Helena Sławińska: Różnice pomiędzy wersjami

W roku [[19121921]] Helena Sławińska przyjechała do Wilna, do męża, który wrócił z wojny z powaznymipoważnymi problemami zdrowotnymi, także psychicznymi; spadł na nią zatem cały ciężar utrzymania i wychowania córek. Została zatrudniona w Urzędzie Wojewódzkim jako wizytatorka zakładów opiekuńczych na terenie całego województwa wileńskiego. W trakcie 16-letniej pracy zainicjowała tam także nową formę opieki nad dziećmi osieroconymi – rodziny zastępcze. Jednocześnie pracowała społecznie w Centrali Opiek Rodzicielskich (organizacji zrzeszającej rodziców dzieci szkolnych), będąc inicjatorką i organizatorką kolonii letnieletnich dla uczniów szkół średnich. W roku [[1938]] została odznaczona [[Krzyż Zasługi|Srebrnym Krzyżem Zasługi]].

Okres [[II wojna światowa|II wojny światowej]] przetrwała w Wilnie, użyczając swojego mieszkania na spotkania członków [[Armia Krajowa|AK]]. Wiosną [[1945]] roku przyjechała do [[Białystok|Białegostoku]], gdzie do końca stycznia [[1949]] roku pracowała w kuratorium jako urzędnik Wydziału Opieki nad Dzieckiem, organizując opiekę nad sierotami (polskimi, żydowskimi i niemieckimi), a także dziećmi powracającymi z [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]]; uruchomiła kilkanaście nowych Domów Dziecka. Z jej inicjatywy i przy pomocy [[Szarytki|sióstr szarytek]] zaczęło działać pogotowie opiekuńcze dla dzieci wymagających natychmiastowej opieki, zorganizowała także akcję kolonijną.

Jesienią [[1950]] roku Helena Sławińska, mając 70 lat, przeniosła się do [[Lublin]]a, zamieszkując z córką Ireną. Ostatnie lata życia, od 1966 roku, spędziła unieruchomiona po złamianiuuszkodzeniu stawu biodrowego u córki Ewy w [[Warszawa|Warszawie]]. Zmarła 19 sierpnia [[1974]] roku i została pochowana na [[Powązki - Cmentarz Wojskowy|Cmentarzu Wojskowym na Powązkach]], w kwaterze powstańcowpowstańców styczniowych, w grobie, w którym w roku 1964 pochowano ekshumowane z wileńskiego cmentarza ewangelicko-reformowanego szczątki jej ojca, Michała Kurnatowskiego.