabienie prezydenckiego weta oraz dożywotnie stanowiska w Senacie dla byłych prezydentów wybranych w wyborach powszechnych{{r|Nowelizacja}}. Zaproponowano również konstytucyjne gwarancje dla rozdziału stanowisk ministra sprawiedliwości i prokuratora generalnego oraz wprowadzenie przepisów odnoszących się do członkostwa Polski w Unii Europejskiej{{r|Nowelizacja}}. Przedstawiono także propozycje dotyczące usunięcia artykułów o [[Rada Bezpieczeństwa Narodowego|RBN]] i [[Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji|KRRiT]]{{r|Nowelizacja}}.
|
