Jan Pęckowski: Różnice pomiędzy wersjami

Urodził się 30 sierpnia 1874 we wsi [[Węgierka (wieś)|Węgierka]] w powiecie jarosławskim w rodzinie chłopskiej. Jego rodzicami byli Wojciech Pęcak i Zofia z domu Bazylak. Uczęszczał do szkoły ludowej w Węgierce. Następnie dopiero w 1890 wstąpił do c.k. Niższego Gimnazjum w Jarosławiu. Maturę zdał w [[Gimnazjum św. Jacka w Krakowie|C.k. II Gimnazjum św. Jacka w Krakowie]] w 1897. W latach 1897-1898 odbył służbę wojskową w 90 Pułku Piechoty c.k. armii, gdzie dosłużył się stopnia sierżanta (feldfebla). W 1898 zapisał się na Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego, a w kolejnym roku na Wydział Filozoficzny. W 1901 na Wydziale Prawa złożył egzamin historyczno-prawniczy, natomiast w 1903 złożył egzamin kwalifikacyjny z historii i geografii na Wydziale Filozoficznym. W czasie studiów przez 4 lata pracował w kancelarii i bibliotece Akademii Umiejętności w Krakowie. W 1902 rozpoczął kurs praktyczny dla nauczycieli w Gimnazjum Nowodworskiego w Krakowie. W 1903 został zamianowany w tym gimnazjum na zastępcę nauczyciela. Początkiem 1904 roku został przeniesiony do gimnazjum w krakowskim Podgórzu, gdzie uczył historii i geografii. W tym samym roku zmienił nazwisko na Pęckowski oraz wziął ślub ze Stanisławą Kasiewicz. W czerwcu 1904 został mianowany na rzeczywistego nauczyciela w c.k. II Gimnazjum w Rzeszowie. W latach 1907-14 był kierownikiem Męskiej Szkoły Przemysłowej Uzupełniającej w Rzeszowie, a w latach 1912-14 również Żeńskiej Szkoły Przemysłowej Uzupełniającej w Rzeszowie. Po wybuchu Wielkiej Wojny został powołany do wojska w stopniu ''chorążego pospolitego ruszenia'' i trafił do [[Twierdza Przemyśl|Twierdzy Przemyśl]], jako jeden z obrońców. Po upadku twierdzy trafił do niewoli rosyjskiej i był więziony m.in. w [[Niżny Nowogród|Niżnym Nowogrodzie]], [[Sudogda|Sudogdzie]], [[Bołochowo|Bołochowie]]. Z niewoli wrócił w czerwcu 1918. W październiku 1918 objął posadę jako profesor historii i geografii w VIII randze w IV Gimnazjum Realnym im. Henryka Sienkiewicza w Krakowie. W 1919 został kierownikiem [[Prywatne Gimnazjum Realne w Chrzanowie|Prywatnego Gimnazjum Realnego w Chrzanowie]], a po upaństwowieniu tej szkoły został w dniu [[3 sierpnia]] [[1920]] dyrektorem tej placówki. W trakcie trwania wojny polsko-bolszewickiej w 1920 brał udział w Obywatelskim Komitecie Obrony Państwa. W latach 1919-22 pracował w Polsko-Amerykańskim Komitecie Pomocy Dzieciom, jako prezes Komitetu w Chrzanowie. Od 1905 do 1927 był członkiem [[Związek Ludowo-Narodowy|Stronnictwa Narodowej Demokracji]]. Autor jednej z najważniejszych monografii miasta. Dyrektor Gimnazjum w Chrzanowie od [[31 lipca]] [[1919]] (jego żona była matką chrzestną sztandaru Gimnazjum), a następnie inspektor szkolny w Chrzanowie. Współzałożyciel Chóru Męskiego "Żaby". W czasie [[II wojna światowa|II wojny światowej]] po likwidacji Gimnazjum jeden z organizatorów tajnego nauczania młodzieży, członek konspiracyjnej Powiatowej Komisji Oświaty i Kultury. Od [[5 stycznia]] [[1956]] Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego [[Muzeum w Chrzanowie|Muzeum Ziemi Chrzanowskiej]]. Był wielkim orędownikiem powstania [[Muzeum w Chrzanowie]]. Nie doczekał otwarcia tej placówki. Zmarł [[24 listopada]] [[1959]]. Został pochowany w grobowcu żony Stanisławy z d. Kasiewicz (1880-1941) na [[Cmentarz Parafialny w Chrzanowie-Kościelcu|cmentarzu parafialnym w Chrzanowie-Kościelcu]], kwatera D. W grobowcu tym spoczywa także jego młodszy syn Czesław (1908-1960)<ref name="Paździora 31">{{cytuj książkę|autor=Paździora, Mariusz|tytuł=Cmentarz Parafialny w Chrzanowie-Kościelcu. Zarys dziejów|wydawca=Miejska Biblioteka Publiczna w Chrzanowie|data=2023|strony=31|isbn=978-83-965081-1-9}}</ref>.