Manuela Maleewa: Różnice pomiędzy wersjami

Po serii udanych występów w [[1984]] - wygrała siedem turniejów w grze pojedynczej - awansowała do czołowej dziesiątki rankingu światowego, po sukcesie w [[Indianapolis]] sklasyfikowano ją na pozycji nr 3. Wśród najlepszych dziesięciu tenisistek na świecie pozostała do końca kariery. W 1984 odniosła także swoje jedyne zwycięstwo wielkoszlemowe - triumfowała w mikście na US Open, a partnerował jej [[Tom Gullikson]], jeden z pary braci bliźniaków odnoszących sukcesy w grze podwójnej. Od tego czasu niemal co roku odnosiła zwycięstwa turniejowe (z wyjątkiem [[1987]] i [[1990]]), w tym w prestiżowych imprezach w [[Pacific Life Open|Indian Wells]] (1989) i [[Zurych]]u. Miała na koncie indywidualne zwycięstwa nad znanymi zawodniczkami, m.in. [[Martina Navrátilová|Martiną Navrátilovą]], [[Chris Evert]], [[Gabriela Sabatini|Gabrielą Sabatini]], [[Mary Joe FernandezFernández]], [[Arantxa Sanchez-Sánchez Vicario|Arantxą Sanchez-Sánchez Vicario]], [[Jana Novotná|Janą Novotną]], [[Zina Garrison|Ziną Garrison]]. Nie udało się jej natomiast nigdy pokonać Niemki [[Steffi Graf]], z którą przegrała siedemnaście razy.

W każdym z czterech turniejów wielkoszlemowych docierała przynajmniej do ćwierćfinału, na US Open dwukrotnie była w półfinale. Pierwszy raz ćwierćfinał tej rangi osiągnęła w 1984 na [[Wimbledon]]ie, ostatni - dziesięć lat później w [[Australian Open]]. Na [[French Open|kortach im. [[Roland Garros|Rolanda Garrosa]] była ćwierćfinalistką czterokrotnie (1985, 1987, 1989, 1990), na Wimbledonie jeden raz (1984), na Flushing Meadow sześć razy (półfinały 1992 i 1993, ćwierćfinały 1986, 1988, 1989, 1990), w Melbourne trzy razy (1985, 1992, 1994). W swoim ostatnim występie w US Open w 1993 pokonała m.in. wyżej notowane [[Conchita MartinezMartínez|Conchitę MartinezMartínez]] i [[Kimiko Date]], by w półfinale po raz kolejny ulec Steffi Graf.

Na początku [[lata 90. XX wieku|lat 90.]] wraz z młodszymi siostrami stanowiła silną ekipę rodzinną. Na French Open 1990 po raz pierwszy w historii tenisa trzy siostry wystąpiły w turnieju wielkoszlemowym, na Australian Open 1993 cała trójka znalazła się w gronie szesnastu rozstawionych, a we French Open 1993 wszystkie trzy dotarły do IV rundy (1/8 finału). W 1992 trójka sióstr była klasyfikowana jednocześnie w czołowej piętnastce rankingu światowego. Dwukrotnie zdarzyło się, że Manuela i Katerina Malejewe dotarły do ćwierćfinału tej samej imprezy wielkoszlemowej (US Open 1988 i French Open 1990). Na US Open 1992 Manuela okazała się w ćwierćfinale lepsza od Magdaleny (która wcześniej niespodziewanie wyeliminowała NavratilovąNavrátilovą).

Manuela Malejewa, dziewiętnasta zawodniczka w dziejach tenisa która przekroczyła liczbę 400 wygranych pojedynków (wiosną 1992), triumfowała łącznie w czterech turniejach deblowych i dziewiętnastu singlowych (ponadto wielkoszlemowe zwycięstwo w grze mieszanej). Karierę zakończyła w lutym 1994 w efektowny sposób - w swoim ostatnim wielkoszlemowym występie w Australian Open dotarła do ćwierćfinału (przegrała z Sanchez-Sánchez Vicario), następnie udała się na dwa turnieje do Japonii; w [[Tokio]] w ''Pan Pacific'' przegrała w półfinale z Navratilovą, ale swój ostatni turniej wygrała, pokonując w finale w [[Osaka|Osace]] Chorwatkę [[Iva Majoli|Ivę Majoli]]. W latach 1985-1993 nieprzerwanie uczestniczyła w turniejach [[Masters]] ([[WTA Tour Championships]]), w 1986 także w grze podwójnej. Najlepszy wynik zanotowała w 1987, docierając do półfinału.

Odnosiła sukcesy także w barwach narodowych. Do [[1989]] występowała w barwach Bułgarii, następnie jako Szwajcarka (po wyjściu za mąż za Francoisa Fragniere, byłego czołowego gracza szwajcarskiego, trenera kadry juniorskiej; pobrali się w listopadzie 1987). W latach 1983-1992 dla obu reprezentacji w Pucharze Federacji wygrała 28 pojedynków, przegrała 15. Występowała zarówno jako singlistka, jak i deblistka; w 1985 i 1987 ekipa Bułgarii docierała do półfinału Pucharu Federacji. Malejewa dwukrotnie uczestniczyła w igrzyskach olimpijskich - w [[Letnie Igrzyska Olimpijskie 1988|Seulu w 1988]] zdobyła brązowy medal w grze pojedynczej (przegrała w półfinale z Gabrielą Sabatini 1:6, 1:6), w deblu w parze z siostrą Kateriną odpadła już w I rundzie (z [[Elizabeth Smylie]] i [[Wendy Turnbull]]); w [[Letnie Igrzyska Olimpijskie 1992|Barcelonie w 1992]] była w ćwierćfinale singla (odpadła po trzysetowym meczu z Mary Joe FernandezFernández) i II rundzie debla (w parze z [[Emanuela Zardo|Emanuelą Zardo]], przegrała z Sanchez-Vicario i Martinez). W 1992 dla Szwajcarii zdobyła [[Puchar Hopmana]] (razem z [[Jakob Hlasek|Jakobem Hlaskiem]]); trofeum to jest uważane za nieoficjalne mistrzostwa świata w grze mieszanej.